ورزش‌های توپی مثل هندبال با گذر زمان رشد یافته و درحال توسعه‌اند، بنابراین لزوم به کارگیری برنامه‌ای جامع برای مواجه شدن با مسایل جدید بیش از گذشته احساس می‌شود.
به عقیده قهرمان و ورزشکاران هندبال استان قزوین، یکی از مهم ترین دلایل وضعیت نامطلوب هندبال این استان نبود استراتژی توسعه برای این ورزش بوده است.
نبود حمایت مادی، برنامه ریزی برای کشف استعدادها و معرفی قهرمانان این رشته باعث شده تا خیلی از بازیکنان این رشته آینده‌ای را برای این ورزش در استان قزوین تصور نکنند.
برای اطلاع از وضعیت هندبال استان قزوین به سراغ عطیه شهسواری هندبالیست لیگ برتر کشور رفتیم؛ او متولد ۱۳۷۸ اهل قزوین و هم اکنون درحال تحصیل در مقطع فوق دیپلم تربیت بدنی است؛ او با پیراهن شماره ۱۰ عضو تیم ملی بانوان کشور بوده و یکی از دغدغه مندان توسعه و رشد هندبال در استان قزوین است که در ادامه به سوالات خبرنگار ایرنا چنین پاسخ می‌دهد:
ایرنا. لطفا بفرمایید هندبال را از چه سنی شروع کردید و چطوری به این رشته علاقه مند شدید؟
از سال دوم راهنمایی تیم مدارس و ناحیه بندی که در مسابقات شرکت می‌کردند، من در همه تیم‌های بسکتبال، والیبال و هندبال شرکت می‌کردم، تا این که یک روز مربی مدرسه معتقد بود استعدادی درون من برای ورزش هندبال مطلوب است و باعث شد تا در این حوزه فعالیت کنم، تمرین من کم و بیش با هندبال ادامه یافت و هر روز برای من جذاب تر می‌شد، تا اینکه به صورت حرفه‌ای از سن دوم دبیرستان روی هندبال متمرکز شدم.
ایرنا. مشوق شما برای این رشته ورزشی چه کسانی بودند؟
من در خانواده ای ورزشی متولد شدم، پدر و مادرم همیشه مشوق من بودند، نه در هندبال بلکه به طور کلی در همه عرصه‌های ورزشی من را تشویق می‌کردند؛ اما از زمانی که دیدند در ورزش هندبال بازخوردهای خوبی گرفتم و به این رشته علاقه دارم، بیش از قبل از من حمایت کردند و حتی خاله من نیز بر ادامه من در این ورزش تاکید کرد.
ایرنا. ستاره مورد علاقه شما در این رشته ورزشی چه کسی است؟
در ایران کاپیتان‌های ورزش هندبال از همه نظر بهتر هستند و به طور حتم لایق الگو بودن خواهند بود، اما خود من شیدا فلاحی، شیما زارع را درون کشور و نورا مورک نوروژی را در خارج از کشور به عنوان ستاره‌های محبوبم انتخاب کردم.
ایرنا. لطفا بفرمایید تاکنون در چند مسابقه استانی و کشوری و فراملی شرکت کرده‌اید؟ در این مسابقات اگر مدال یا قهرمانی دارید عنوان کنید؟
دنیای حرفه‌ای من در ورزش هندبال از سال ۹۶ و با ورود به لیگ برتر هندبال ایران آغاز شد، در همین رابطه بازی‌های رفت و برگشتی بسیاری انجام شد، چون بازی‌های کشوری و بین استانی بسیار بالا بود، تقریبا در تمامی آن‌ها در اوج بودم و همیشه بازی کرده‌ام؛ ضمن اینکه برای ۲ سال پیاپی قهرمان لیگ برتر کشور شدم و یک سال نیز به نایب قهرمانی لیگ برتر کشور دست یافتم.
