به گزارش گروه وب گردی خبرگزاری صدا و سيما، جعبه سیاه نوعی دستگاه ضبط کننده اطلاعات است که برای تسهیل بررسی حوادث هوایی در هواپیما جاسازی می‌شود. دو نوع جعبه سیاه وجود دارد: دستگاه ثبت اطلاعات فنی پرواز (FDR) و دستگاه ثبت صدا‌های کابین و هواپیما (CVR). این جعبه معمولا در انتهای هواپیما قرار می‌گیرد.
این دستگاه با سقوط کردن و آتش گرفتن هواپیما آسیبی نمی‌بیند و اطلاعاتی که ثبت کرده است محفوظ باقی می‌ماند. استفاده از این جعبه برای تمامی هواپیما‌ها ضروری می‌باشد در غیر این صورت هیچ پروازی با هواپیمایی که جعبه سیاه نداشته باشد صورت نمی‌گیرد.
پیدا کردن این جعبه‌ها
این جعبه‌ها معمولا در برخورد با آب فعال می‌شوند و پالس‌هایی را ارسال می‌کنند. در صورت بروز سانحه در خشکی، تنها نشانه برای گروه جستجو، رنگ نارنجی دستگاه است.
علت نامگذاری
بسیاری از افراد دوست دارند بدانند که چرا «پرواز نگار» را جعبه سیاه می‌نامند با این که رنگ آن نارنجی می‌باشد. جالب است بدانید که در علم و دانش وسایلی را که عملکرد پیچیده دارند را با نام جعبه سیاه می‌نامند و این وسیله نیز دارای عملکرد بسیار پیچیده‌ای است.
دوام و استقامت
سقوط کردن هواپیما یکی از وحشتناک‌ترین حوادث می‌باشد و تنها چیزی که ممکن است از آن باقی بماند همین جعبه سیاه است. دوام و استقامت این جعبه بسیار زیاد است، زیرا از لایه‌های بسیاری تشکیل شده است و می‌تواند آن را در برابر هر حادثه‌ای مصون نگه دارد. در اطراف کارت‌های حافظه لایه آلومینیومی قرار دارد و این لایه‌ها به صورت یک محفظه هستند و می‌توانند از کار‌ت ها مراقبت کنند. لایه بعدی عایق‌های حرارتی اند و می‌توانند نوعی محافظ حرارتی با دمای بالا ایجاد کنند. عایق فولادی ضد زنگ یکی دیگر از اجزای مراقبتی از کارت‌های حافظه است و با توجه به آلياژی که دارد می‌تواند محافظ بسیار خوبی باشد. در برخی از جعبه‌های سیاه به جای فولاد از تیتانیوم نیز استفاده شده است.
آزمون حافظه در برابر سانحه
مهمترین آزمون هایی که بر روی جعبه سياه انجام می شود عبارتند از: :
بازیابی اطلاعات
در سوانح هوايي بعد از این که جعبه سياه پیدا شد معمولا به آزمایشگاه فرستاده و داده‌ها دانلود شده و سانحه باز سازی می شود. این فرآیند می‌تواند از چند هفته الی چند ماه طول بکشد بنابراین باید برای بازسازی سانحه هوایی صبوری به خرج داد.
مخترع جعبه سیاه
ساختار جعبه سیاه اولین بار توسط «دیوید وارن» به ثبت رسید. وی یک دانشمند تحقیقاتی بود که در آزمایشگاه تحقیقات هوایی در ملبورن کار می‌کرد. جرقه اختراع این دستگاه در دهه ۱۹۵۰ به ذهنش رسید، زیرا یک هواپیما در یک حادثه اسرار آمیز سقوط کرد و او با خود اندیشید که چه خوب می‌شد اگر می‌توانستند همه چیز را ضبط کنند.
