به گزارش همشهری آنلاین به نقل از فارس، یکی از اموری که در خاطرات فرح دیبا زیاد به چشم میخورد، اصرار او بر ساده‌زیستی خودش و خاندان پهلوی است. او در چند جای کتاب خاطراتش به نمونه‌هایی از این ساده‌زیستی‌ها اشاره می‌کند. مثلا در صفحه ۱۵۹ مینویسد:
«بارها به فکر نقل مکان به کاخ وسیع نیاوران افتاده بودیم، اما به خاطر مشغله زیاد، انجام این امر را به بعد موکول می‌کردیم. این قصر که در آغاز سال‌های چهل برای پذیرایی میهمانان دولت ساخته شده بود، در کوهپایه‌های البرز در ارتفاع ۱۷۰۰ متری و دور از هوای غبارآلود مرکز شهر قرار داشت. علاوه بر این در میان باغ مشجر بزرگی جای گرفته بود.
پس از بازدید کاخ، عملیات ساختمانی لازم را برای زندگی بچه‌ها و پذیرایی رسمی آغاز کردیم. من که قسمتی از روزم را صرف گردآوری پول برای سازمان‌های زیر نظرم می‌کردم، همواره نگران بالا رفتن هزینه‌های شخصی خودم بودم و به همین جهت با ایجاد تأسیسات تهویه مطبوع در این کاخ مخالفت کردم به خصوص که تابستان‌ها معمولا به کاخ سعدآباد که خنک‌تر بود می‌رفتیم.
مخالفت من کار درستی نبود و مهندس معمار نیز این موضوع را به من گوشزد کرد. هر چند من در نهان از این سرسختی خود در مقابل تجمل راضی و خوشنود بودم، اما دیوارهای کاخ در مقابل حرارت عایق‌بندی نشده بودند، ما تابستان را از گرما رنج میبردیم و این فرصتی بود برای پادشاه که با طعنی محبت‌آمیز «حس وظیفهشناسی زیاده از حد» مرا ریشخند کند».
