جای این نگاه ملی در سینما خالی بود که دیگر می توان گفت او نخستین کارگردانی زن ایرانی بود که توانست یک روایت متعهد بر محور انسانیت با چاشنی دفاع مقدس و سلحشوری زنان در جنگ را به تصویر بکشد، روح حماسی و زنانگی در قلمش مهمترین ویژگی او در مقام کارگردان است.
دسته دختران به لحاظ دراماتیک نفس گیر است و به واقعیت جنگ وفادار است و به موضوعیتی که از آن به عنوان نقش زنان در جنگ یاد می شود، حق مطلب را ادا می کند.
چند قصه را به خرده داستان هایش بر روی شخصیت ها متمرکز می کند و فضایی را در شخصیت پردازی ابتر نمی گذارد، یگانه، وجیهه سیمین و آذر و فرشته اش هر کدام نماد یک شخصیت و یک گونه تفکر هستند که دغدغه دارند که همراه مردان اسلحه به دست بگیرند و از خاک دفاع کنند، مبتنی بر روایت است و شخصیت هایش همه شناسنامه دارند و این نکته مهمی برای یک فیلمساز است که بتواند هم قصه بگوید هم در نحوه روایت به شکل فنی و پرداخت سینمایی اصولی عمل کند.
دوربین سامان لطفیان و روی دست بودن دوربین برای منتقل کردن فضای التهاب جنگ درست است، موسیقی حماسی ستار اورکی تاثیرگذار می شود و طراحی صحنه ها درست شکل گرفته است. بازی های تیم بازیگری زنانه اش و مکمل هایش در خدمت روایت هستند.
اما فرشته حسینی و هدی زین العابدین بازی های متفاوت تری نسبت به بقیه دارند و می توانند گزینه های سیمرغ نقش مکمل امسال باشند. دسته دختران یک فیلم انسانی است که نگاهی به جنگ دارد.
