به گزارش الف، تحولات پی در پی سراسر جهان از اروپا گرفته تا آسیا که در مسیر خطرناکی حرکت می‌کند واقعیت‌های متعددی را برای همه دنیا آشکار کرد و مهمترینِ این واقعیت‌ها آن است که هیچ کشوری نباید با رها کردن مواضع ملی خود دل به حمایت خارجی‌ها خوش کند.
این اتفاقی است که در دهه گذشته برای همه کشورهایی رخ داده که روی آمریکا حساب باز کرده بودند. سرنگونی، سرنوشت مشترکی است که رژیم بعث عراق و بعد از آن افغانستان و گرجستان و برخی دیگر از رژیم‌های عربی در نتیجه اعتماد به آمریکا دچار آن شدند. نزدیک ترین مثال در این زمینه بلایی است که آمریکایی‌ها بر سر افغانستان آوردند و بعد از 20 سال اشغالگری و ویرانی در این کشور متحدانشان را رها کرده و رفتند.
اکنون نیز سرنوشت مشترک متحدان آمریکا در اوکراین تکرار می‌شود.
این اتفاق به مثابه زنگ خطری برای همه متحدان واشنگتن بود تا در ارزیابی‌های خود تجدید نظر کرده و مطلقا روی ایالات متحده حساب باز نکنند. کشورهای عربی در این میان یکی از طرف‌هایی هستند که به دلیل وابستگی بی قید و شرط به آمریکا بیش از هر طرف دیگری باید نگران باشند.
مثال بارز در این زمینه کشورهایی مانند عربستان سعودی و امارات متحده عربی هستند که به دستور مستقیم آمریکا جنگ ویرانگر یمن را آغاز کردند و اکنون بعد از گذشت بیش از 7 سال راهی برای نجات از این باتلاق پیدا نمی‌کنند. حتی می‌بینیم که ایالات متحده –چه در گزینه سیاسی و –چه نظامی هیچ راهکار موثری برای نجات متحدانش در جنگ یمن ارائه نداده؛ درحالی که مواضع داخلی امارات و عربستان همواره در معرض حملات موشکی ارتش و کمیته‌های مردمی یمن قرار دارد.
بر همین اساس کشورهای عربی قبل از اینکه به سرنوشت کشورهایی همچون اوکراین و افغانستان دچار شوند باید از تجارب آنها درس عبرت بگیرند.
رژیم‌های عربی در وهله نخست باید توجه داشته باشند که آمریکا ممکن است برای دریافت میلیاردها دلار پول از طریق فروش تسلیحات خود به کشورهای مختلف، از آنها حمایت تسلیحاتی کند؛ (آن هم در جنگ‌هایی که این کشورها به نیابت از خود واشنگتن به راه اندخته‌اند)، اما هرگز برای حمایت از هیچ کشوری وارد مداخله نظامی مستقیم نمی‌شود.
این همان اتفاقی است که امروز در اوکراین می‌بینیم. دیدیم که آمریکا و ناتو برای گسترش نیروهای خود به مرزهای شرقی اروپا اقدام به تحریک اوکراین علیه روسیه کردند؛ اما زمانی که ماجرا جدی شد و اوکراین در معرض حمله نظامی روسیه قرار گرفت، همین کشورها از مواضع خود عقب نشستند. ایالات متحده بر خلاف وعده‌هایی که به اوکراین داده بود اکنون می‌گوید که مداخله نظامی آمریکا صرفا در چارچوب ناتو انجام می‌شود.
بنابراین از آنجایی که اوکراین عضو ناتو نیست نمی‌تواند از حمایت‌های آمریکا و اروپا بهره‌مند شود و اکنون دولت اوکراین با سردرگمی منتظر مانده تا ببیند واشنگتن و متحدان غربیش برای آن چه می‌کنند؟
همین جمله که «آمریکا تنها در چارچوب ناتو مداخله نظامی می‌کند» یک هشدار بزرگ برای کشورهای عربی است و این سوال به وجود می‌آید که کدام یک از این کشورها عضو ناتو هستند؟ در این بین رژیم‌های سازشکار عربی همچون امارات و بحرین که تبدیل به پایگاه نظامی اسرائیل در منطقه شده‌اند اگر می‌خواهند به سرنوشت افغانستان و اوکراین و .... دچار نشوند باید در محاسبات خود تجدید نظر کنند.
تنها اقدامی که آمریکا در واکنش به حمله نظامی مسکو به اوکراین انجام داد اعمال برخی تحریم‌ها علیه مقامات و نهادهای روسیه بود؛ تحریم‌هایی که تاثیری در موضع و یا قدرت این کشور ندارد.
همانطور که می‌بینیم از 7 سال گذشته تاکنون نیز که جنگ یمن آغاز شده اقدامات عملی ایالات متحده برای حمایت از متحدانش اعمال تحریم علیه انصارالله و مقامات وابسته به آن بوده و هرگونه حمایت تسلیحاتی از کشورهای عضو ائتلاف متجاوز نیز با هدف پر کردن خزانه آمریکا از دلارهای عربی بوده است.
اما همین سلاح نخ نما شده آمریکا یعنی تحریم نیز هیچ تاثیری در حمایت از متحدانش نداشته است و حتی به خودکفایی محور مخالف آنها نیز کمک کرد. نمونه بارز در این زمینه یمنی‌ها هستند که با دست خالی اکنون موشک‌هایی می‌سازند که سامانه‌های آمریکایی قادر به مقابله با آنها نیستند.
یکی دیگر از نکاتی که باید به آن توجه کرد این است که آمریکا حتی اگر قصد کمک به متحدانش را نیز داشته باشد، قدرت آن را ندارد. این مسئله درباره رژیم صهیونیستی صراحتا صدق می‌کند.
پرواضح است که اگر آمریکا به قدرت خود برای حمایت از اسرائیل در یک جنگ منطقه‌ای باور داشت؛ جنگی که پیروز آن رژیم صهیونیستی باشد و محور مقاومت از بین برود، مسلما درنگ نمی‌کرد و دستور آغاز این جنگ را می‌داد. اما آمریکایی‌ها با عبرت‌آموزی از تجارب گذشته از ورود مستقیم خودشان و نیز اسرائیل در هر جنگ منطقه‌ای اجتناب می‌ورزند.
به همین دلیل است که رژیم صهیونیستی با نزدیک شدن به رژیم‌های عربی تلاش دارد این کشورها را وادار کند که به نیابت از این رژیم، با مقاومت بجنگند.
در هرصورت شاخص‌ها برای عبرت‌آموزی متحدان آمریکا در کشورهای مختلف و به ویژه رژیم‌های عربی زیاد است اما به نظر می رسد آنها تا زمانی که خودشان سقوط در نتیجه اعتماد به آمریکا را تجربه نکنند، این واقعیت را درک نخواند کرد.
