به گزارش خبرنگار معارف ایرنا آیت الله عبدالله جوادی آملی درباره عظمت ماه شعبان در یکی از جلسات اخلاق گفت: ماه پربرکت شعبان که صدر و ساقش رحمت و برکت است، تنها ماهی است که در آن هیچ عزا و غمی نیست.
وی افزود: تمام عیدها و جشن ها در همین ماه است و در این صلوات نورانی (صلوات شعبانیه) که هنگام ظهر می خوانند، آمده است که این ماه، پیچیده رحمت است و هیچ جایی از این ماه خالی از رحمت نیست «شهر حففته بالرحمه و الرضوان»
جوادی آملی ادامه داد: این ماه که امیدواریم برای همه خیر و رحمت و برکت باشد، زمینه ای برای ورود در ماه مبارک رمضان است. اصرار آقایان این است که در ماه شعبان، خودشان را درست کنند. چون هر کسی یک سالی دارد؛ پاییز، اول سال کشاورزان. چون درآمدشان از این راه است. آنان که جوانند، اول فروردین را اول سال می گیرند، برای این که لباس نو بپوشند در حالی که در اول فروردین خبری نیست اما آنها که اهل راهند، اول ماه مبارک رمضان را اول سال قرار می دهند.
صاحب تفسیر تسنیم اضافه کرد: بنابر این ماه شعبان، آخر سال می شود و تمام ضجه ها و ناله های آنان این است که حساب ها را تصفیه کنند تا هنگامی که وارد سال بعد می شوند، بدهکاری نداشته باشند. به همین دلیل در همین صلوات دارد که حضرت (پیامبر) تمام شب ها و روزها به فکر دعا و نماز و روزه بود. چون در آخر سال باید انسان به حساب خود رسیدگی کند و بدهکاری های خود را بدهد.
وی افزود: جناب حافظ که می گوید «ماه شعبان مده از دست قدح کین خورشید، از نظر تا شب عید رمضان خواهد شد»، برخی به حافظ اشکال می کردند که اگر منظور از این می، می حقیقی و واقعی است ، ماه رمضان فصل آن است؛ چرا ایشان می گوید ماه شعبان مصرف کن. سر آن این است که ماه شعبان، آخر سال است و در آخر سال جایزه ها را می دهند.
جوادی آملی ادامه داد: در ماه مبارک رمضان خبری از جایزه نیست، ماه کار است. هم شب عید شوال و شب عید فطر به عنوان لیله الجوایز است و هم روز آن به عنوان یوم الجوایز است و روز عید است و «من مانده در این تدبیرم، که دهم حاصل سی روزه و ساغر گیرم».
وی تاکید کرد: ماه رمضان، ماه کار است؛ ماه جایزه نیست. جایزه را لیله الجوایز می دهند. به همین دلیل جناب حافظ گفت که الان را دریاب و دیگر خبری نیست تا برسد به عید فطر.
