به گزارش خبرنگار ورزشی خبرگزاری فارس، برای صحبت کردن با این ورزشکار پارالمپیکی و مسئول یکی از انجمن ورزش‌های جانبازان و معلولین باید وقت قبلی بگیرید. روزها باید به دنبال او باشید که یک وقت کوتاه برای صحبت کردن داشته باشد. آن‌قدر سرش شلوغ است که اصلا وقت کارهای پیرامونی و به اصطلاح حاشیه ای ندارد و تمام تمرکزش فقط برای کار کردن است.
او هم اکنون دبیر انجمن وزنه‌برداری جانبازان و معلولین، رئیس انجمن پاراباستانی و ورزشکار پاراتیراندازی است. از یک طرف کارهای مربوط به پاراوزنه‌برداری را روی غلطک می‌اندازد. از جهاتی دیگر با نظم مثال زدنی، تمرینات آماده‌سازی خود برای حضور پرقدرت در پارالمپیک توکیو را دنبال می‌کند.
سیدمحمدرضا میرشفیعی وقتی 16 سال داشت، با دست‌کاری شناسنامه‌اش به جبهه رفت. بعد از پایان دوره آموزشی به منطقه شاخ شمیران اعزام شد و بعد از مدتی به درجه جانبازی نائل شد. به واسطه دنبال کردن رشته‌های باستانی و بدنسازی، بعد از مجروحیت در پاراوزنه برداری و باستانی مقام‌های کشوری به دست آورد. دو سال هم هست که در تیراندازی مشغول است و توانسته سهمیه پارالمپیک توکیو را بگیرد و امید زیادی برای گرفتن مدال در این بازی‌ها دارد.
در سطر پایین مشروح و گفت‌وگوی خبرنگار ورزشی خبرگزاری فارس با سیدمحمدرضا میرشفیعی پیش‌روی شماست.
شناسنامه‌ام را دو سال بزرگ کردم
قبل از من، مرحوم پدرم و برادران بزرگترم هم به جبهه رفته بودند
یکسال طول کشید تا با معلولیتم کنار بیایم
اسمم را در روزنامه چاپ کردن و کلی ذوق کرده بودم
در پنج رشته ورزشی فعالیت می‌کنم
خسروی‌وفا توان مدیریتی بالایی دارد
در اولین حضورم، اولین سهمیه پارالمپیک توکیو را گرفتم
تیراندازی آدم را درون‌گرا می‌کند
قدرت سیامند باعث غرورم می‌شد
وقت چرخیدن در فضای مجازی ندارم
از دست دادن سیامند بدترین خاطره‌ام است
در دوران قرنطینه به اهل خانه کمک می‌کردم
فارس: در چه سالی معلولیت پیدا کردید؟
در 16 سالگی و در هفتم تیر 1367 در منطقه شاخ شمیران بر اثر اصابت خمپاره دو پایم از بالای زانو قطع شد و جانباز 70 درصد هستم.
فارس: چطور این اتفاق رخ داد؟
بعد از گذراندن دوره آموزشی در پادگان امام حسین (ع) در منطقه شاخ شمیران، در پاتک عراق بر اثر اصابت خمپاره جلوی پایم، هر دو پایم از بالای زانو قطع شد. روزی ما هم جانبازی شد و بابت این قضیه خدا را همیشه شکرگزارم. 21 روز بعد، قطعنامه 598 شورای امنیت مورد پذیرش قرار گرفت. در لحظه‌ای که خمپاره جلوی پای من خورد، 10 متر آن طرف من، یکی از دوستانم به نام جهانبخش تقی‌لو حضور داشت که با ترکش‌های همان خمپاره به درجه رفیع شهادت نائل آمد.
فارس: چطور به جبهه رفتید؟
قبل از من مرحوم پدرم و برادران بزرگترم هم رفته بودند. قد و قامت بلندی داشتم. اصلا سنم به 16 ساله‌ها نمی‌خورد. دو سال شناسنامه را دست‌کاری کردم و به عنوان داوطلب بسیجی به جبهه رفتم. شرایط آن موقع مملکت اینگونه بود که اکثر جوانان شور و اشتیاق دفاع داشتند و هر طور شده به جبهه می‌رفتند. البته این شور برای 8 سال دفاع مقدس طبیعی بود. در دبیرستان‌ها، دانشگاه‌ها و جاهای مختلف دغدغه دفاع از مملکت وجود داشت.
