به گزارش مشرق، علیرضا حقی درباره ی دعوت مجدد خود به تیم ملی دوچرخه سواری پس از پایان دوران محرومیتش بیان کرد: الان همه دارند می گویند چرا به تیم ملی دعوت شدم و پارتی بازی کرده اند. حالا دیدند که من در لیگ نتیجه گرفتم اما الان که به تیم ملی دعوت شدم، حرفهای زیادی پشت سرم می زنند. از طرفی اصلا اجازه ندادند ببینند من خودم را به اردوی تیم ملی معرفی می کنم یا نه. چون درگیر کارهای شخصی هستم. البته هنوز هم دوست دارم در تیم ملی باشم و دوچرخه سواری تمام زندگی من است اما شرایطم مثل قبل نیست. من مغازه دارم واقعا برایم سخت است که بخواهم ۱۰-۲۰ روز مغازه را ببندم.
او ادامه داد: شرایطم را می سنجم و با کادرفنی هم صحبت می کنم همچنین اگر به درد بخورم در خدمت تیم ملی هستم در غیر این صورت امیدوارم جوان ها بتوانند دوچرخه سواری را به جایگاهی که داشت، برگرداندند.
حقی در پاسخ به این پرسش که خودش اشتیاق بازگشت به تیم ملی را در ۴۲ سالگی دارد یا خیر، گفت:باور می کنید هنوز فکر می کنم مانند یک دوچرخه سوار ۱۶ ساله هستم.اتفاقی که در زندگی ورزشی ام رخ داد و تستم مثبت شد باعث شد که دوست داشته باشم برگردم و به برخی افراد ثابت کنم همه چیز را با دوپینگ به دست نیاوردم.
*اعتباری که داشتم در یک روز از بین رفت
حقی در پاسخ به این پرسش که از این اتفاق که دوپینگ کرد و محروم شد پشیمان نیست، تصریح کرد: مگر می شود پشیمان نباشم. من در شهر کوچکی به دنیا آمدم و زندگی کردم نصف بیشتر مردم آن شهر من را می شناسند. آن اسم و رسم و اعتباری که در ۲۴ سال درست کرده بودم در یک روز از بین رفت.
بیشتر بخوانید:
دفترِ هیات در تهران و رئیس در قشم!/ دوچرخه‌سواری پایتخت به حال خود رها شده است
*فکر نمی کردم غرق مسئله دوپینگ شوم
مدال آور سابق آسیا در پاسخ به پرسش دیگری مبنی براینکه چرا اصلا ورزشکار مدال آوری مثل او باید سمت دوپینگ برود، تصریح کرد: می خواهید بدانید چرا من این کار را کردم؟ اسم هیچ کسی را نمی برم اما بعد از چندسال کارکردن دیدم برخی رکابزنان که به گرد پای من نمی رسیدند، الان دارند در تمرین از من پیش می افتند. اول فکر کردم من دارم در تمرینات کم می گذارم و بجای یک جلسه، دو جلسه در روز تمرین کردم اما باز هم فاصله بیشتر شد. در نهایت با یک نفر صحبت کردم و او به من گفت که آن افراد دارند چه کاری انجام می دهند و حتی آدرس داد که از چه کسی هم دارو تهیه می کنند. من هم خود به خود وارد این ماجرا شدم. فکر نمی کردم بخواهم غرق آن شوم اما مانند یک فرد معتاد است که اول باورش نمی شود که دارد غرق مواد می شود.
*وقتی دیدم کسی اخراج نمی شود ترسم ریخت
او افزود: آن موقع کارهای بقیه را به لیندر سرمربی وقت گزارش می دادیم اما کاری نمی کرد و آنها را از اردو اخراج نمی کرد که درس عبرت برای همه شود تا هیچ کسی دنبال دوپینگ نرود. من هم که دیدم کسی اخراج نمی شود ترسم ریخت. قبول دارم الان بروم اردو نفرات جوان ممکن است با خودشان بگویند که حقی بعد از چهار سال محرومیت دوباره به اردو تیم ملی برگشته است پس چرا آنها چنین کاری نکنند. خوب این مسئله را درک می کنم چون خود من هم همین طور وارد این کار شدم.
