به گزارش همشهری آنلاین، شبیه‌ترین رهبر سیاسی جهان به دونالد ترامپ هم‌اکنون گرفتار بحران‌های همزمان سیاسی، اقتصادی و بهداشتی (سلامت) است. از نظر رهبریِ مرکزیِ بحرانْ فاجعه‌ی برزیل تنها با آمریکا قابل‌مقایسه است، آنجا که راست‌گرای نئولیبرال دیگری مشغول رجزخوانی و خودنمایی‌ست. اما همزمانیِ بحران‌های سیاسی، اقتصادی و بهداشتی سرنوشت اختصاصی و انحصاریِ این یا آن کشور نیست؛ بلکه سرنوشت عامی‌ست که متأسفانه به فاجعه‌یی انسانی در کوتاه‌مدت و آینده منجر می‌شود. آنچه در پی می‌آید ترجمه‌ی دو مقاله‌ی توصیفی از بی‌بی‌سی و واشنگتن‌پست و یادداشتی تحلیلی از هاروارد است.
برزیل پس از ایالات متحده دومین کشوری است که در آن بیش از ۵۰ هزار مرگ ناشی از کوویدـ۱۹ ثبت شده است
تحلیلی از کتی واتسون | خبرنگار مسائل آمریکای جنوبی
رئیس جمهور برزیل در هنگام شروع بحران با اشاره به کوویدـ۱۹ گفت این فقط یک سرماخوردگی ساده است. در همان موقعی که شمار مبتلایان و مرگ‌ومیرها رو به افزایش بود ژائیر بولسونارو باز هم جنجال به‌پا کرد. در ماه آوریل وقتی از او درباره‌ی شمار [مرگ‌ومیرها] سؤال شد به‌طعنه گفت: ’’من قبرکن نیستم‘‘. یک هفته بعد انتقادها از او همچنان ادامه داشت. او این‌طور پاسخ گفت: ’’من نمی‌توان معجزه کنم‘‘.
حتی آخرین آمارها هم موجب نشد رییس‌جمهور راه‌اش را عوض کند. او زیاد درباره‌ی کسانی که جانشان را از دست دادند حرفی نمی‌زند. در عوض همچنان این پیام را تکرار می‌کند که برزیل نمی‌تواند دست از کار بکشد، که اقتصاد باید بازگشایی شود و که لازم است کشور به وضع عادی برگردد.
ولی وقتی بیش از ۱ میلیون مبتلا وجود دارد و ۵۰ هزار نفر مرده‌اند، این یعنی آن که وضع عادی نیست. برزیل در میانه‌ی این بحران قرار دارد و اینجا بسیاری از مردم احساس می‌کنند فاقد رهبری هستند که بتواند این کار را به انجام برساند. در تمام مدت، شمار [مبتلایان و قربانیان] همچنان بالا و بالاتر می‌رود.
هفت نفر از خانواده‌ی داگلاس سترزّا دیاس به کوویدـ۱۹ مبتلا شده‌اند.
این جراح کارآموز، که با او در آپارتمان‌اش در مرکز سائو پائولو ملاقات کردم، می‌گوید: ’’کانون خانواده‌ام به‌کلی نابود شد‘‘.
مادر و خاله‌اش در همان بیمارستانی که او آنجا کار می‌کند مُردند. مادربزرگ‌اش هم مُرد. داگلاس تنها شرکت‌کننده‌ی مراسم تشییع مادرش بودــــ باقی خانواده در قرنطینه بودند.
او می‌گوید: ’’من خودم همه‌ی کارها را انجام دادم. خودم به تنهایی‌ـــ خودم و فقط خودم. این از همه‌چیز بدتر بود چون کسی را نداشتی با تو گریه کند، کسی که تو را آغوش بگیرد‘‘.
او نگران اتفاقات چند هفته‌ی پیشِ روست، زمانی که بازگشایی شهرهای بزرگ شروع می‌شود: ’’ما چرا مراکز خرید را باز می‌کنیم؟ این عین دیوانگی‌ست، باورکردنی نیست. وقتی بحران شروع شد و اتفاقات ایتالیا را دیدم بزرگترین ترسم این بود که مجبور به انتخاب بین بیماران شویم‌ـــ اجازه بدهیم بعضی‌هاشان بمیرند. به‌نظرم در چند هفته‌ی آینده خیلی به این وضع نزدیک می‌شویم‘‘.