در دنیای قهرمانی و حرفه‌ای نمی‌توانید هم کار و هم ورزش کنید؛ اگر کسی از من بپرسد مشغول چه کاری هستم، برایم دشوار است که بگویم در شرایط کنونی جامعه فقط تمرین می‌کنم و متاسفانه مسؤولان نیز حمایت نمی‌کنند.ایرنا. هم اکنون در حال انجام چه فعالیتی هستید و مسابقات پیش روی شما کدام است؟
درحال حاضر از مسابقات جهانی برگشتم و قرار است تا زمانی که لیگ جدید آغاز به کار کند، با تمرین کردن آمادگی خودم را حفظ کنم؛ کار دیگری هم انجام نمی‌دهم و همین موضوع باعث شده تا بسیار دوران سختی داشته باشم و فشارهای متعددی را تحمل کنم، تا جایی که در طول روز چهار ساعت صبح و چهار ساعت شب تمرین می کنم و فقط ۲ روز در هفته استراحت دارم.
واقعیت این است که در دنیای قهرمانی و حرفه‌ای نمی‌توانید هم کار و هم ورزش کنید، اگر کسی از من بپرسد مشغول چه کاری هستم، برایم دشوار است که بگویم فقط تمرین می‌کنم، چون در شرایط کنونی جامعه برای خیلی‌ها باورکردنی نیست؛ اما اعتقاد دارم که برای ماندن در دنیای حرفه‌ای باید تمرین کرد و از این بابت فوق العاده تحت فشار قرار دارم.
با وجود اینکه از مسؤولان کمک خواستم اما تاکنون جوابی نگرفتم و از آن‌ها حمایتی دریافت نکرده‌ام؛ اگر هم تا به امروز سرپا ایستاده و با قدرت تمرین می‌کنم فقط به خاطر حمایت خانواده بوده است.
ایرنا. تمایل بانوان به فعالیت در این ورزشی چگونه است؟
ورزش هندبال در بین زنان نسبت به مردان کم تر مورد توجه قرار گرفته است، خدا رو شکر برای اولین بار در ایران هندبال زنان توانست به مسابقات جهانی دست یابد و در جهان مشهور شود، به طوری که بازیکنان با حجاب اسلامی در مسابقات شرکت کردند، موفقیتی که تا الان در هیچ کدام از ورزش‌های توپی رقم نخورده است.
با این حال بانوان هندبال این روزها فعال تر شده اند و رییس فدراسیون نیز همیشه از دختران هندبال کشور حمایت می‌کند.
ایرنا. مشکلات عمده پیش روی ورزشکاران هندبال در استان قزوین چیست؟
ورزش هندبال نیاز به حمایت دارد، این طور نیست که مثل ورزش‌های انفرادی با داشتن یک مربی، بازیکن بتواند با حمایت اسپانسر، مکمل‌های خوب و ورود به مسابقات خودش را به بالا بکشد، به عبارت دیگر در ورزش‌های انفرادی نسبت به ورزش‌های تیمی بالا آمدن بسیار راحت است، اما هندبال و رشته‌های توپی گروهی است و حمایت بیشتری می‌طلبد، اما در شهر قزوین چندان به دختران هندبال اهمیتی داده نمی شود.
الان آقای حناچی رییس هیات هندبال استان قزوین واقعا دلسوزانه پای این رشته ورزشی ایستاده است، اما به تنهایی نمی‌تواند کاری انجام دهد؛ نه اسپانسری هست و نه حمایتی وجود دارد؛ هرآنچه هست انگیزه خود بازیکنان بوده که تا الان ادامه می‌دهند؛ تا جای که خیلی از ورزشکاران حتی قادر نیستند مبلغ ورودی مسابقات را پرداخت کنند.
