به گروه فرهنگ و هنر خبرگزاری برنا؛ سیدعلی روحانی در خصوص دانش آکادمیک و سینمای معاصر (مطالعه تاریخی سینمای هنگ‌کنگ و کره جنوبی) اظهار کرد: متٲسفانه اکنون رابطه بین سینما و آکادمی در ایران مغفول مانده است، اما این بحث در دو مطالعه تخصصی بررسی شده است، سینما در ابتدای راه دارای آکادمی نبوده و در همان زمان غرب نیز خاستگاه سینما بوده، آکادمی خیلی دیر وارد سینما شد، حتی در دهه 80 هم در سینما آکادمی وجود نداشته است.
او افزود: آرام آرام در قلمرو و میدان هنر با سرمایه آکادمی روبه رو شدیم که نیرویی در فیلم ما را همراه می‌کند و این اتفاق به صورت تجربه تاریخی رخ می‌دهد، حضور این نیرو در هنر با مخالفت گروه‌های مختلف همراه است، بخشی از مخالفت‌ها از بخشی نظریه‌های سنتی پیروی می‌کنند که این موضوع به نظریه‌ای بر می‌گردد که معتقد هستند هنر باید در خون باشد.
عضو هئیت علمی دانشگاه هنر بیان کرد: این نظریه‌ها در جهت تضعیف آکادمی بوده است و در این راستا، بحران آکادمی به بحران دانش منجر شده، علی‌رغم تمام هنر و دستاوردها، سینمای ما از دانش نداشتن رنج برده است، فردین بارها از این نکته می‌گوید که هیچ‌کس در فیلمبرداری علمی نداشته، حتی فیلم‌های کوشان را یک فیلمبردار روسی انجام می‌داده است.
او اذعان داشت: در آن زمان یک فیلمبردار و کارگران هرگز بحث هنری نمی‌کردند و این عجیب بود. در مکزیک و هند آدم‌های بزرگ خارجی تجربیات را به کشور منتقل می کنند و... اما خارجی‌های سینمای ایران چندان قوی نبودند.
روحانی تصریح کرد: در سال 1350 کمی این روند عوض و آکادمی کمی فعال شد و بعد از انقلاب این امر افزایش یافت که تا حدودی کمرنگ شدن مخالفان را به همراه داشت. بعد از انقلاب این نیاز امروز بیشتر از هر زمانی خود را نشان می‌دهد و سینما در وضعیت فعلی بدون علم پاسخگو نیست.
او ادامه داد: به همین دلیل ایران در بازار جهانی حضور ندارد، زیرا علم و آکادمی هنر ندارد، نیروهای کارآمد این حوزه را دارد اما باید بیشتر شود، سینمای ما علی‌رغم موفقیت‌ها از بی‌دانشی رنج می‌برد، دانشگاه‌های ایران موفق شدند به‌تدریج سرمایه خود را وارد کنند، مطالعه جوانان دو دهه اخیر نشان می‌دهد تحصیلات آکادمی در رشد آنها تٲثیر زیادی داشته است.
عضو هئیت علمی دانشگاه هنر خاطرنشان کرد: تجربه آکادمی فردی نیست بلکه از عالم نظریه می‌آید، دانش سینمای امروز شهودی نیست و علم اکادمیک نیست، مخاطب آکادمی فیلم را به قلمرو علم می‌برد، نافی استعداد و تجربه نیستیم، اما بازیگران امروزی که روی مجله هم هستند احساس می کنند چیزی که در صحنه نیست، کم پیدا می‌شود که علم آکادمیک باشد.
او با اشاره به وضعیت سینما گفت: سیستم برای باز تولید ارزش های خود مجبور است به بخش رهایی بخش علم خود نگاه کند، دانشگاه به ادبیات رهایی بخشی کمک می کند، باید یک نهاد افق سینما را ایجاد کند، تجربه زیبایی شناسی در دو دهه اخیر از اکادمی است.
روحانی تاکید داشت: اهالی سینما وقت بازاندیشی را ندارند و باید نهادی این کار را انجام دهد،. در فیلم سرخپوست‌ها، فیلمساز به سراغ خانه یکی از سوپر استارها می‌رود اما او می‌گوید علمی در سینما نداریم... آنها صرفا جلوی دوربین می‌رفتند و این دردی است که اهالی سینما با آن مواجه هستند.