این اتفاق در بحبوحه‌ی تنش‌های سیاسیِ روبه‌افزایش و درست پس از آن رخ داد که برزیل تأیید کرد شمار مبتلایان این کشور از یک میلیون نفر گذشته است.
بالاترین شمار مرگ‌ومیر روزانه در برزیل در روز چهارم ژوئن ثبت شد؛ به‌نظرمی‌رسد میانگین هفتگی [ابتلا] از آن موقع به بعد ثابت مانده است.
تصمیم رئیس‌جمهور ژائیر بولسونارو در مخالفت با محدودیت‌های ترددی و تمرکز بر اقتصاد بی‌اندازه تفرقه‌آفرین بوده است.
دو وزیر بهداشت (هر دو پزشک) با اوج‌گیری موارد ابتلا و مرگ‌ومیر ناشی از کروناویروس مناصب‌شان را ترک کرده‌اند: اولی را آقای بولسونارو برکنار کرد و دومی هم بعد از مخالفت با تصمیمات این رئیس‌جمهور فوق‌العاده راستگرا استعفاء کرد.
روز یکشنبه وزارت بهداشت برزیل اعلام کرد در ۲۴ ساعت گذشته ۶۴۱ نفر دیگر به شمار قربانیان کرونا اضافه شده و تعداد کل قربانیان به ۵۰.۶۱۷ نفر رسیده است. وزارت بهداشت در ۲۴ ساعت گذشته بیش از ۱۷ هزار مورد جدید ابتلا ثبت کرده است.
به‌طورکلی فقط وضع ایالات متحده از برزیل بدتر است: در آمریکا ۲.۲ میلیون نفر مبتلا شده‌اند و چیزی حدود ۱۲۰ هزار نفر به علت این بیماری جان سپرده‌اند.
برزیل اخیراً شاهد حدود هزار مورد مرگ در یک روز بوده است، هرچند آمارها معمولاً در آخرهفته‌ها کاهش می‌یابد. به عقیده‌ی بسیاری از متخصصان در غیاب تست‌گیری کشوری (برخی از متخصصان می‌گوید سطح تست‌گیری باید ۲۰ برابر سطح کنونی باشد) ارقام نهایی می‌تواند به‌طرزقابل‌ملاحظه‌یی از این هم بیشتر باشد.
در ایالات‌های شمالی آمازون، پارا و سیرا در مجموع چیزی بیش از ۱۲ هزار مورد مرگ ناشی از کوویدـ۱۹ ثبت شده است، ولی بزرگترین افزایش در شمار مبتلایان و قربانیان از سائو پائولو و ریو دو ژانیرو گزارش شده است: میزان مرگ‌ومیر در این دو شهر حالا به‌ترتیب به ۱۲.۵۰۰ و ۸.۸۰۰ نفر رسیده است.
سازمان بهداشت جهانی (WHO) هم بزرگترین رکورد افزایش یک‌روزه‌ی ابتلا به کوویدـ۱۹ در سطح جهان را ثبت کرده است؛ بیشتر مبتلایان از آنِ قاره‌ی آمریکاست.
به‌گفته‌ی سازمان بهداشت جهانی بیش از ۶۰ درصد از ۱۸۳ هزار مورد ابتلای جدیدی که در ۲۴ ساعت گذشته در سطح جهان ثبت شده است، مربوط به آمریکای جنوبی و آمریکای شمالی است.
علاوه بر ایالات متحده، کشورهای مکزیک، پرو و شیلی بدجور مبتلا شده‌اند روز یکشنبه شمار مرگ‌ومیر ناشی از کرونا ویروس در آرژانتین هم از ۱۰۰۰ نفر گذشت.
آمریکای لاتین و کشورهای حوزه‌ی کارائیب حالا بیش از دو میلیون مبتلا دارند.
