اول اینکه مظاهرى را حفظ مى کردند؛راهى که با احتساب حدود ٥ میلیارد مطالبات قبلى و نزدیک به ۵ میلیارد از دستمزد باقیمانده این فصل تقریبا نزدیک به ١٠ میلیارد براى استقلال هزینه داشت، آن هم براى دروازه بان سوم تیم که مجیدى به او اعتقاد نداشت و در نیم فصل اول تنها یک بار به میدان رفت.
راه دوم این بود که استقلال مطالبات رشید و دستمزد او را به موقع پرداخت نمى کرد؛ مظاهرى ٢٣ دى ماه اخطار فسخ قرارداد را به کمیته تعیین وضعیت فدراسیون فوتبال ارائه داده بود و اگر تا ٢٣ بهمن بخش دیگرى از مبلغ را دریافت نمى کرد با فسخ قرارداد هم مى توانست کلیه مطالباتش را با شکایت از استقلال دریافت کرده و هزینه ١٠ میلیاردى را به این باشگاه تحمیل کند و هم با در دست داشتن رضایتنامه به هر باشگاهى که مایل بود حتى پیروزی ملحق شود!
راه حل سوم براى آبى ها موافقت با جدایى مسالمت آمیز رشید بود که بدون دریافت مبلغى به عنوان رضایتنامه و یا امکان معاوضه با بازیکنى از سپاهان انجام شد اما سود استقلال از این معامله که به اندازه دریافت مبلغ رضایتنامه ارزش داشت کاهش ١٠ میلیارد از هزینه هاى فصل جارى این باشگاه براى پرداخت به مظاهرى بود که ظاهرا تصمیم درست و عاقلانه اى به نظر مى رسید و در واقع آبى ها چاره اى به جز موافقت با این انتقال نداشتند.
در نهایت هم رشید شانس بازى در یک تیم بزرگ را پیدا کرد هم پرونده شکایت تازه اى در فدراسیون گشوده نشد و هم استقلال براى حفظ دروازه بان سوم خودش نزدیک به ١٠ میلیارد تومان پرداخت نکرد.