من از سن ۱۵ سالگی با دیدن این وضعیت از تیم قزوین خارج شدم، چون هیچ حمایت گری وجود نداشت و اسپانسری وجود نداشت، هرچقدر هم که آدم‌های دلسوز و تشویق کننده وجود داشته باشند، تا حمایتی به صورت جدی نباشد، امکان پیشرفت وجود ندارد؛ بنابراین اولین بار وارد تیم سامنات ورامین تهران شدم که باعث شد دیده شوم تا بتوانم در تیم‌های لیگ برتری بازی کنم، بازیکنان قزوین نباید برای شهرهای دیگر بازی کنند، وقتی به امکانات نیاز هست، باید فراهم شود تا استعدادهای بیشتری کشف کنیم، هم اکنون هفت تا هشت بازیکن لیگ برتری داریم که در شهرهای دیگر بازی می‌کنند که همگی از روی اجبار و نبود حمایت بوده است.
اولین بار وارد تیم سامنات ورامین تهران شدم که باعث شد دیده شوم تا بتوانم در تیم‌های لیگ برتری بازی کنم، بازیکنان قزوین نباید برای شهرهای دیگر بازی کنند؛ هم اکنون هفت تا هشت بازیکن لیگ برتری داریم که در شهرهای دیگر بازی می‌کنند که همگی از روی اجبار و نبود حمایت بوده است.ایرنا. به نظر شما برای کشف استعدادهای هندبال در استان قزوین به خوبی عمل می‌شود؟ پیشنهاد شما برای رونق بیشتر این رشته ورزشی چیست؟
پیشنهاد من این است که رشته هندبال بیشتر از گذشته به مردم معرفی شود، اگر مردم این رشته را بشناسند به خاطر جذابیت‌های آن به این رشته تمایل پیدا خواهند کرد، درحال حاضر کم تر کسی از این رشته اطلاع دارد و بُعد اطلاع رسانی باید از سوی مسؤولان و رسانه‌ها تقویت شود؛ برای نمونه من در دنیای مجازی الگوی خودم را پیدا کردم، درحالی که در فضای حقیقی امکان شناخت آن وجود نداشت، استعدادهای هندبال قزوین آنقدر گمنام مانده‌اند که هیچ کس آن‌ها را نمی‌شناسد و بازیکنان الگویی ندارند.
این مشکلات ریشه ای است و وقتی به مسابقات جهانی رفتم، به خودم قول دادم هندبال استان قزوین را رشد دهم، اما رشته هندبال بیشتر مرکز درآمدزایی شده است و کسانی که هنوز به مرحله بالا نرسیده اند، مربی گری و درآمدزایی می کنند، درحالی که هیچ امید و حمایتی پشت بازیکن‌ها قرار ندارد.
این موارد باید ریشه یابی شود و بازیکن‌ها با هدف تمرین کنند، بازیکن‌های هندبال در قزوین، قهرمانان استان خودشان را نمی‌شناسند، مگر می‌شود یک بازیکن شبانه روز تمرین کند و پس از بازگشت بدون حمایت بماند؟ وقتی هیچ کمکی و پشتیبانی نباشد بازیکن از هندبال زده می شود.
مشکل دیگر این است مدارس نیز متاسفانه به ورزش اهمیتی نمی‌دهند، این باعث شده تا دانش آموزان ما همه چاق و فربه شوند و رده سنی بین هشت تا ۱۵ سال درحال بازی با گوشی تلفن همراه باشند، این فضا باید تغییر کند و این قشر باید به سمت ورزش هدایت شوند، درحال حاضر هیچ برنامه‌ای برای استعدادیابی نیست و با یک یا دو نفر نمی‌توان اتفاق خاصی رقم زد.
هر صحبت دیگری دارید به عنوان بخش پایانی گفت و گو با مخاطبان ایرنا بیان کنید:
امیدوارم شرایط به سمتی پیش برود که همه بازیکنان حال خودشان را خوب نگهدارند، اگر در ورزش حمایت نشدند، از تمرین دست نکشند، چون انتهای مسیر روشن است و اگر اتفاق خاصی هم رقم نخورد، حداقل زندگی سالمی خواهیم داشت؛ به دختران استان قزوین نیز می‌گویم به ورزش کردن روی بیاروند تا از خیلی چیزهای بد دیگر دور بمانند و زندگی محکم تری برای خودشان رقم ایجاد کنند.