هزاران تن از هواداران و مخالفان آقای بولسونارو، علی‌رغم خطر [ابتلا به] ویروس، روز یکشنبه به خیابان آمدند و تظاهرات کردند. در پایتخت (برازیلیا) پلیس مجبور شد هنگام راهپیمایی‌های گروه‌های رقیب در بیرون ساختمان‌های کنگره و دیوان عالی آن‌ها را از هم دور جدا کند. یکی از مخالفان بولسونارو که در آنجا حضور داشت، نیلوا آپاره‌سیدا، به AFP گفت: ’’ما برای دفاع از دموکراسی و استعفای بولسونارو اینجا هستیم. این رئیس جمهور قدرت مردم را غصب کرده و فجایع زیادی مرتکب شده است. او شایسته‌ی حکمرانی بر کشور ما نیست‘‘.
گردهمایی‌های بزرگ دیگری هم در سائو پائولو و ریو دو ژانیرو رخ‌داد.
مخالفان آقای بولسونارو خواستار آن هستند که در گرماگرم بحران سیاسی روبه‌افزایش علیه او اعلام جرم شود. او هم‌اکنون بابت آنچه دخالت در پلیس به انگیزه‌های سیاسی خوانده شده تحت بازرسی است. او این اتهام را رد می‌کند؛ درعین‌حال، دیوان عالی در حال انجام دو تحقیق جداگانه درباره‌ی نزدیکان اوست.
روز پنجشنبه دستیار سابق و یکی از دوستان خانوادگی او پس از متهم‌شدن به فساد بازداشت شد.
هواداران آقای بولسونارو می‌گویند کنگره و دیوان عالی در پی محدودکردن قدرت او هستند.
آقای بولسونارو آشکارا با توصیه‌های وزیر بهداشت‌اش مخالفت کرده است؛ او استدلال می‌کند تأثیر اقتصادیِ اعلام منع تردد از تأثیر خودِ ویروس بر سلامت مردم زیان‌بخش‌تر خواهد بود؛ هواداران‌اش همچنان از این سیاست او شدیداً پشتیبانی می‌کنند.
برخی ایالات‌ها و شهرها خودشان به اقداماتی دست زده‌اند. پس از ماه‌ها محدودیت، علی‌رغم آن که سطح ابتلا همچنان بالاست، برخی محدودیت‌ها دارد برچیده می‌شود.
نگرانی خاموشی هم وجود دارد که نظام درمانی در برخی جاها از پس کار برنیاید؛ [علاوه بر این] بیماری در مناطق محروم و دورافتاده، نظیر جماعات‌های بومی‌یی که دسترسی‌شان به مراقبت‌های پزشکی کافی با دشواری میسر می‌شود، با سرعت بیشتری در حال گسترش است.
ایشآن تارور | واشنگتن پست: ۱۵ ژوئن ۲۰۲۰
در پایان هفته‌ی گذشته، برزیل به نقطه‌ی عطف هولناکی رسید. این کشور از حیث مرگ‌ومیرهای تأییدشده‌ی مرتبط با کروناویروس از بریتانیا هم پیشی گرفت و حالا با بیش از ۸۶۷ هزار مبتلا و بیش از ۴۲ هزار مورد مرگ، پس از ایالات متحده، در رتبه‌ی دوم قرار دارد. میزان ابتلا همچنان در حال افزایش است و این کشور از حیث مجموع روزانه‌ی مرگ‌ومیرها در میان کشورهای نخستِ جهان قرار دارد و مقامات پزشکی آن راه زیادی تا صاف‌کردن منحنی در پیش دارند. طبق ارزیابی پژوهشگران در یک مطالعه‌ی انجام‌گرفته چه بسا برزیل تا قبل از ماه آگوست [مرداد] شاهد ۱۰۰ هزار مورد مرگ ناشی از کوویدـ۱۹ باشد.
مایک ریان، کارشناس ارشد موارد اضطراری در سازمان بهداشت جهانی، در جلسه‌یی توجیهی در ژنو بر شدّت بحران در سراسر آمریکای لاتین تأکید کرد و گفت: ’’ما شاهد افزایش ناگهانی این پاندمی هستیم‌ـــ به‌ویژه در جنوب جهانی [به کشورهای محروم و کمتر توسعه‌یافته‌ی سراسر جهان گفته می‌شود. م.]‘‘.
