در یادداشت این نویسنده در پی درگذشت سعید تشکری می‌خوانیم:
«سعید تشکری نویسنده کتاب‌های آسمانی به محضر میزبان رئوف بار یافت.
سعید تشکری یکی از سرمایه‌های بی‌بدیل این مرز و بوم بود که قدر و منزلتش چنان که باید و شاید شناخته نشد و خسته و دل‌آزرده از بی‌مهری زمینیان به اهل آسمان پیوست.
نویسنده‌ای که عشق به اهل بیت عصمت - علیهم السلام - و بخصوص حضرت شمس‌الشموس - سلام الله علیه - در آثارش موج می‌زد و محصول پژوهش‌های توان‌فرسا و ریاضت‌های طاقت‌سوزش را کریمانه در طبق اخلاص می‌گذاشت و در قالبی فاخر و نفیس تقدیم مخاطبان تشنه می‌کرد.
سعید تشکری نویسنده‌ای توانمند، پرکار و خستگی‌ناشناس بود.
نویسنده‌ای که سالیان متمادی با سخت‌ترین بیماری‌های جسمی و عمیق‌ترین زخم‌های روحی، کنار آمده بود اما از نوشتن کناره نگرفته بود.
نویسنده‌ای که دست از جان شسته بود و با نفس مقدس قلم زنده بود.
نویسنده‌ای که آسمانی‌ترین آثارش را در سخت‌ترین شرایط و بیشترین محدودیت خلق کرد.
و از برگ برگ آثارش بال‌هایی برای پرواز تا آستان محبوب ساخت.
نویسنده‌ای که اگر نه در ایران این زمان که هر زمان در هر کجای جهان می‌بود، این‌چنین دچار غربت و مظلومیت نمی‌شد. در جایگاهی بایسته می‌نشست و مراقبتی شایسته از او صورت می‌گرفت. هر زمان و مکانی که نه جهل و شعبده و عوام‌فریبی که علم و ادب و هنر فضیلت محسوب می‌شد و سرنوشت فضیلت دست رذیلت سپرده نمی‌شد.
اما مع الاسف، در دور و دیاری که سکه رایج جهل است و دانش و بینش مذموم، ستاره‌ها غریبانه افول می‌کنند و چراغ‌ها دچار غفلت یا مهاجرت می‌شوند و گرنه در سکوتی سنگین به خاموشی می‌گرایند.
در دور و دیاری که بزرگان به بازی‌های کودکانه سیاست و قدرت مشغولند، کسانی متولی فرهنگ و ادب و هنر می‌شوند که خزف را از صدف باز نمی‌شناسند و سهل است که فقط سنگ و کلوخ را تکریم و تجلیل می‌کنند.
خوشا به سعادت سعید تشکری که رندانه رخت خویش از این ورطه بیرون کشید و در سایه‌سار میزبان آسمانی و امام مهربانی مأوا گزید.
طوبی له و حسن مآب»
