زهرا غلامی روز سه‌شنبه در گفت و گو با ایرنا افزود: در گذشته والدین تصور داشتند که چنانچه کودک مقابل وسایل دیجیتال مثل تلویزیون قرار بگیرد زودتر زبان باز می‌کنند و باهوش تر می‌شوند، اما باید توجه داشت استفاده خارج از اصول نیز منجر به لطمه‌های جدی برای کودک می‌شود.
وی بیان کرد: اینکه کودکی در سن چهار یا پنج سالگی بیش فعال می‌شود و در یادگیری و درست صحبت کردن با اختلالاتی مواجه و یا پرخاشگر می‌شود یکی از دلایل آن می‌تواند استفاده غیراصولی از وسایل دیجیتال باشد.
غلامی ادامه داد: تلویزیون دیدن قبل از سه سالگی یا بازی کردن زیاد با تلفن همراه در سنین کودکی روی خواندن، یادگیری ریاضی، توجه، هوش و حافظه تاثیر منفی داشته و کودکان را در دوران تحصیل با مشکل جدی مواجه می‌کند.
وی اظهار کرد: وقتی کودک در اویل کودکی روزانه بیشتر از دو سه ساعت جلوی تلویزیون و یا با تلفن همراه سرگرم شود احتمال ابتلای وی به اختلال نقص در توجه تشدید می‌شود.
غلامی گفت: وسایل دیجیتال باعث شدند که کودکان کمتر بازی، فعال و هیجان و تعامل با هم‌سن و سالان خود داشته باشند که چنین روندی رشد اجتماعی کودک را در سال‌های آینده دچار مشکل می‌کند.
وی اظهار کرد: در موارد زیادی مشاهده است که نوجوانان امروزی قادر به برقراری روابط خوبی با اطرافیان خود نبوده و به شدت کم حوصله و پرخاشگر هستند که چنین افرادی حضور در فضای مجازی را به فضای واقعی و صحبت با اطرافیان ترجیح می دهند که همه این‌ها می‌تواند ریشه در کودکیِ نوجوان داشته باشد.
غلامی تاکید کرد: شاید حذف کردن کامل وسایل دیجیتال مثل تلویزیون، گوشی و تبلت سخت باشد که چنین موضوعی هم توصیه نمی شود بلکه استفاده درست و بجا باید در اولویت قرار گیرد.
وی افزود: برای مثال برای کودکان بالای پنج سال حداکثر یک الی دو ساعت استفاده از وسایل دیجیتال مجاز است و برای نوجوانان نیز باید با نظارت غیرمستقیم والدین باشد.
غلامی عنوان کرد: برای کودکان زیر ۱۸ سال نیز نباید گوشی شخصی تهیه کرد ولی باید اجازه داد که مدت مشخصی از گوشی والدین استفاده کنند.
وی افزود: کودکان در چنین رویکردی با الگوگیری خیلی از رفتارها را یاد می‌گیرند و در کل نیز شایسته است یک سری قوانین و جایگزین‌های جذاب و موثرتری از وسایل دیجیتال برای کودکان ایجاد شود تا علاقه‌مندی آنها به وسایلی مانند تلفن همراه کاهش پیدا کند.
غلامی تاکید کرد: در مجموع برای پرورش یک کودک سالم، باید تیزبینانه به مسائل رشدی کودک نگریسته و بهترین انتخاب‌ها و رفتارها را در قبال کودک لحاظ کرد.
