همشهری آنلاین -مهدی تهرانی: در ۲۸ ژولای ۱۹۵۵ جیمز دین در یک حرکت فرهنگی در آگهی کمیتهٔ ملی ایمنی جاده‌های آمریکا بازی کرد و رو به دوربین هشدار می‌داد: آهسته برانید، جانی که نجات می‌دهید شاید جان من باشد. یک ماه بعد در ۳۰ سپتامبر همان سال خودش این هشدار را جدی نگرفت و در جادهی بزرگراهی درگذشت. او در زندگی و در سینما تابع قانون روسا و سلاطین نبود. تابع اخلاق و مدارا بود.
چند روز دیگر ۶۵ سال از مچاله شدن یاغی زیباروی سینمای سنتی آمریکا در پورشه اش می گذرد. ماشینی که خودش و مردم به آن لقب (حرامزاده کوچولو) داده بودند. هنرپیشه افسانه‌ای هالیوود در سال ۱۹۵۵ در ۲۴ سالگی در تصادف رانندگی جان خود را از دست داد و طرفداران بیشمارش را در اندوه فرو برد.
وقتی او در اثر تصادف در گذشت، سینمای هالیوودی هنوز خلقیات و آداب رسوم قدیمی اش را داشت. جیمز دین یک تنه آمده بود تا این بساط را برهم زند که اجل مهلتش نداد. مارلون براندو در همسایگی او قوانین نانوشته جیمز دین را سروشکل داد و از دهه ۶۰ هالیوود دیگر آن سرزمین رویایی سنتی نبود.
جیمز دین در زندگی هنری کوتاه خود تنها در سه فیلم سینمایی ایفای نقش کرد: شورش بی‌دلیل (۱۹۵۵)، شرق عدن (۱۹۵۵) و غول (۱۹۵۶) و برای همین کارنامه به ظاهر کوچک نامزد دو چایزه اسکار بهترین بازیگر مرد شد. وی اولین بازیگری بود که پس از مرگ نامزد اسکار شد و تنها کسی است که دو بار پس از مرگش نامزد اسکار شده‌است، مرگ نابهنگام دین در ایجاد جایگاه افسانه‌ایش مؤثر بود. اما او هرگز مدل و عروسک سران هالیوودی نشد. و در فیلم تجاری محض بازی نکرد. کاری که مارلون براندو درآمریکا و آلن دلون در اروپا هر یک به شیوه خود راه جیمز دین را ادامه دادند.