ریان افزود: ’’نظام بهداشت و درمان برزیل هنوز هم دارد با [با این بحران] دست‌وپنجه نرم می‌کند، هرچند معلوم نیست عاقبت در این کار موفق می‌شود یا نه چون هنوز هم موارد ابتلای شدید افزایش مستمری دارد. باید ببینیم چه می‌شود‘‘.
این که اوج فاجعه‌ی این پاندمی در کشورهای پرجمعیتِ منطقه رخ می‌دهد امر غیرمنتظره‌یی نبود: متخخصان، روزنامه‌نگارها و مخالفان سیاسی درباره‌ی خطراتی که این ویروس در شهرهای شلوغ برزیل ایجاد می‌کند هشدار دادند. ویژگی این شهرها نابرابری فاحش، حلبی‌آبادهای تنگِ‌هم‌چپیده و دسترسی نابرابر به کالاهای عمومی است.
آنیا پروسا، عضو ارشد بنیاد برزیل مرکز Woodrow Wilson در واشینگتن ماه گذشته به HuffPost گفت: ’’هر کسی که وضع برزیل را دیده است و افزایش روزبه‌روز و هفته‌به‌هفته‌ی شمار [مبتلایان و قربانیان] را دنبال کرده است، خوب می‌دانست پیشرفت بیماری در برزیل تقریباً از همه‌ی کشورها [سوای ایالات متحده] بیشتر است. این نه یک شگفتی که یک تراژدی انسانی واقعی است‘‘.
در برزیل، نظیر ایالات متحده، پاندمی خیلی زود بُعدی سیاسی به خود گرفت. همه از بدگمانی و شک‌وتردیدهای رئیس‌جمهور ژائیر بولسونارو خبر دارند: در آغاز خطر ویروس را انکار کرد و آن را نوعی سرماخوردگی ناچیز می‌دانست؛ او مدام در حال کلنجاررفتن و بگومگو با فرماندارهای ایلات‌هایی بوده است که منع تردد اعلام کرده‌اند چون می‌ترسد این کار موجب لطمه‌ی بیش‌ازحد به اقتصاد برزیل شود. کابینه‌ی او برای مدت کوتاهی انتشار داده‌های مربوط به کروناویروس را متوقف کرد ولی در مقابل خشم عموم مردم واداد و در هفته‌ی گذشته هم یک دادگاه عالی دستور داد انتشار آمارها از سر گرفته شود. با وزیر بهداشت خودش هم دعوایش شد و در عرض چند ماه حالا این سومین نفری است که به این وزارت می‌رسد: یکی از افراد وفادار به او که هیچ تجربه‌ی پزشکی‌یی ندارد.
دنیل دورادو، متخصص سلامت همگانی در دانشگاه ساوپائولو که به گاردین گفته بود اگر واکنش دولت در برابر کوویدـ۱۹ کمی سریع‌تر و کمتر آشفته می‌بود جان هزاران نفر نجات داده شده بود، می‌گوید: ’’این بدترین بحرانی است که در حوزه‌ی سلامت عمومی داشته‌ایم و این درست با زمانی مقارن شده که بدترین دولت جهان را داریم‘‘.
همچون پاندمی‌های قبلی این بار نیز این محروم‌ترین مناطق برزیل بودند که بیش از همه لطمه خوردند. ماریانا لوپز در Post نوشت: ’’ویروس به فقرای برزیل ضربه زده است‌ـــ و به‌طرز غیرمتناسبی به اکثر فاوِلاهای سیاهان [favela؛ اصطلاحی برای اشاره به زاغه‌نشین‌ها و حلبی‌آبادهای برزیل م.]. طبق داده‌های منتشرشده توسط مرکز بهداشت سائو پائولو، احتمال مرگ کسانی که در مناطق فقیرترِ این شهر زندگی می‌کنند و به این ویروس مبتلا می‌شوند تا ۱۰ برابر بیشتر از افراد مناطق مرفه آن است. احتمال آن که ساکنان سیاه‌پوست سائوپائولو از این ویروس بمیرند ۶۲ درصد بیشتر از ساکنان سفید پوست است‘‘.