*ارزشش را نداشت که دوپینگ کنم
نماینده ایران در المپیک لندن در مورد اینکه دوپینگ چقدر در گرفتن نتیجه به او کمک کرده است، تاکید کرد: من بدون هیچ دارو و مکملی در ماده چهار کیلومتر، رکورد ۴ دقیقه و ۳۳ را ثبت کردم و رکوردم با مصرف کامل دارو ۴ دقیقه و ۳۲ ثانیه شد. باور کنید ارزشش را نداشت که بخاطر یک ثانیه آن کار را انجام دهم. البته دارو هم مصرف می کردم سه برابر تمرین می کردم. در کل سیستم بود که ما را غرق کرد و مانند یک سیل همه را با خود برد. البته بودند کسانی که پاک ماندند مانند قادر میزبانی. دوست نداشتم اعتبارم و آن همه مدال هایی که کسب کردم از بین برود و الان هم پشیمانم اما دیگر سودی برایم ندارد. امیدوار رکابزنان جوان در این کار نیفتند. باشگاه ها حمایتشان کنند و مسابقه بروند. مطمئن باشید ورزشکار در مسابقه باشد و به تورهای بین المللی بود وضعیتش خوب می شود و نیازی به دوپینگ ندارد.
*اعتراف به دوپینگ شهامت می خواهد
حقی با اشاره به اینکه تست دوپینگ برخی ورزشکاران مثبت می شود اما خود را مقصر نمی دانند گفت: خیلی ها دوپینگ کردند اما هزار تا بهانه آوردند که کار خودشان نبوده است. به نظرم دوپینگ کردن شهامت می خواهد و اقرار به آن شهامت بیشتری لازم دارد. من روزی که تستم مثبت شد پذیرفتم و از جامعه دوچرخه سواری و مردم عذرخواهی کردم. البته قسم می خورم که تمام مدالهایم تا سال ۲۰۱۲ را بدون دوپینگ بدست آوردم.
او افزود : دوپینگ یک تقلب است اما همه دنیا این مسئله را دارند. به نظرم رکوردهای فوق العاده ای که در دوچرخه سواری جهان ثبت می شود یک انسان طبیعی نمی تواند این کار را انجام دهد و در مورد این شک ندارم. به نظرم یا علم آنها در زمینه دوپینگ خیلی بالا است و یا غذا و روشی پیدا کرده اند که ما خواب آن را هم نمی بینیم.
*دوچرخه سواران ما در مسابقه نیستند
حقی درباره ی وضعیت دوچرخه سواری گفت: در سال ۲۰۰۲ که در بازی های آسیایی بوسان مدال گرفتم ۴۳ هزار کیلومتر تمرین کردم و به مسابقه رفته بودم اما الان دوچرخه سواران ما در مسابقه نیستند و در این شرایط راحت می روند در اینترنت جستجو می کنند که چه چیزی مصرف کنند که باعث بالا رفتن عملکردشان می شود و مصرف می کنند. ما ۱۲-۱۳ تور در سال شرکت می کردیم اما الان قیمت ارز که بالا است و تیم های باشگاهی هم یکی پس از دیگری منحل شده اند. در این شرایط چه انتظاری هست. دوره ما درست است کم و کسری بود اما در این حد نبود. اگر واقعا می خواهیم دوچرخه سواری پیشرفت کند نظرم این است چهار سال روی نوجوانان و جوانان کار کنند و کاری به تیم بزرگسالان نداشته باشند. همچنین از قهرمانان بازنشسته هم استفاده کنند. الان قادر میزبانی چرا باید در خانه باشد. در این صورت چند سال دیگر ممکن است دوباره جایگاه خودمان را به دست بیاوریم در غیر این صورت با این وضعیت فکر نمی کنم به جایی برسیم.الان تیم فرانسه پزشک تغذیه، روانشناس و خیلی چیزهای دیگر دارد اما ما حتی بودجه آن را نداریم که این افراد را به تیم اضافه کنیم.
