به گزارش خبرنگار مهر، کتاب «آدمی؛ یک‌تاریخ نویدبخش» نوشته روتخر برخمان به‌تازگی با ترجمه مزدا موحد توسط نشر نو منتشر و راهی بازار نشر شده است. نسخه اصلی این‌کتاب سال ۲۰۲۰ توسط انتشارات بلومسبوری در لندن منتشر شده است.
بسیاری از منتقدان این‌کتاب را اثری دانسته‌اند که مخاطب را به آینده زندگی بشر امیدوار می‌کند. روتخر برخمان نویسنده هلندی این‌کتاب از مقطع جنگ جهانی دوم تا امروز، برخی از وقایع مهم و پژوهش‌های جهان را گلچین و تشریح کرده است. او در پی بیان این‌مفهوم بوده که باور آدم‌ها به مهر و محبت و نیک‌خواهی برای یکدیگر، می‌تواند شیوه تفکر جدیدی را خلق کند. این‌شیوه تفکر می‌تواند مبنایی برای تغییرات واقعی در جامعه بشری باشد. این‌نویسنده معتقد است در دوره و زمانه فعلی، زمان به‌کارگیری چنین‌تفکری فرا رسیده است. او پیش از شروع متن کتابش جمله‌ای از آنتوان چخوف را آورده که می‌گوید: «اگر به انسان نشان دهید چیست، بهتر می‌شود.»
روتخر برخمان در دانشگاه اوترخت هلند و یوسی‌ال‌اِی امریکا در رشته تاریخ تحصیل کرده و مطالعاتش بیشتر بر شهرها و حکومت‌ها و مباحث شهروندی متمرکز بوده است. او تا کنون چند کتاب پرفروش به چاپ رسانده است. مقالاتی هم در نشریات مختلف منتشر کرده است. او در معرفی کتاب خود می‌گوید: «این کتاب درباره ایده‌ای رادیکال است. مفهومی که می‌دانیم مدت‌هاست حکام را ناآرام می‌کند. مفهومی که ادیان و ایدئولوژی‌ها نفی می‌کنند، رسانه‌های خبری به آن نمی‌پردازند و از روایات تاریخ جهان زدوده شده است. در عین حال، مفهومی است که تقریبا تمام شاخه‌های علوم تائیدش می‌کنند.»
«آدمی؛ یک‌تاریخ نویدبخش» ۵ بخش اصلی دارد که ۱۸ فصل را در خود جا داده‌اند. پس از مقدمه که دو فصل «یک‌واقع‌بینی نوین» و «سالار مگس‌های واقعی» را در خود جا داده، بخش‌های اصلی کتاب به این‌ترتیب‌اند: «بخش اول: وضعیت طبیعی»، «بخش دوم: بعد از آشویتس»، «بخش سوم: چرا آدم‌های خوب بد می‌شوند»، «بخش چهارم: یک واقع‌گرایی نوین» و «بخش پنجم: رخساره دیگر».
«برآمدن توله- انسان»، «سرهنگ مارشال و سربازانی که حاضر نبودند شلیک کنند»، «نفرین تمدن» و «معمای جزیره ایستر» عناوین ۴ فصلی هستند که در بخش اول کتاب آمده‌اند. در بخش دوم هم مخاطب با این‌فصول روبرو می‌شود: «در زیرزمین دانشگاه استنفورد»، «استنلی میلگرم و دستگاه شوک» و «مگر کاترین سوزان جنوویز».
فصول ۱۰ تا ۱۲ کتاب در بخش سوم آن درج‌شده‌اند و عبارت‌اند از: «همدلی چگونه کور می‌کند»، «قدرت چگونه فاسد می‌کند» و «اشتباه روشنگری». در بخش چهارم هم ۳ فصل با این‌عناوین آمده‌اند: «قدرت انگیزه درونی»، «هومو لودِنس» و «به‌نظر می‌رسد این مردم‌سالاری است».
پنجمین بخش کتاب هم سه‌فصل ۱۶ تا ۱۸ را شامل می‌شود که به‌ترتیب عبارت‌اند از: «نوشیدن چای با تروریست»، «بهترین درمان برای نفرین، بی‌عدالتی و تعصب» و «وقتی سربازان از سنگرها خارج شدند». پس از بخش پنجم کتاب، یک‌موخره با عنوان «ده قانون برای زندگی» و سپس یادداشت‌های نویسده درج شده‌اند.
در قسمتی از این‌کتاب می‌خوانیم:
در اواسط دهه ۱۹۹۰، شبکه چهار بریتانیا پخش برنامه تلویزیونی جدیدی را با نام پارلمان مردم آغاز کرد. این برنامه به شکل اتفاقی از صدها بریتانیایی با انواع مشاغل دعوت می‌کرد درباره مسائل چالش‌برانگیزی از قبیل مواد مخدر، تجارت اسلحه و جرم در سنین نوجوانی بحث کنند. در پایان هر قسمت باید به توافق می‌رسیدند.
به نوشته اکونومیست «طبق داوری اغلب بینندگان پارلمان مردم، مباحثات آن کیفیت بسیار بالاتری از مباحثات مجلس عوام دارد. شرکت‌کنندگان برنامه، برخلاف نمایندگان مجلس، ظاهرا به حرف یکدیگر گوش می‌دهند.» پس شبکه چهار چه‌کار کرد؟ برنامه را لغو کرد. تهیه‌کنندگان فکر می‌کردند مباحثات بیش از حد آرام و متفکرانه و منطقی‌اند و تفریحات خصمانه‌ای که «سیاست» می‌نامیم را ترجیح می‌دادند.
اما مردم‌سالاری مشارکتی یک آزمایش که برای تلویزیون تهیه شده است نیست. یک روش کارا برای مقابله بلایای مردم‌سالاری قدیمی است.
این‌شکل از مردم‌سالاری نیز، مانند دیگر اشکال، کاستی‌های خودش را دارد. تمرکز بر سرمایه‌گذاری سالانه ممکن است به قیمت اهداف درازمدت شهر از آب دربیاید. مهم‌تر اینکه اغلب روال‌های مشارکتی بیش از حد محدود هستند. بودجه پورتو آلگره در سال ۲۰۰۴ و با قدرت گرفتن یک ائتلاف محافظه‌کار متوقف شد و اکنون مشخص نیست که این سنت در شهری که آغازگر آن بود ادامه خواهد یافت یا نه.
این‌کتاب با ۴۹۵ صفحه مصور، شمارگان هزار و ۶۵۰ نسخه و قیمت ۱۰۰ هزار تومان منتشر شده است.