هرچند شدت تمرکز این ویروس در شهرهای بزرگ است ولی به برخی اجتماعات دوردست برزیل هم دارد ضربه می‌زند. تِرِنس مک‌کوی و هِلویسا، دو تن از همکارانم، خاطرنشان می‌کنند: ’’بیماری دارد به مناطقی می‌رسد که ساعت‌ها با نزدیک‌ترین واحد مراقبت‌های ویژه فاصله دارند. رهبران بومی می‌گویند تا حالا حدود ۲۳۰ تن از بومیان جانشان را از دست داده‌اند که بسیاری‌شان با ایزوله‌ترین مناطق برزیل در ارتباط‌اند. آن‌ها [به این خاطر] چشم‌به‌راه افزایش شمار [مبتلایان و قربانیان] هستند‘‘.
اظهارات تحریک‌آمیز علیه بومیان و ساکنان حلبی‌آبادی‌های سرشار از بزهکاری برزیل در سابقه‌ی بولسونارو کم نیست. او به‌جای کمک به راه‌اندازی تمهیدات کنترلی مؤثرتر و بهبود دسترسی به خدمات پزشکی برای فقرا، مدام از ’درمان‘ی جنجالی برای نابودکردن ویروس حرف زده و مصرانه خواستار استفاده از کلروکین و هیدروکس کلروکین شده است‌ــــ داروهایی که بسیاری از مقامات پزشکی هشدار داده‌اند که نه تنها چاره‌ی کار نیستند بلکه بالقوه هم خطرناک‌اند.
دنیز گِرِّت، اپیدمی‌شناس برزیلی‌ـ‌آمریکایی‌یی که دو دهه است در ’مراکز مهار و پیگشیری بیماری‌ها‘ کار کرده به نیویورک تایمز گفت: ’’تصمیماتی که دارد گرفته می‌شود مبتنی بر شواهد و داده‌های تجربی نیست بلکه بیشتر بر اساس گزارش‌های افواهی است. بولسونارو پول هنگفتی صرف اقدامی کرد که هنوز کارایی‌اش ثابت نشده و این کار به زیان افزایش تست‌گیری و رصد تماس‌های مبتلایان تمام شده است‘‘.
در این میان، بولسونارو و طرفدارانش در خیابان‌ها و اینترنت گرفتار نبردهای حقوقی و سیاسی سختی هستند، از جمله پرونده‌هایی که پای پسران و نزدیکان او نیز به آن‌ها باز شده است. آن‌ها مدام انبوه مخالفان‌شان را به باد انتقاد می‌گیرند: از قضات ’چپگرا‘ی کذایی دیوان عالی و وکلای بلواگر کنگره گرفته تا رسانه‌های ’دشمن‘ که برای تضعیف قدرت او کار می‌کنند.
همه‌ی این اتفاقات چه بسا برای خوانندگان آمریکایی آشنا به نظر برسد. ولی وضع در برزیل احتمالاً خطیرتر از ایالات متحده است: کنشگران و سیاستمداران مخالف خاطرنشان کرده‌اند احتمال این که بولسونارو تلاش کند یک ’کودتای نمایشی‘ راه‌بیندازند و به بهانه‌ی آن شرایط اضطراری اعلام کند تا قدرت برخی نهادهای مستقل کشور را براندازد، هست.
فصلنامه‌ی Brian Winter of Americas نوشت: ’’آن به‌اصطلاح guerra de poderes [جنگ قدرتِ] بین نهادهای برزیل برای کسب قدرت و چیرگی حالا شش‌سال است که به شدت ادامه دارد. از آن زمان، یک پرونده‌ی مهم مبارزه با فساد آغاز شده که پای بخش بزرگی از سران حاکم به آن کشیده شده است. به‌نوشته‌ی این نشریه: ’’تفاوت بزرگی که وجود دارد این است که حالا بولسونارو و نزدیکانش در صورت لزوم ظاهراً آمادگی و تمایل بیشتری برای سرپیچی از احکام دادگاه‌ها دارند و معتقدند ارتش نیز هوای‌شان را خواهد داشت. همه‌ی این‌ها هست و البته: یک پاندمی که هیچ نشانه‌یی از کُندشدن آن در کار نیست؛ به‌علاوه‌ی رکود اقتصادی‌یی که احتمالاً از رکود ۱۶-۲۰۱۵ بدتر خواهد بود. به‌نظرمی‌رسد دردسرهای برزیل فقط بدتر می‌شود‘‘.
