به گزارش خبر گزاری صدا و سیما آنچه در مجموعه «قصاید ولایی سروش اصفهانی» به کوشش مریم مرادی شرح و تحلیل شده، قصایدی است که در شمس‌المناقب سروش، در مدح حضرت رسول (ص) و اهل‌بیت اطهار (ع) سروده شده است. این شرح با رویکردی ادبی و روایی تبیین شده است و در شرح ابیات، علاوه بر توضیح دشواری‌ها، سعی بر آن بوده که منشاء دینی تفکر شاعر نیز شناسایی شود تا معلوم شود کدام مضمون ساخته خود سروش بوده و کدام مضمون از مأثورات و روایات به شعر راه یافته است. نتیجه به‌دست‌آمده حاکی از آن است که مهم‌ترین وجوه تفکر دینی شاعر تصاویری بوده که از معصومین، بالاخص حضرت امیرالمؤمنین (ع) و جایگاه امام در نظام خلقت، عرضه شده است.
میرزا محمدعلی ملقب به خان و شمس الشعرا و متخلص به سروش، فرزند قنبرعلی اصفهانی سدهی، شاعر قصیده‌سرای سدۀ 13ق. در اصفهان به دنیا آمد. سروش در ابتدای جوانی از زادگاهش به اصفهان رفت و چند سالی در سایۀ حمایت سید بیدآبادی (م 1260ق) مجتهد و مدرس مشهور آن دوره زیست و اندکی خواندن و نوشتن آموخت. سپس در دورۀ ولیعهدی ناصرالدین شاه در تبریز به خدمت آن شاهزاده راه یافت و با سرودن قصایدی در مدح او به شهرت رسید. پس از جلوس ناصرالدین شاه در تهران، ملک‌الشعرای دربار وی شد.
«شمس‌المناقب در مدح و منقبت پیامبر (ص) و خاندان نبوت»، «مثنوی روضه الانوار در ذکر واقعه کربلا»، «دیوانی به نام زینه‌المدایح و قصاید»، «فتح‌نامه‌ها و مثنوی‌های اردیبهشت‌نامه»، «ساقی‌نامه» و «الهی‌نامه» آثاری است که از میرزا محمدعلی ملقب به خان و شمس الشعرا و متخلص به سروش بر جای مانده است.
کتاب «قصاید ولایی سروش اصفهانی» در ۳۰۵ صفحه نگارش یافته است و دومین اثر از پروژه شکوه شعر شیعی محسوب می‌شود که ازسوی انتشارات نیستان با همکاری موسسه ادب‌پژوهی شیعی (سلیس) منتشر کرده است.
