بوی بهار میآید، بوی ریحانه هستی و گل یاس. حوریان، تمام شهر را با گل مریم آذین بستهاند و عرش نشینان، همه به یُمن آمدنش، میهمان علی و فاطمه‌اند. فوج فوج ملائک می آیند و گرد شمع وجودش طواف می‌کنند؛ امروز فضای مدینه از بوی حسین(ع) پر است و عطر گل سرخ از خانه علی و فاطمه به آسمان برخاسته است.
امروز روزی دیگر است؛ روزی است که ملائک مقرب کبریا، حسین(ع) را از عرش به عالم خاکی آورده‌اند. همان روزی است که خداوند او را از نور خود آفرید و ثارالله‌اش کرد و به جهان غم زده و انسان بی‌طاقت و نحیف هدیه داد. آری حسین(ع) امروز آمد و قدم بر چشمان بی‌مقدار ما گذاشت.
زهرا او را در آغوش گرفت با دیدن فرزندش، اشک در چشمانش حلقه زد؛ حسین را شیر داد و او هم در آغوش مادر کائنات آرام گرفت. همان لحظه بود که رسول خدا بالای سرش آمد و او را در آغوش کشید در گوشش اذان گفت و بهشت و سیدی جنت الاعلی را به او و مادرش وعده داد.
نامگذاری و القاب امام حسین(ع)
یک استاد دانشگاه تبریز در رابطه با نحوه‌ی نامگذاری امام حسین(ع) به ایسنا می‌گوید: در برخی از کتب حدیثی روایت شده است که نام امام حسین(ع) توسط پیامبر اکرم(ص) از طریق مشورت یا خبرگیری از حضرت ابراهیم(ع) انجام شده است؛ نام حسین که پیامبر(ص) بر او نهاد، به نوعی از سوی خداوند برای امام حسین(ع) تعیین شده بود اما نامگذاری آن از طریق پیامبراکرم(ص) حتی در منابع سنی نیز بیان شده است.
رضا محمدعلیزاده ادامه می‌دهد: القاب معمول ایشان رشید، وفی و طیب هستند که معروف‌ترین آن، سرور جوانان بهشتی، مصباح الهدی و سفینة النجات است که این دو از ویژگی‌های امام حسین(ع) هستند و در لقب نیز می‌توان عنوان کرد.
تولد ایشان و شادی اهل بیت(ع)
او با اشاره به شادی و شعف اهل بیت(ع) با تولد امام حسین(ع) اضافه می‌کند: امام حسین(ع) سرور جوانان بهشتی است؛ در روایتی از پیامبراکرم(ص) بیان شده است که حسن و حسین سرور جوانان بهشتی هستند همچنین در خصوص سفینة النجات بودن ایشان نیز روایتی از پیامبر(ص) نقل شده است که در کتب اهل شیعه و سنت هم سند آن وجود دارد.
او خاطرنشان می‌کند: تولد ایشان و شاد شدن اهل خانواده یکی از موارد مهمی است که در تاریخ نقل شده و روایتی از امام صادق(ع) نیز داریم که پیامبر با دیدن امام حسین(ع) خوشحال شده و ایشان را بر سینه خود فشرده و اذان و اقامه را بر گوش او زمزمه کردند و تولد ایشان نسبت به امامان دیگر خوشحالی متمایزی داشت که در روایات بیان شده است.
توجه خاص پیامبر(ص) به امام حسین(ع)
محمدعلیزاده با تاکید بر توجه خاص پیامبر(ص) به حسین(ع) می‌گوید: پیامبر(ص) از ابتدا به امام حسین(ع) توجه خاصی داشتند به گونه‌ای که اذان، اقامه و نام ایشان را خودشان گذاشتند.
او ادامه می‌دهد: روایت متعددی در این خصوص وجود دارد که نمونه‌ای از می‌توان به این روایت اشاره کرد که پیامبر فرمودند، "حسن و حسین را دوست دارم خدایا تو هم آنها را دوست بدار و دوستان آنها را هم دوست بدار" یا این روایت که "حسین از من هست و من از حسین" که اهتمام ویژه‌ی پیامبر(ص) به امام حسین(ع) را نشان می‌دهد.