فارس: در چه مقطعی تحصیل می‌کردید؟
اول دبیرستان و خیلی هم بچه درس‌خوان بودم.
فارس: تحصیلات‌تان در چه رشته‌ای است؟
چند سال است که فوق لیسانس مدیریت ورزشی گرفته ام. در حال حاضر برای دکتری می‌خوانم.
فارس: قبل مجروحیت، ورزش می‌کردید؟
در رشته‌های ورزشی کشتی و تکواندو به صورت آماتور فعالیت می‌کردم اما مقام نداشتم.
فارس: چند وقت طول کشید تا با این ضایعه و نقصان کنار بیاید؟
یکسال طول کشید تا با معلولیتم کنار بیایم. چون در سن پایین برای من پیش آمده بود، باید شرایط 180 درجه تغییر می‌کرد. قطع شدن دو پا هم خیلی زمان می‌برد تا برای یک نوجوان عادی شود.
فارس: بعد معلولیت چطور به طرف ورزش گرایش پیدا کردید؟
بعد از جنگ باز هم ادامه تحصیل دادم. یک سال در خانه بدنسازی کار می‌کردم و به صورت اتفاقی یک باشگاه وزنه‌برداری پیدا کردم. از سال 1369 وزنه‌برداری را به صورت رسمی در باشگاه پل حافظ زیر نظر جعفر ذبیحی آغاز کردم و او نخستین مربی‌ام بود. آن موقع جز کسانی بودیم که برای اولین بار پاراوزنه‌برداری را که تازه هم شکل گرفته بود، استارت زدیم. "اکبر ای‌وطن"، "حسین زینل"، "فرویدن کریم پور" و "بابک محمدی"؛ با این عزیزان تمرینات را شروع کردیم.
فارس: رفتن به تمرین خیلی سخت بود؟
ابتدا با بردارم می‌رفتم. بعدها زنده یاد اکبر ای‌وطن پیشکسوت وزنه‌برداری می‌آمد جلوی در خانه ما و مرا سوار موتورش می‌کرد و با هم می‌رفتیم باشگاه و تمرین می‌کردیم. چند سال پیش مسابقات پاراوزنه‌برداری قهرمانی کشور تحت نظر IPC گرامیداشت "اکبر ای‌وطن" بنیادگذار وزنه‌برداری جانبازان و معلولین را برگزار کردیم.
فارس: اولین مدال را چه زمانی به دست آوردید؟
در اولین مسابقات کشوری که سال 1371 در شیراز برگزار شد و اولین مسابقه‌ام بود. در قالب تیم جوانان تهران و دسته 67 کیلوگرم مدال طلا گرفتم.
فارس: با آن مدال طلا انگیزه گرفتید؟
بله. اسمم را در روزنامه چاپ کردن و کلی ذوق کرده بودم. برای ادامه ورزش حرفه‌ای انگیزه‌ام افزایش پیدا کرد و با همت بیشتری وزنه‌برداری را پیگیری کردم.
فارس: اولین مسابقه بین‌المللی در رشته وزنه‌برداری چه سالی بود؟
سال 1372 مسابقات مجروحان جنگی جهان در انگستان برگزار می‌شد. اردو آماده‌سازی هم در استادیوم آزادی بود. دقیقه 90 به جای 10 وزن، پنج وزن را به این رقابتها اعزام کردند. فقط پنج وزن بالا (سنگین وزن) به مسابقات رفتند. من که رکورد خوبی هم می‌زدم، اعزام نشدم. ورزشکاران رشته دوومیدانی هم به این مسابقات اعزام شده بودند. از بچه‌های دوومیدانی خواسته بودند که در 5 وزنه پایین (سبک وزن) وزنه بزنند. سید علی موسوی ورزشکار خوزستانی دوومیدانی جانبازان کشورمان در مسابقه وزن شصت‌وهفت‌ونیم با ثبت وزنه 115 کیلوگرم، مدال طلا گرفت.