مارسیا کاسترو: ۲۵ ژوئن ۲۰۲۰
۱. برزیل حالا، پس از ایالات متحده، بیشترین موارد ابتلا و مرگ ناشی از کوویدـ۱۹ را دارد و چه بسا به‌زودی از ایالات متحده هم پیشی بگیرد. این کشور در واکنش به این ویروس با چه چالش‌های منحصربه‌فردی مواجه بوده است؟
یک چالش این است که سطح نابرابری در برزیل بسیار بالاست. در نتیجه، بسیاری از پیشنهاداتی که برای حفاظت از خود در برابر کوویدـ۱۹ ارائه شده و در اروپا مؤثر بوده است در آنجا به همان اندازه مؤثر نخواهد بود. مثلاً شستن دست‌ها با صابون به مدت ۲۰ ثانیه. در مناطقی نظیر آمازون ۴۳ درصد از جمعیت به آب دسترسی ندارد. بخش قابل‌توجهی از مردم به کار غیررسمی وابسته‌اند، در نتیجهْ نمی‌توانند از خانه کارشان را انجام دهند. بسیاری از خانواده‌ها هم شلوغ و متراکم‌اند، به‌ویژه در مناطق فقیرنشین، در نتیجهْ مردم نمی‌توانند خودشان را ایزوله کنند. خانه‌های‌شان معمولاً تهویه‌ی خوبی ندارد. توزیع پزشکان و بیمارستان‌ها در سراسر کشور هم یکسان نیست.
چالش دیگرِ این کشور رهبری آن است. برای نزدیک‌کردن نظرات مردم به یکدیگر درباره‌ی چیزی مثل فاصله‌گیری اجتماعی باید از همه‌ی سطوح رهبریِ کشور پیام یکدستی جاری شود. مشکل برزیل این است که رئیس‌جمهوری دارد بی‌اعتقاد به علم که خطرات ناشی از این ویروس را دست‌کم می‌گیرد. علاوه بر این‌ها، ما در طول کمتر از یک ماه دو وزیر بهداشت‌مان را از دست دادیم: اولی برکنار شد و دومی استعفاء کرد. وزیر بهداشت موقتی که حالا داریم یک ژنرال ارتشی است که هیچ سررشته‌یی در پزشکی ندارد. در نتیجه، حکومت مرکزی هیچ راهنمایی و توصیه‌یی صادر نمی‌کند. این چالش بزرگی برای فرمانداران و شهردارانی است که می‌خواهند [در برابر این پاندمی] به‌شیوه‌ی درستی واکنش نشان دهند.
۲. در غیاب رهبری مرکزی قدرتمند چه اقداماتی برای مبارزه با این ویروس انجام شده است؟
ما شاهد واکنش‌های مختلفی در سطوح محلی هستیم: مشارکت بخش خصوصی و دولت‌های محلی، سازمان‌های غیردولتی و اقدامات نوع‌دوستانه. این‌ها تجهیزات حفاظتی شخصی ارائه می‌کنند، برای افراد آسیب‌پذیر غذا می‌برند و در تلاش‌اند تا نمایندگان Community health را برای ارائه‌ی مراقبت‌های پزشکی وارد کار کنند. ولی کشوری به وسعت و جمعیتِ برزیل نمی‌تواند صرفاً به واکنش‌های فردی و محلی تکیه کند. باید سطوح ایالتی و شهری و دولت مرکزی با یکدیگر هماهنگ شوند.
