به گزارش برنا؛ از اعیاد بزرگ مسلمین روز بیست وهفتم ماه رجب مصادف با مبعث حضرت رسول صلى اللّه علیه و آله است. این روز، آغاز رسمی رسالت پیامبر اسلام شناخته می‌شود که با نزول اولین آیات قرآن همراه بود.
ابلیس که به واسطه اخبار پیامبران با ظهور رسول خدا و تبعات بعثت آگاهی داشت، همواره مترصد اولین فرصت بود تا به وسیله ایادی اِنسی خود که متشکل از یهودیان شبه‌جزیره عربستان بودند، مقابل پیامبر و ظهور اسلام بایستد، اما خواست خداوند تحقق یافت و خط جریان بعثت روز به روز مرزهای اعتقادی و جغرافیایی را در می‌نوردید.
همان اعرابی که در اوج جهالت و کوردلی بودند، با رهنمودهای آسمانی نبی اسلام تبدیل به افرادی بسیار متدین و وارسته شدند و در مسیر اعتلای اسلام و نصرت نبی زمان، حاضر شدند تا پای جان بایستند. اما آنچه ضرورت دارد، تداوم خط بعثت نبی اکرم صلی الله علیه و آله است که تاکنون ادامه دارد و همواره تا تحقق ظهور امام عصر عجل الله تعالی فرجه ادامه خواهد داشت.
از این جهت عید مبعث نزد اهل بیت وحی جایگاه ویژه‌ای داشت تا حدی که پیام آن در خطبه‌ها و ادعیه آن انوار مقدس منعکس می‌شد.
شیخ طوسی در کتاب «مصباح المتهجد» می‌نویسد از امام جواد علیه‌السلام روایت شده إِنَّ فِی رَجَبٍ لَلَیْلَةً خَیْرٌ مِمَّا طَلَعَتْ عَلَیْهِ الشَّمْسُ وَ هِیَ لَیْلَةُ سَبْعٍ وَ عِشْرِینَ مِنْ رَجَبٍ فِیهَا نُبِّئَ رَسُولُ اللَّهِ ص فِی صَبِیحَتِهَا وَ إِنَّ لِلْعَامِلِ فِیهَا مِنْ شِیعَتِنَا أَجْرَ عَمَلِ سِتِّینَ سَنَةً؛ در ماه رجب شبی است که از هر آنچه آفتاب بر آن می‌تابد بهتر است و آن، شب بیست‌و‌هفتم رجب است که در صبح آن پیامبر صلی‌الله‌علیه‌وآله به رسالت مبعوث شد. برای کسی که از شیعه ما عامل در آن شب است، پاداش نیکوکاری 60 سال مقرّر است.
به محضر آن حضرت عرض شد: عمل در آن شب چیست؟ فرمود: چون نماز عشاء را خواندی و به بستر استراحت رفتی، تا پیش از نیمه شب، هر ساعتی که خواستی از بستر برمی‌خیزی و 12 رکعت نماز هر دو رکعت به یک سلام به‌جای می‌آوری. در هر رکعت «حمد» و سوره‌ای از سوره‌های کوچک مفصّل می‌خوانی.
(مفصّلات در اصطلاح به سوره‌هایی گفته می‌شود که در آخر قرآن قرار گرفته، کوتاه هستند و به صورت مکرر با بسم الله الرحمن الرحیم از یکدیگر جدا میشوند؛ این اصطلاح در روایات نبوی وجود دارد.)
قِیلَ لَهُ وَ مَا الْعَمَلُ فِیهَا أَصْلَحَکَ اللَّهُ قَالَ إِذَا صَلَّیْتَ الْعِشَاءَ الْآخِرَةَ وَ أَخَذْتَ مَضْجَعَکَ ثُمَّ اسْتَیْقَظْتَ أَیَّ سَاعَةٍ شِئْتَ مِنَ اللَّیْلِ قَبْلَ الزَّوَالِ صَلَّیْتَ اثْنَتَیْ عَشْرَةَ رَکْعَةً تَقْرَأُ فِی کُلِّ رَکْعَةٍ الْحَمْدَ وَ سُورَةً مِنْ خِفَافِ الْمُفَصَّلِ.
زمانی که از 12 رکعت نماز فارغ شدی، در همان حال نشسته هر یک از سوره‌های «حمد» و «قُلْ أَعُوذُ بِرَبِّ الْفَلَقِ» و «قُلْ أَعُوذُ بِرَبِّ النَّاسِ» و «قُلْ هُوَ اللّٰهُ أَحَدٌ» و «قُلْ یٰا أَیُّهَا الْکٰافِرُونَ» و «إِنّٰا أَنْزَلْنٰاهُ» و «آیت‌الکرسی» را هفت مرتبه بخوان و به دنبال همه آنها این دعا را به بخوان: الْحَمْدُ لِلّٰهِ الَّذِى لَمْ یَتَّخِذْ وَلَداً، وَلَمْ یَکُنْ لَهُ شَرِیکٌ فِى الْمُلْکِ، وَلَمْ یَکُنْ لَهُ وَلِیٌّ مِنَ الذُّلِّ وَکَبِّرْهُ تَکْبِیراً. اللّٰهُمَّ إِنِّی أَسْأَلُک بِمَعاقِدِ عِزِّکَ عَلَىٰ أَرْکانِ عَرْشِکَ وَمُنْتَهَى الرَّحْمَةِ مِنْ کِتابِکَ، وَبِاسْمِکَ الْأَعْظَمِ الْأَعْظَمِ الْأَعْظَمِ، وَذِکْرِکَ الْأَعْلَى الْأَعْلَى الْأَعْلىٰ، وَبِکَلِماتِکَ التَّامَّاتِ أَنْ تُصَلِّىَ عَلَىٰ مُحَمَّدٍ وَآلِهِ وَأَنْ تَفْعَلَ بِى مَا أَنْتَ أَهْلُهُ؛
یعنی حمد خدایی را که فرزندی بر نگرفته و شریکی در فرمانروایی و یاوری از روی خواری و نیاز برایش نبوده است. او را بسیار بزرگ شمار. خدایا، از تو درخواست می‌کنم به‌حق جایگاه‌های عزّتت بر پایه‌های عرشت و منتهای رحمتت در قرآنت و به نام بزرگ‌تر بزرگ‌تر بزرگترت و ذکر برتر برتر برترت و به کلمات کاملت، بر محمّد و خاندانش درود فرست و با من چنان کن که شایسته آنی. (مصباح المتهجد و سلاح المتعبد، ج2، ص 813 ـــ 814)
