خوابگردی معمولا هنگامی رخ می‌دهد که فرد از یک مرحله عمیق خواب وارد یک مرحله سبک‌تر خواب می‌شود. معمولا فرد در حین خوابگردی به دیگران پاسخ نمی‌دهد و پس از بیدار شدن هم آن را به یاد نمی‌آورد.
خوابگردی اغلب در کودکان در سنین ۴ تا ۸ سال رخ می‌دهد، اما بزرگسالان هم ممکن است دچار آن شوند. بسیای از کودکان مبتلا به خوابگردی با افزایش سن‌شان از این عارضه بهبود پیدا می‌کنند.
خوابگردی ممکن است یک زمینه ژنتیکی داشته باشد، چرا که اگر یکی از والدین، برادر یا خواهر فردی خوابگردی داشته باشد، احتمال رخ دادن خوابگردی در او بسیار بیشتر از فردی است که این سابقه خانوادگی را ندارد.
خوابگردی همچنین در افرادی که دچار محرومیت از خواب می‌شوند، برنامه منظمی برای خوابیدن ندارند، تحت استرس هستند یا برخی از داروها را مصرف می‌کنند، شایع‌تر است.
یک موضوع نگران‌کننده در خوابگردی امکان آسیب‌دیدن فرد یا دیگران در حین رخ دادن آن است. در صورتی که خوابگردی فرد به همراه رفتارهای پیچیده‌ای مانند خارج شدن از خانه یا یا انجام دادن کارهایی باشد که ممکن به او آسیب بزند، باید ارزیابی‌های تشخیصی و درمان انجام شود.
توصیه‌های کلی برای پیگیری از این عارضه رعایت بهداشت خواب، داشتن برنامه منظم خواب و پرهیز از مصرف نوشیدنی‌های حاوی کافئین یا الکل است.
در موارد شدید خوابگردی ممکن است درمان دارویی بوسیله پزشک تجویز شود.
