به گزارش همشهری آنلاین، ایسنا به نقل از ساینس‌دیلی، پژوهشی که در "دانشگاه وندربیلت" آمریکا انجام شده است، نشان می‌دهد که تقریبا ۹۰ درصد از بیماران مبتلا به کووید-۱۹ که واجد شرایط دریافت "اکسیژناسیون غشایی برون‌پیکری"(ECMO) بوده‌اند، به دلیل کمبود منابع در اوج همه‌گیری، با وجود جوان بودن و نداشتن سایر مشکلات سلامتی، در بیمارستان جان خود را از دست داده‌اند.
اکسیژناسیون غشایی برون‌پیکری تکنیکی است که برای فراهم ساختن حمایت قلبی و تنفسی خارج از بدن با هدف احیای قلبی-تنفسی فردی که سیستم گردش خون و تنفس وی نمی‌تواند اکسیژن کافی برای ادامه حیات را فراهم کند به کار می‌رود، در واقع این دستگاه به جای قلب و ریه بیمار در خارج از بدن کار می‌کند.
این پژوهش که به سرپرستی "ویتنی گانن"، مدیر کیفیت و آموزش برنامه "حمایت از زندگی برون‌پیکری وندربیلت"(ECLS) انجام شده است، همه بیمارانی را که بین اول ژانویه ۲۰۲۰ تا ۳۱ اوت ۲۰۲۱ برای «اکسیژناسیون غشایی برون‌پیکری» مراجعه کرده بودند، مورد بررسی قرار داد.
تقریباً ۹۰ درصد از بیمارانی که ظرفیت سیستم بهداشتی برای ارائه اکسیژناسیون غشایی برون‌پیکری به آنها در دسترس نبود، در بیمارستان جان خود را از دست دادند. در مقابل، میزان مرگ و میر برای بیمارانی که اکسیژناسیون غشایی برون‌پیکری را دریافت کردند، ۴۳ درصد بود؛ به رغم این که هر دو گروه سن کمی داشتند و به بیماری‌های دیگر مبتلا نبودند.
گانن گفت: حتی زمانی که در مصرف اکسیژناسیون غشایی برون‌پیکری صرفه‌جویی می‌کنیم، فقط می‌توانیم آن را به کسری از بیمارانی که واجد شرایط هستند، ارائه دهیم. امیدوارم که این داده‌ها، بیمارستان‌ها و مقامات فدرال را تشویق کنند تا در زمینه ارائه اکسیژناسیون غشایی برون‌پیکری به بیماران بیشتری سرمایه‌گذاری کنند.
در این پژوهش، هنگامی که بیمار از نظر پزشکی واجد شرایط دریافت اکسیژناسیون غشایی برون‌پیکری تشخیص داده شد، ارزیابی جداگانه‌ای در مورد منابع سیستم بهداشتی برای ارائه اکسیژناسیون غشایی برون‌پیکری انجام گرفت.
هنگامی که منابع سیستم سلامت شامل تجهیزات، پرسنل و تخت‌های بخش مراقبت‌های ویژه در دسترس نبود، بیمار به مرکز منتقل نمی‌شد و اکسیژناسیون غشایی برون‌پیکری را دریافت نمی‌کرد.
از میان ۲۴۰ بیمار مبتلا به کووید-۱۹ که برای اکسیژناسیون غشایی برون‌پیکری ارجاع شده بودند، ۹۰ بیمار واجد شرایط دریافت این درمان تشخیص داده شدند و مورد بررسی قرار گرفتند. میانگین سنی این بیماران، ۴۰ سال بود و ۲۵ نفر از آنها زن بودند.
ظرفیت سیستم بهداشتی برای ارائه اکسیژناسیون غشایی برون‌پیکری به ۳۵ بیمار در یک مرکز تخصصی در دسترس بود. برای ۵۵ بیمار، ظرفیت کافی برای ارائه اکسیژناسیون غشایی برون‌پیکری در یک مرکز تخصصی وجود نداشت.
مرگ پیش از ترخیص از بیمارستان، در ۱۵ نفر از ۳۵ بیماری که اکسیژناسیون غشایی برون‌پیکری را دریافت کردند، رخ داد. این آمار در میان ۵۵ بیماری که اکسیژناسیون غشایی برون‌پیکری دریافت نکردند، ۴۹ نفر بود.
"متیو سملر"، دانشیار پزشکی در دانشگاه وندربیلت و از پژوهشگران این پروژه گفت: طی دوره همه‌گیری، دیدن بیمارستان‌هایی که تحت فشار قرار می‌گیرند، چالش‌برانگیز بوده است. این پژوهش به ملموس کردن این اثرات کمک می‌کند. وقتی تعداد بیماران مبتلا به کووید-۱۹ از منابع بیمارستانی بیشتر شود، افراد جوان و سالم از دنیا می‌روند اما در صورت وجود داشتن این منابع زنده می‌مانند.
در مجموع، خطر مرگ برای بیمارانی که اکسیژناسیون غشایی برون‌پیکری را در یک مرکز تخصصی دریافت کردند، تقریباً نصف کسانی بود که این درمان را دریافت نکردند.
"جاناتان کیسی" از پژوهشگران این پروژه گفت: از آنجا که برخی از بیماران با وجود دریافت اکسیژناسیون غشایی برون‌پیکری، جان خود را از دست می‌دهند، بحث‌هایی در مورد میزان مزایای آن وجود دارد. این داده‌ها نشان می‌دهند که به‌طور متوسط، ارائه اکسیژناسیون غشایی برون‌پیکری به دو بیمار، یک زندگی را نجات می‌دهد و امکان زندگی برای یک جوان را به مدت چندین دهه فراهم می‌کند.
این پژوهش، در "American Journal of Respiratory and Critical Care Medicine" به چاپ رسید.