برزیل عملاً این فرصت را داشت که یکی از بهترین واکنش‌ها [در برابر این پاندمی] را نشان دهد ارائه و درسی باشد از نحوه‌ی پرداختن به یک پاندمی از طریق مبناقراردادنِ خدمات پزشکیِ ازقبل‌موجود. برزیل یک نظام پزشکی عمومی دارد و صاحب یکی از بزرگترین برنامه‌های مراقبت‌های اولیه‌ی اجتماع‌محور در جهان است. عواملی که در این برنامه کار می‌کنند در همان اجتماعاتی به‌سرمی‌برند که آنجا خدمت می‌کنند. مردم به آن‌ها اعتماد دارند. آن‌ها کارهای خیلی مهمی انجام می‌دهند: افرادی را که فشار خون بالا و دیابت دارند رصد می‌کنند؛ ایمن‌سازی می‌کنند و خدمات پیش از زایمان ارائه می‌دهند. آن‌ها خانواده‌ها را می‌شناسند و می‌دانند زندگیِ چه کسانی در برابر این ویروس بیشا ز بیقه در معرض خطر است. آن‌ها می‌توانند مردم را از نظر علائم بیماری زیر نظر بگیرند و کار رصد تماس‌های مبتلایان را انجام دهند. از خدمات این‌ها می‌توان واقعاً به‌عنوان ستون فقرات مبارزه با کوویدـ۱۹ استفاده کرد.
برزیل سابقه‌ی خوبی در واکنش به بیماری‌های عفونی، نظیر اچ‌آی‌وی/ایدز و زیکا، دارد. برزیل علاوه بر نظام سلامت و پزشکی‌اش شبکه‌یی از مؤسسات پژوهشی و پژوهشگران دارد که برای تهیه‌ی پایه‌های علمیِ راهنمایی‌ها همه‌ی تلاش‌شان را کرده‌اند.
۳. در برزیل هم‌اکنون چه می‌توان کرد؟
من به شخصه با همکارانم در منطقه‌ی شمال‌شرقی برزیل کار می‌کنم و در دوره‌ی فاصله‌گیری اجتماعی در WhatsApp پیمایشی از زنان باردار پنجمین شهر بزرگ برزیل، فورتالِزا، انجام دادیم. می‌خواستیم بدانیم آیا آن‌ها مراقبت‌های پیش از زایمان را متوقف کرده‌اند و آیا به‌سبب جداسازی‌شان از بقیه علائم افسردگی داشته‌اند یا نه. ما همچنین می‌خواستیم بفهمیم در خانواده‌های بچه‌دار آیا تربیت فرزندان تحت‌تأثیر [محدودیت‌ها] قرار گرفته است یا نه. ما امیدواریم بتوانیم وضعیت این زنان و بچه‌هایشان را در سه سال آینده دنبال کنیم. علاوه بر این، ما با برنامه‌ی ملیِ early childhood برزیل کار می‌کنیم تا ببینیم فاصله‌گیری اجتماعی چه تأثیراتی بر سلامت ذهنی کودکان دارد و آیا ترس از کروناویروس ممکن است بر تربیت فرزندان و رشد اولیه‌ی کودکان تأثیرگذار باشد یا نه.
من همچنین عضو گروهی از پژوهشگران (Observatorio COVID-۱۹ BR) هستم که داده‌های روزانه‌ی کروناویروس برزیل را زیر نظر داریم و گزارش‌های آموزشی برای سیاستگذراران منتشر می‌کنیم و با وزارت بهداشت برزیل نیز همکاری داریم. دست آخر هم، از طریق مصاحبه‌های رسانه‌یی و پنل‌های آنلاین در این کار عمومی مشارکت دارم. به نظرم آن زمانی که پژوهشگران در اتاق‌های‌شان با خیال آسوده بنشینند، مقاله بنویسند و در کلاس‌ها تدریس کنند خیلی وقت است سپری شده است. حالا باید در بیرون کلاس‌ها و اتاق‌هایمان حاضر باشیم.
* مارسیا کاسترو پروفسور جمعیت‌شناسی و رییس دپارتمان جمعیت و بهداشت جهانی در T.H. Chan School of Public Health دانشگاه هاروارد است.
منابع ترجمه:
(۱) https://www.bbc.com/news/world-latin-america-۵۳۱۳۲۲۲۵
(۲) https://www.washingtonpost.com/world/۲۰۲۰/۰۶/۱۵/brazil-faces-coronavirus-disaster-almost-everyone-saw-coming
(۳) https://www.hsph.harvard.edu/news/features/brazil-covid-marcia-castro
