علاوه بر اینکه بازیگران اصلی « ملاقات خصوصی » «پریناز ایزدیار» و «هوتن شکیبا» از شانسهای اصلی کسب سیمرغ هستند، بازیگران مکمل هم حضور درخشانی در این فیلم دارند. در این مطلب به صورت موجز به بازی آنها پرداخته‌ام.
«ریما رامین‌فر»
تا به حال بازی بد از او به یاد ندارم. بازیگری دقیق و تکنیکی که به قالب هر نقش در می‌آید. به طوری که شاید مخاطبان عادی‌تر به خاطر این سادگی و صمیمیت گمان کنند رامین‌فر کاری نمی‌کند. او در ملاقات خصوصی به شکلی ظریف به نقش زنی جان می‌دهد که می‌خواهد به هر طریق طبقه‌اش را عوض کند و نمی‌تواند. گریه‌های پایانی او در دادگاه را ببینیم تا مسیر برنامه‌ریزی او برای این نقش را بهتر دریابیم.
«رویا تیموریان»
او به نقش‌های ساده هم بُعد می‌بخشد. مادر ملاقات خصوصی جای مانور و جلوه‌گری زیادی ندارد. اما تیموریان با نگاه‌ها، زبان بدن و کاریزمای بازیگری‌اش این نقش را ویژه می‌کند.
«سیاوش چراغی‌پور»
بازیگری که آهسته و پیوسته خودش را در سینمای ایران جا انداخته و در ملاقات خصوصی یکی از بهترین بازی‌های خودش را ارائه کرده است. صدای زیر او و جثه‌ی کوچکش در ترسیم نقش پدری که در تباهی غرق شده، تناقض بزرگ هوشمندانه‌یی خلق کرده. شیرینی بیان او در این فیلم بیش از هر زمان دیگری باعث تشدید فضای تلخ فیلم شده. سکانسهای دونفره‌ی پدر و پسر در زندان این امر را موکد می‌کند.
«نادر فلاح»
هنوز نقش «احمد رنجه» فیلم «بی‌پولی» با بازی او در یادمان مانده. بازیگری که حقارت و بیچارگی نقشش را به روشن‌ترین شکل ممکن به مخاطبش منتقل کند و نشان می‌دهد چه بازیگر شش‌دانگی است.
«پیام احمدی‌نیا»
در این سالها با نقش‌آفرینی‌های غافلگیرکننده‌اش توانسته یک نقش مکمل قابل اعتماد در سینمای ایران باشد. شاید ملاقات خصوصی بهترین بازی‌اش در سینما باشد. نقش رئیس خلافکار خشنی که رحم و مروت ندارد. در سکانسهای درگیری بدویت و خشونتی در بازی او هست که در یاد می‌ماند.
«ایمان شمس»
برادر کارگردان که در واقعیت هم جزو قوی‌ترین مردان ایران بوده، در اولین حضورش جلوی دوربین پذیرفتنی است. او توانسته تعصب و خشونت این کاراکتر را با زبان اندامش منتقل کند و تماشاگر را هم از هیبتش بترساند.