او ابراز کرد: سینمای هنگ کنگ نمونه اعلای سینمای استاد شاگردی است که از کار در صحنه سینمای خود را جلو می برند اما بعد از انقلاب چین صنعت فیلم چین به هنگ کنگ می آید و موفق می شوند سیستم استودیویی آمریکایی را ایجاد کنند.
عضو هئیت علمی دانشگاه هنر ادامه داد: اما سینمای هنگ کنگ در دهه هشتاد دچار رکود جدی می شود، سینمای هنگ کنگ در آن زمان آکادمی سینمایی نداشت و فردی در این میان با ایجاد علم آکادمیک سینمای هنگ کنگ را به روز کرد و کلیت زیبایی شناسی در هنگ کنگ تغییر کرد.
او در رابطه با سینمای هنگ کنگ اعلام کرد: تی سو هارک کسی بود که با علم خارجی سینمای هنگ کنگ را تغییر داد، موج نوی سینمای هنگ کنگ توسط اکادمی ها رخ داد موج دوم نیز در آکادمی هنگ کنگ رخ می دهد، الان بزرگ ترین مشکل دانشگاه های هنری در تهران این است که متولی آن فرهنگ و ارشاد نیست و وزارت علوم همان برخوردی را که با ما می کند که با سایر رشته دارد.
روحانی بیان کرد: در رشته های پزشکی با وزارت بهداشت کار دارند که خوب است و برای ما نیز باید همین باشد، دانشگاه ملی هنر کره جنوبی توسط متولی هنری ایجاد شده، رئیس و هیئت امنا دانشگاه هنری هنگ کنگ یک فرد هنری(کری لام) است که نفوذ و قدرت بالایی دارد و شخصیتی مثل استاندار دارد.
او تاکید کرد: با دانش فعلی سینما نمی شود اقتصاد هنر را مدیریت کرد، هنگ کنگ بعد از آمریکا موفق شده بیشترین فروش فیلم را داشته باشد و یک فیلم ساز تجربی نمی شود با آنها رقابت کرد.
عضو هئیت علمی دانشگاه هنر یادآور شد: فقدان دانش در سینمای کره جنوبی در دهه هفتاد مشکلات زیادی را ایجاد کرد، موج نوی سینمای کره حنوبی در دهه هشتاد رخ داد، در کره جنوبی سینما یک بحث بین رشته ای می شود که افراد غالبا علوم انسانی خوانده اند که سینمای کره جنوبی را تغییر دادند.
او افزود: جریان کره جنوبی سینما خوانده نیستند اما علوم انسانی را به سینما وارد می کنند، فیلم های کره جنوبی همه توسط افرادی ساخته شدند که علم انسانی را کاملا بلدند.
روحانی متذکر شد: جریان اولی که فیلم کره جنوبی را ایجاد می کند دانش سینمایی دارند که دو دلیل دارد، دلیل اول عدم تطابق زبانی که باعث شده نتوانند در انگلیس یاد بگیرند.
او در ادامه ابراز کرد: کره جنوبی تا دهه هشتاد از نداشتن هنر سینمایی آکادمیک قوی رنج می برد، کره جنوبی دانش علوم انسانی غلبه دارد با این حال کره جنوبی پیشرفت جدی می کند.
عضو هئیت علمی دانشگاه هنر عنوان کرد: دیدن فیلم داخلی در ایران مورد توجه نیست زیرا پخش رسمی نمی شود اما این معیار در فرانسه که مهد سینمای اروپا است، حدود 43 درصد مردم در فرانسه فیلم فرانسوی، در ایتالیا 30 درصد، اسپانیا و آلمان زیر 20 درصد، دانمارک زیر 10 درصد تولیدات خودشان را می‌بینند، که این رقم در کره جنوبی 54 درصد است.
او همچنین با اشاره به مشکلات گفت: یکی از مشکلات ایران عدم ارتباط تلویزیون و سینما است، در کره جنوبی هنر های سئول را داریم که هنرهای سنتی است، که همین دانشگاه از سال 1970 فیلم و از سل 1980 فیلمنامه نویسی را وارد می کند که نتیجه ارتباط مستقیم علم دانشگاهی با متولی مربوط است.
روحانی در پایان ابراز داشت: سینمای ایران بخشی از موفقیت های خود را مدیون علم آکادمی است، سینمای ایران نه تنها به علم سینما بلکه به علم انسانی نیز نیاز جدی دارد، مطالعات میان رشته ای باید مدنظر باشد.
انتهای پیام//
