جشنواره فیلم فجر به عنوان تریبون نظام در عرصه فرهنگ و هنر در این سال‌های بعد از برپایی انقلاب با شکوه اسلامی بوده است و این موضوع در سال‌های اخیر کمی کمرنگ‌تر شده بود و اهالی سینما یادشان رفته بود که برای چه رخ دادی گردهم آمده‌اند. جشنواره چهلم با شعار سینمای ارزشی و انقلابی و توجه به آثار امیدآفرین، آگاهی‌بخش و اخلاق‌محور کار خود را آغاز کرد و از همان انتخاب فیلم برای نمایش در این رویداد تکلیف را مشخص کرد که این جشنواره محور اصلی‌اش سینمای انقلاب و فیلم‌هایی با محور خانواده و ارزش‌های انقلابی است و آنچه محصول فرهنگی این فیلم‌ها بود چیزی جز خانواده و رکن تعهدات اخلاقی نبوده است.
جشنواره چهلم ثابت کرد می‌توانیم سینمایی با رعایت تمام نکات اخلاقی و ارزشی داشته باشیم. این روند تا جایی ادامه پیدا کرد که حتی در اختتامیه این جشنواره شاهد این موضوع بودیم که فیلم‌های انقلابی درخششی داشتند که یک سال آینده سینمای ایران درباره این موضوع در محافل سینمایی یاد خواهند کرد و تمام این درخشش مدیون نگاه کارگردانی است که با در اختیار قرار دادن تکنیک و فن در خدمت نگرشی درست سینمایی را ابداع کرد که شاید در سال‌های اخیر به دلیل نگرش‌های نادرست حاکم بر فضای سینمای ایران نادیده گرفته می‌شد.
توجه به آثاری چون موقعیت مهدی ساخته هادی حجازی‌فر، نگهبان شب ساخته سیدرضا میرکریمی، ضد ساخته امیرعباس ربیعی، برف آخر ساخته امیرحسین عسگری، شادروان ساخته حسین نمازی و درب ساخته هادی محقق در بین نامزدها و برگزیدگان این دوره جشنواره به نوعی از انطباق نگاه تازه سازمان سینمایی در تعریف راهبرد فرهنگی گام دوم سینما بر نگاه متخصصان در داوری و برپایی جشنواره چهلم حکایت می‌کرد.
همچنان که در بخش تجلی اراده ملی نیز این رویکرد از سوی نهادها و تشکل‌ها در توجه پررنگ‌تر به آثاری چون موقعیت مهدی ساخته هادی حجازی‌فر و بدون قرار قبلی ساخته بهروز شعیبی و نیز توجه به آثاری چون دسته دختران ساخته منیر قیدی، شب طلایی ساخته یوسف حاتمی‌کیا، علفزار ساخته کاظم دانشی، ملاقات خصوصی ساخته امید شمس و بیرو ساخته مرتضی‌علی عباس‌میرزایی دیده شد.
حال باید منتظر میوه این سینمای ترمیم شده باشیم که چیزی جز تزریق امید و نشاط توامان با نگاه اخلاقی در خانواده ایرانی نخواهد داشت.