فارس: عجب خاطره بدی؟
اصلا خاطره خوبی برای من نبود.
فارس: با این حال ولی این رشته را رها نکردید؟
علاقه زیادی به داوری و مربیگری داشتم. در کنار وزنه‌برداری به تحصیلاتم ادامه می‌دادم. هم اکنون نیز داوری بین‌المللی و مربیگری درجه یک پاراوزنه‌برداری دارم. در یک دوره که مربی بودم، توانستیم در مسابقات پاراآسیایی امارات 11 ورزشکار اعزام کنیم و 10 مدال بگیریم و قهرمان شویم.
فارس: چطور ورزش باستانی را شروع کردید؟
به ورزش باستانی هم علاقه داشتم و در آن زمان که مجروح شده بودم در خانه دمبل، هالتر و میل می‌زدم. حتی در یک جشنواره که به میزبانی استادیوم آزادی برگزار شد، تیم باستانی ما برنامه‌ای را جلوی مقام معظم رهبری اجرا کرد. در حال حاضر هم رئیس انجمن پاراباستانی هستم.
فارس: دیگر در چه رشته‌های ورزشی فعالیت کرده‌اید؟
فعالیت ورزشی زیادی دارم. وزنه‌برداری، باستانی، تیراندازی، مسابقات رالی که چند دوره قهرمانی دارم و دارت هم قهرمان کشور شدم.
فارس: تیراندازی را از چه زمانی شروع کردید؟
تیراندازی را از دو سال قبل و در اواخر نیمه دوم سال 97 شروع کردم. در اولین مسابقه‌ی بین‌المللی و گزینشی پارالمپیک توکیو در العین امارات ضمن کسب مدال نقره، سهمیه تپانچه خفیف 10 متر مردان را هم کسب کردم.
فارس: اولین مربی‌تان در تیراندازی چه کسی بود؟
تیراندازی را با آجرلو رئیس انجمن شروع کردم که سرمربی ما در مسابقات العین امارت هم بود. در مسابقات جهانی سیدنی با مربیگری رضا احمدی و خانم علی‌اکبری شرکت کردم. حسین امیری سرمربی فعلی تیم ملی پاراتیراندازی آن موقع در تیم ملی عراق بودند.
فارس: هم اکنون سرمربی خوبی در پاراتیراندازی دارید؟
حسین امیری سرمربی تیم ملی، مربی درجه یکی از لحاظ تکنیک و تاکتیک است و به بحث روحی و روانی ورزشکاران اهمیت زیادی می‌دهد. یک مربی شاید اولویتش بحث فنی باشد ولی امیری خصوصیات بارز زیادی دارد. جانباز است، تپانچه زن بوده، به پارالمپیک اعزام شده، تیمش قهرمان شده، سابقه درخشانی دارد و مربی خیلی دلسوزی است. ان‌شاالله با وی بهترین نتیجه را در بازی‌های پارالمپیک توکیو بگیریم.
فارس: کدام رشته را بیشتر دوست دارید؟
هم اکنون که در تیراندازی هستم، بیشتر این رشته را دوست دارم. تیراندازی ورزشی است که آدم را درون‌گرا می‌کند. خیلی از نظر روحی و روانی خوب است. وزنه‌برداری رشته ورزشی قدرتی و تیراندازی رشته استقامتی است. به خاطر اینکه سطح استقامت بالا برود، حتما باید تمرینات تمرکزی و روحی و روانی انجام بدهید.
فارس: اهل فیلم دیدن هستید؟
زیاد اهل تلویزیون و فیلم دیدن نیستم. اگر وقتی هم داشته باشم، بیشتر کتاب مطالعه می‌کنم.