او همچنین متذکر می‌شود: بخش‌های زیادی از زندگی ایشان به دلیل غلبه‌ی سیاسی و حکومتی حکومت بنی امیه مغفول مانده و بسیاری از موارد در کتب تاریخی از روی کینه به ایشان نسبت داده شده است.
این دکتری فلسفه اسلامی یادآور می‌شود: پیامبر(ص) نسبت به کودکی ایشان نیز اهتمام ویژه‌ای داشته و در تربیت ایشان توجه بسیاری داشتند اما مغفول ماندن تاریخی ایشان، چیزی از جایگاه والای او کم نمی‌کند.
او تاکید می‌کند: زندگی در کنار پدری چون امام علی(ع) و مادری چون حضرت فاطمه(س) باعث می‌شود تا از کودکی با بدی آشنا نباشد و هرچه دیده خوبی، خیر و برکت باشد که فرد در بزرگسالی همین موارد را که در دیواره‌ی جانش کنده کاری شده به بروز و ظهور می‌گذارد چراکه کودکی در بزرگسالی ظهور می‌کند.
او می‌گوید: برخی از روایت در رابطه با نحوه‌ی آموزش وضو گرفتن ایشان به پیرمردی که به اشتباه وضو می‌گرفت، اشاره کرده‌اند؛ چنانچه نه پیرمرد ناراحت شد و نه امر به معروف و نهی از منکر مغفول ماند؛ بنابراین اگر قرار است، امر به معروف و نهی از منکری باشد، باید فردی را دستگیری کرده و به سمت هدایت برد نه اینکه از دین نیز زده کرد.
دوران امامت امام حسین(ع)
این استاد دانشگاه تبریز در ارتباط با دوران امامت حسین(ع) اضافه می‌کند: دوران امامت ایشان با حکومت بنی امیه مواجه بود و تمامی ویژگی‌های آن به تفصیل و به درستی در تاریخ منعکس نشده است؛ شاخص‌ترین رویداد دوران امامت ایشان، عاشورا بود.
او با بیان اینکه برخی از اتفاقات شاخص آن دوره ناشی از سیاست دوران معاویه بر مردم و روند حکومتی او بود، اظهار می‌کند: یکی از مهمترین جنبه‌های آن، این بود که خلیفه در حکومت جانشین پیامبر(ص) بود و هرکسی بر او مخالفتی کند و به مخالفت عملی بپردازد، از اسلام خارج شده است.
او ادامه می‌دهد: معاویه توانسته بود از نظر سیاسی در میان جنبه‌های مختلف علویان و دوستداران امام علی(ع) تفرقه ایجاد کرده و با خرید و رشوه دادن به دوستداران امام علی(ع)، آنها را از امام حسین(ع) و حسن(ع) دور کند و با همین حکم در مورد حلال بودن خون کسانی که با حکومت وقت مخالفت می‌کنند، بسیاری از صداهای مخالف را خاموش کند.
محمدعلیزاده خاطرنشان می‌کند: معاویه که از کاتبان وحی بود، در میان مسلمانان قدیمی شناخته شده و به ظاهر اسلام پایبند بود، زمینه‌ای را فراهم کرده بود تا با صلح‌نامه‌ای که با امام حسین(ع) بسته بود، صداهای مخالف را به‌عنوان صداهایی که تضعیف کننده و تفرقه‌انداز مسلمانان هستند، جلوه دهد؛ بنابراین تا دوره‌ای که معاویه بر سر کار بود، چندان زمینه‌ای برای تغییر اتفاقات مهم در هدایت مردم وجود نداشت.
او می‌گوید: زمانی که یزید بر سر کار آمد به دلیل اینکه لازمه چنین اتفاقی نقض مفاد صلح نامه با امام حسن(ع) بود و علاوه بر آن، او به ظاهر دین پایبند نبود که باعث شد، امامت امام حسین(ع) جنبه‌ی اصلی پیدا کرده و مسلمانان از خواب امنیت پوشالی که از نظر دینی داشتند، بیدار شوند.
