به گزارش ایرنا، إِذَا مَاتَ الْعَالِمُ ثُلِمَ فِی الْإِسْلَامِ ثُلْمَةٌ لَا یَسُدُّهَا شَیْءٌ إِلَی یَوْمِ الْقِیَامَةِ( هرگاه عالمی بمیرد رخنه ای جبران ناپذیر در اسلام ایجاد می شود که تا روز قیامت هیچ چیز آن را فرو نمی پوشد).
خبر کوتاه بود و تلخ مرجع عالیقدر شیعه حضرت آیت الله سید محمدعلی علوی گرگانی دار فانی را وداع گفت.
آن هم در روزهایی که همه خود را آماده عید مبارک نیمه شعبان کرده بودیم، هر گاه دل مشغولی ها و کارهای روزانه فرصت تنفسی ایجاد می‌کرد و حضرت آیت‌الله هم در گرگان بودند شرفیاب محضر مبارکشان می شدم.
همیشه اولین و مهمترین گفتارشان سفارش در مورد حضرت مهدی عجل الله تعالی فرجه الشریف بود، سفارش اکیدشان به خواندن دعای فرج و دعا برای ظهور حجت عجل الله بود، پایان فرج را پایان غم و اندوه ملت های آزاده و مظلوم دنیا می دانستند.
همواره در سخنرانی هایشان اول مطلب را دعا برای تعجیل فرج امام زمان می دانستند اما اکنون و این روزهای مبارک که مزین است به نام نامی و مبارکه حضرت حجت عجل الله به دیدار مراد و مقصود خویش شرفیاب حضور شده بود و چه زیباست این عاشقی و دلباختگی.
اطراف منبرش را همیشه جوانان و نوجوانان احاطه می کردند، خود آقا هم خیلی با جوانان انس و الفت داشتند، همواره از عنوان نور چشمان و عزیزان دل خطاب به جوانان استفاده می‌کردند، سعی در نزدیکی با جوانان و شنیدن دغدغه ها و مشکلات آنان و بیان راهنمایی و توصیه های خود به جوانان داشتند.
در شب های قدر هم که هر جا بودم باید شبی را در محضر مبارک ایشان مراسم احیا و قرآن به سر گرفتن را انجام می‌دادم، چه حس خوبی داشتم از اینکه در کنار مرجع بزرگ شیعه خداوند را به مقربان درگاه ش سوگند می دادم حسی خوبی داشت.
اینک اما آخرین دیدار با آیت الله است. برخلاف همیشه که با شعف و خرسندی به دیدار آیت الله نایل می شدم اما امروز با قلبی آکنده از اندوه و چشمانی اشکبار به بدرقه عالمی آمده ام که دغدغه عاقبت بخیری برای پیروان و محبانش داشت.
به گزارش ایرنا، آیت‌اللَّه العظمی علوی، در خجسته ایّام ولادت با سعادت حضرت صدیقه طاهره فاطمه زهرا (س) در سال ۱۳۵۹ق (خرداد ۱۳۱۸ ش) در نجف اشرف، در بیت فضیلت و تقوا زاده شد.
محمدعلی علوی گرگانی فرزند سید سجاد علوی گرگانی از عالمان و فقهای گرگان، پس از هفت سال زندگی در عراق به زادگاه پدری خود مهاجرت کرد.
علوی گرگانی از عالمان و فقهای گرگانی نزد پدرش ادبیات عرب را فراگرفت و پس از ۹ سال در ۱۶ سالگی عازم سفر عتبات و حج شد و در بازگشت از حج قصد ماندن در نجف را داشت اما به توصیه آیت الله حکیم به قم بازگشت.
او به مدت سه سال در درس خارج فقه آیت‌الله بروجردی و هشت سال در درس خارج اصول فقه امام خمینی و ۱۵ سال در درس فقه مرتضی حائری یزدی شرکت کرد.
وی به مدت هفت سال در ایام تابستان به نجف می‌رفت و در درس عالمان حوزه علمیه نجف همچون آیت الله خویی و میرزا باقر زنجانی حاضر شد، آیت‌الله گلپایگانی، عباسعلی شاهرودی و محمدعلی اراکی از دیگر استادان وی بودند.
علوی گرگانی تدریس علوم دینی را با کتاب‌های ادبیات عرب آغاز کرد، پس از آن کتاب‌های معالم، قوانین، شرح لمعه، رسائل، مکاسب، کفایه و شرح منظومه را تدریس کرد. وی در سال ۱۳۶۴ بنا به تقاضای تعدادی از شاگردانش، تدریس درس خارج فقه و اصول فقه را آغاز کرد، در سال ۱۳۷۰ جمعی از شیعیان به ویژه اهالی مازندران و گیلان، از او تقاضای رساله توضیح‌المسائل کردند، او نیز این رساله را به زبان فارسی نوشت و سپس به زبان‌های عربی و اردو نیز ترجمه و در اختیار مقلدین قرار گرفت.
آیت الله علوی سالهاست در امور عام المنفعه فعالیت دارد و در برنامه های ساخت مسجد، حسینیه، درمانگاه و صندوق قرض‌الحسنه در نقاط مختلف ایران فعال است، تعمیر بخشی از مسجد جامع گرگان، تأسیس و تعمیر چند مسجد در این شهر و مناطق اطراف آن، ساخت درمانگاه در روستای اَلَنْگ، ساخت حسینیه مهدی‌شهر سمنان و تأسیس صندوق قرض الحسنه هیات فاطمیه تهران از آن جمله است.
آیت‌الله علوی گرگانی دارای تألیفاتی در زمینه فقه، اصول فقه، حدیث و رجال است. تألیفات وی توسط مرکز تحقیقات کامپیوتری علوم اسلامی گردآوری و در یک لوح فشرده منتشر شده است، برخی از این آثار عبارت است از:
توضیح المسائل (به زبان‌های فارسی و اردو)، منهج الصالحین (رساله توضیح المسائل عربی)، أجوبة المسائل یا پاسخ به جدیدترین استفتاءات (فقهی)، منهج الناسکین (مناسک حج عربی)، المناظر الناضرة فی أحکام العترة الطاهرة(فقه اجتهادی)، نورالهدی(تعلیقه بر عروة الوثقی)، گلچینی از انوار اخلاقی (برگزیده درس اخلاق‌های وی)، ره‌توشه پارسیان (شرح وصیت‌های پیامبر اسلام به ابوذر غفاری) از جمله تالیفات این مرجع عالیقدر جهان اسلام است.
