به گزارش اقتصادنیوز به نقل از ایسنا، غلامعلی حدادعادل در آیین بزرگداشت یکصدمین سال تاسیس شورای عالی آموزش و پرورش با بیان اینکه مجلس شورای اسلامی ۱۱۵ سال سابقه دارد و شورای عالی آموزش و پرورش ۱۰۰ ساله است گفت: این یک مطلب عمومی است که "هرچیزی نویش بهتر از کهنه‌اش است." تنها چیزی که با وجود جدید و نو بودن برای انسان خوشایند نیست، مرگ است و عمومیت هم دارد. ولی این قاعده عمومی، استثنائاتی هم دارد به عنوان مثال می‌گویند دوست قدیمی بهتر است، یا مدرسه قدیمی‌اش بهتر است.
وی افزود: شورای عالی آموزش و پرورش هم مشمول حکم قدیمی های خوب می‌شود. دبیرخانه شورای عالی صدمین سال تاسیس شورا را مغتنم شمرده است. در کشورهای دیگر رسمی وجود دارد و موسسات را در ۲۵ ،۵۰ و ۱۰۰ سالگی معرفی و برایشان جشن می‌گیرند. جشن ۲۵ سالگی جشن نقره‌ای، ۵۰ سالگی را جشن زرین و جشن ۱۰۰ سالگی را زمردین می‌نامند.
حدادعادل با بیان اینکه بنده قدیمی‌ترین عضو شورای فعلی آموزش و پرورش هستم و از سال ۱۳۶۰ در شورای عالی آموزش و پرورش حضور داشته‌ام گفت: هم تجربه کار در مجلس و هم شورای عالی را دارم و باورم این است که شورا یک مجلس تخصصی قانون گذاری کوچک برای آموزش و پرورش است. معتقدم که کارهای ظریف و دقیق آموزش و پرورش را نباید به مجلس شورای اسلامی واگذار کرد.
عضو شورای عالی آموزش و پرورش ادامه داد: البته طبق قانون اساسی مجلس می‌تواند در هر امری قانون‌گذاری کند. با اینحال اموری وجود دارد که باید به اهلش سپرد. مجلس شورای اسلامی قانون اختیارات شورای عالی آموزش و پرورش را وضع کرده و خودشان هم تشخیص داده‌اند که برخی امور را باید به جمع متخصص‌تری سپرد.
وی افزود: قانون‌گذاری امری دشوار است، بارها پیش آمده بود که چندماه وقت برای قانونی صرف کرده باشیم اما اشکالاتی در مسیر پیدا شده که قانون نیازمند ترمیم و اصلاح شده است.
حدادعادل با اشاره به اینکه یکی از گلایه‌های ما در آموزش و پرورش از نمایندگان مجلس این بوده که هر سه چهار سال یک بار مصوبه‌ای را از سر می‌گذرانند تا گروهی به عنوان معلم وارد مدرسه شوند گفت: آنها مصلحت‌هایی می‌بینند که ما آن را مصلحت نمی‌دانیم. امید است با مصوبه شورای عالی انقلاب فرهنگی مبنی بر لزوم تطابق مصوبات مجلس با شورای عالی آموزش و پرورش تا حدودی این گلایه‌ها برطرف شود.
عضو شورای عالی آموزش و پرورش ضمن مروری بر پیشینه شورای عالی آموزش و پرورش گفت: امروز انتظار این است که هر طرحی برای تصویب به شورای عالی ارائه می‌شود یک پشتوانه پژوهشی به پیوست داشته باشد. باید عادت کنیم که از شتاب‌زدگی بپرهیزیم. ما امروز باید یک ریل‌گذاری انجام داده و طرح‌ها مستند به تحقیق باشند.
