به گزارش خبرگزاری فارس از جهرم، 47 سال است اهالی شهرستان جهرم و گاه شهرهای اطراف، نیمه ماه شعبان به بلندای کوه بونیز و جایی که در زبان محلی کوه «یامهدی» و امروز تپه نورالشهدا نامیده می‌شود، پیاده‌روی می‌کنند.
تا چندی پیش اگر از هرجهرمی می‌پرسیدید نیمه شعبان کجا بودید، به حتم بیشتر آن‌ها می‌گفتند رفته بودیم یامهدی.
اوایل سال ۱٣۶٣ در بحبوبه جنگ بود ریسه های لامپ های نوری از میان کوه‌های جهرم، در همه جای شهر پیدا شد؛ نوری که بعدها به همت تعدادی از کهن‌رزمندگان تیپ هوابرد ٣٣ المهدی(عج) جهرم، تبدیل به نوشته «یامهدی ادرکنی» شد.
در آن زمان به روی تپه یامهدی دو چادر نظامی تیپ نیروی مخصوص المهدی(عج) و داربستی با لامپ بود که در بالای ارتفاعات بونیز شهرستان جهرم برافراشته شده بود و شب‌ها روشن می‌شد.
در آن زمان از کوهنوردانی که در روز های سیزدهم تا پانزدهم ماه شعبان به این مکان می‌آمدند با شیرینی و چایی پذیرایی می‌شد.
اوج استقبال از یا مهدی در جهرم در دهه هفتاد رخ داد. چراغ‌های آن مکان، رنگی و چشمک‌زن شد و رفتن از راهی صعب‌العبور برای رؤیت یا مهدی کار هر مرد و زن و کودک و پیر و جوان جهرمی شد.
با وجود آنکه هیچ هیئت مذهبی و ارگان رسمی پای این حرکت نبود، استقبال مردم از این مکان به حدی بود که مردم برای اینکه به ازدحام جمعیت بر نخورند از نیمه شب و سحر شروع به حرکت به سمت این مکان میکردند.
در تمام روز ۱۵شعبان خطی سیاه‌رنگ از تعدد کسانی که به این کوه می‌رفتند از دوردست پیدا بود و به روایت دست‌اندرکاران در این روز حداقل ۱۵هزار نفر در این پیاده‌روی حضور داشتند و شرکت می کردند.
آرام آرام، هرکس هر نذر و نیازی برای نیمه شعبان داشت در این مکان ادا میکرد؛ از توزیع شیرینی و میوه گرفته تا تقسیم اقلام فرهنگی.
اواخر دهه هفتاد تا دهه هشتاد بود که عمران و سازندگی و ایجاد تشکیلات برای «یا مهدی» در جهرم شکل گرفت.جاده منتهی به یا مهدی به شهر متصل و آسفالت شد و روشنایی مسیر نیز تأمین گشت.
مسجد و مهدیه‌ای به نام حضرت صاحب‌الزمان(ع) هم در آنجا برای زائران بنا شد و برای ساماندهی به این حرکت خودجوش مردمی، هیئت امنا و گروه کوهنوردی نیز تشکیل شد.
ساخت این مهدیه نیز سرگذشت منحصر به‌فردی دارد؛ از آنجا که حمل مصالح ساختمانی به میان کوه بسیار دشوار و سخت بود، مصالح در پایین کوه روی‌هم انبار شده بود و در طی سال همه مردم از زن و مرد و جوان و پیر به حد توان جسمی خود این مصالح را تا بالای کوه حمل میکردند؛ از یک سنگ یا آجر تا یک کیسه سیمان به قصد قربت، بالا بردند تا پی و دیوار این مهدیه دانه به دانه با سنگ‌ها و آجرهایی که مردم بالا می‌بردند طی سال‌ها ساخته شد. حتی سنگ‌های نمای آن برای نخستین بار از کنار رودخانه‌ها برای نمای ساختمان و حوض و طاق تهیه شد.
در دهه نود بود که برای اولین بار در جهرم، به درخواست هیأت امنا، چند شهید گمنام نیز در این مکان به خاک سپرده شدند و مراسم دعای سمات، عرفه، کمیل و توسل در ایام سال برای عموم به همت هیأت امنای این مهدیه بنیاد نهاده شد.
با وجود گذشت این سال‌ها، دو نماد این مراسم تغییر نکردند: داربست نام مبارک یامهدی و سرودهای بدون آهنگ دهه شصت به مناسبت میلاد امام زمان(عج).
حالا ۴۷سال است که «یامهدی ادرکنی» در شب‌های ماه شعبان پرنورتر از همه جا و بالاتر از همه، به مردم جهرم لبخند می‌زند و نور می‌پاشد.
انتهای پیام/م