فارس: اهل فضای مجازی؟
اصلا اهل فضای مجازی نیستم چون وقتش را ندارم. حتی کارهایم در فضای مجازی را اکثرا پسرم برای من انجام می‌دهد. مثلا از طریق فضای مجازی در دوران قرنطینه با حسین امیری سرمربی تیم ملی در ارتباط بودم. او تمرینات بدنسازی و در خصوص مباحث روانشناسی و تکنیکی، موارد لازم را به ملی‌پوشان آموزش می‌داد.
فارس: به غیر از تمرین در خانه، دوران قرنطینه دیگر چه کارهایی انجام می‌دادید؟
تمرین در خانه و بدنسازی انجام می‌دادم. در خدمت خانواده بودم و به اهل خانه کمک می‌کردم.
فارس: از حریفان در پارالمپیک توکیو شناخت دارید؟
هیچ شناختی از رقبا ندارم ولی برای موفقیت اول باید مقابل نفس خود بایستیم. از لحاظ روحی و روانی، تمام تمرکزم را روی فعالیت و تمریناتم قرار داده‌ام. چون اگر به حریفانم فکر کنم، از رقابت باز می‌مانم. در درجه دوم تمام تلاشم این است که بهترین عملکرد خودم را داشته باشم.
فارس: یک ورزشکار رشته تیراندازی در المپیک یا پارالمپیک چند مدال می‌تواند بگیرد؟
در تیراندازی 50 متر و 10 متر یک نفر در پارالمپیک شرکت کند، می تواند در دو رشته دو مدال بگیرد و این برای رتبه‌بندی ایران خیلی مهم است. اما رشته‌های تیمی یک مدال می‌گیرند.
فارس: نظرتان در مورد رییس کمیته ملی پارالمپیک چیست؟
بر هیچ کسی پوشیده نیست که حاج محمود خسروی‌وفا پدر معنوی ورزش جانبازان و معلولین است. از آن روزهای اول، مدیریت ورزش جانبازان و معلولین را برعهده داشته است. وی توان مدیریتی بالایی دارد که نشان دهنده تعامل خوبش با ورزشکاران، کادر فنی و زیر مجموعه پارالمپیک است.
فارس: بهترین خاطراتی که در ورزش دارید؟
کسب سهیمه پارالمپیک توکیو در العین امارت یکی از بهترین خاطراتم است. در اولین حضورم اولین سهمیه را گرفتم. در این مسابقات یک سهمیه مردان توزیع می‌شد که در ماده تپانچه 10 متر توانستم ورودی بازی‌های توکیو را کسب کنم.
خاطره خوب دیگر هم در مورد مدال‌آوری و رکوردزنی سیامند رحمان بود. او همیشه مدال طلای سنگین وزن پاراوزنه‌برداری را برای کشورمان می‌گرفت. قدرت این اسطوره ورزش ایران باعث غرور شخص من بود. به راحتی در همه مسابقات درحرکت اول مدال طلای خود را قطعی می‌کرد. او همیشه اختلاف رکوردی 30 تا 50 کیلوگرمی را با نفر دوم داشت و این باعث افتخار و غرور می‌شد. قبل از شروع مسابقات، مدال طلا در دسته فوق سنگین برای ایران بود. قطعا رکوردهای سیامند را کسی به این زودی‌ها نمی‌تواند جابجا کند.
فارس: باز هم وزنه‌برداران خوبی در فوق سنگین وزن ایران داریم.
مطمئن هستم این قدرت در فوق سنگین دنیا همیشه برای ما ادامه پیدا می‌کند. ورزشکارانی نظیر منصور پورمیرزایی جایگزین خوبی برای سیامند در فوق سنگین هستند. احمد امین‌زاده از خوزستان و مهدی صیادی از البرز در مسابقات وزنه‌های خوبی می‌زنند و به راحتی مدال طلا را می‌گیرند.
فارس: بدترین خاطره ورزشی‌تان چیست؟
از دست دادن سیامند بدترین خاطره‌ای است که در ذهنم مانده و واقعا برای من سنگین تمام شد. به راحتی ورزشکار طلایی و اسطوره ورزش معلولین را از دست دادیم. روحش شاد و یادش گرامی...
انتهای پیام/