او یادآور می‌شود: اولین و مهمترین مقابله امام حسین(ع) با این نگرش مردم بود که اینگونه نیست که خلیفه از هر عیب و نقصی مبرا باشد و حتی اگر ظلمی نیز انجام دهد، مقدس است؛ بنابراین یک روند سیاسی در فضای اسلامی با حرکت ایشان رخ داد چراکه اسلام خود هویت دارد و هرکس به آن پایبند باشد، هویت اسلامی می‌یابد و هرکس نباشد، هویت دینی خود را از دست می‌دهد.
حسین(ع)؛ چراغ هدایت مردم و کشتی نجات
این دکتری فلسفه اسلامی با بیان اینکه روایتی از پیامبر اکرم(ص) معروف است که امام حسین(ع) چراغ هدایت مردم و کشتی نجات است، می‌گوید: وجیه‌ترین و از نظر عقلی دقیق‌ترین معنای آن، این است که هرکس به اسلام عمل کرده و بهترین بندگی خدا را انجام داده است، نشانگری خدا را می‌کند و کشتی نجات مردم است که هرچه نشانگری فرد از خدا بیشتر باشد، هدایت‌گری او نیز بیشتر خواهد بود.
او با تاکید بر اینکه شهادت ایشان در روز عاشورا چنان بود که هر نقطه از آن رنگ و بوی خدا را داشت، اظهار می‌کند: ایشان از نظر تقوای الهی بی‌نظیرند و هر لحظه متقی و مراقب بودند که می‌توانستند از تمامی نعمت‌های دنیوی بهره‌مند شوند اما این چنین نکردند و حتی مرگ و اذیت شدن خانواده را به جان خریدند تا از امر الهی خارج نشوند البته سخا، بخشندگی و شجاعت ایشان نیز زبانزد تاریخ است.
او ادامه می‌دهد: ایشان همواره اهل عبادت بودند و در هر حالت حتی در واقعه کربلا نیز قرآن و نماز شب را ترک نکردند.
این استاد دانشگاه تبریز در بخش دیگر گفت‌وگوی خود اضافه می‌کند: روایت‌هایی نقل شده است که ریختن یک قطره اشک برای امام حسین(ع)، گناهان را می‌بخشد اما این صرفا روایت است و سند آن بسیار ضعیف بوده و باعث بی‌مبالاتی افراد نسبت به دین می‌شود.
فضائل زیارت و تربت امام حسین(ع)
او در رابطه با زیارت امام حسین(ع) تاکید می‌کند: در باب زیارت امام حسین(ع) فضائل بسیاری است اما اینگونه نیست که فردی با زیارت، پذیرفته شده و دیگر مشکلی برای رفتن به جهنم ندارد؛ زیارت ایشان به فرد یادآوری می‌کند که از منظر سیاسی، اسلام واقعی در امر به معروف و نهی از منکر است.
او در خصوص تربت ایشان نیز می‌گوید: اصلی‌ترین فایده‌ی تربت امام حسین(ع) غیر از ثواب‌هایی که برای نماز دارد، یادآوری نماز و اسلام صحیح است،چرا که اسلام بدون توجه به جنبه‌های سیاسی دین، ظلم ستیزی و امر به معروف و نهی از منکر در حوزه‌ی حکومتی چندان کارایی ندارد.
محمدعلیزاده در پایان خاطرنشان می‌کند: اصلی‌ترین و مهمترین ویژگی ایشان ظلم ستیزی بدون هرگونه محافظه کاری بود؛ گاهی ظلم ستیز و محافظ کار هستیم و اگر مشکلی ایجاد شود، رها می‌کنیم اما ایشان حاضر بود، خانواده‌اش اسیر شود ولی انحرافی در اسلام ایجاد نشود.
السلام علی الحسین
و علی علی بن الحسین
و علی اولاد الحسین
و علی اصحاب الحسین
انتهای پیام
