حال مهدی چمران خوب نیست . این را از درخواست های دعا برای شفای وی از سوی اعضای شورای شهر و طولانی شدن مدت حضورش در بخش مراقبت های ویژه می توان فهمید .
مهدی چمران رییس شورای اسلامی شهر تهران برای سومین بار از ابتدای تشکیل دوره ششم شورای شهر در بیمارستان بستری شده است.او که اولین بار در اواخر مرداد سال پیش در بیمارستان بستری شد،دومین بار نیز در بهمن ماه 1400 برای عمل آنژیو بستری شد و حالا برای سومین بار و به علت ابتلا به کرونا در بیمارستان بستری شده است.
بر خلاف تصویری که از چمران درصحن شورا دربرخی جدال ها و بلند کردن صدا و عتاب های گفتاری داریم به نظرمی آید اودیگر مانند گذشته توان لازم را برای تنش های روحی و کارسخت در شورا ندارد .
سپردن جلسات به پرویز سروری برای اداره و ترک صحن شورا در کنار این بستری های سریالی در کمتر از شش ماه همه نشانه های غیر قابل انکاری براین است که این دوره دیگر چمران ، چمران گذشته نیست .
کارنامه رییس سالمند شورای شهر تهران در سال ۱۴۰۰ نشان‌دهنده کم فروغ تر شدن نقش او در تصمیم سازی های ملی و اثر گذاری بر مقامات عالی کشور و روسای قوا اشاره کرد.
مهدی چمران بعد از اینکه اولین دوره بستری و نقاهتش را پشت سرگذاشت،بلافاصله از عضویت در شورای شهرستان تهران استعفاء داد و از گردونه شانس تصدی ریاست شورای عالی استانها خود را حذف کرد.با انصراف از عضویت در شورای شهرستان تهران و بازماندن از رسیدن به عضویت شورای عالی استانها او فقط در قامت رئیس شورای شهر تهران فعالیت خود را ادامه داد و از نقش آفرینی رسمی در سطح ملی بازماند و این کرسی را به پرویز سروری واگذار کرد.حالا سروری به عنوان یک فعال سیاسی اصولگرای همسو با دولت سیدابراهیم رئیسی که در دوره تولیت آستان قدس رضوی توسط وی به عنوان مدیر دفتر استان تهران آستان قدس رضوی منصوب شده بود هم رئیس شورای عالی استانها را برعهده دارد و هم نائب رئیس شورای شهر تهران است.
این اولین بار است که وزن رسمی نایب رئیس شورای شهر تهران بر رئیس شورا می چربد، همیشه این رئیس شورای شهر تهران بوده است که نقش پرفروغی داشته است و نایب رئیس از ابراهیم امینی و مرتضی طلایی تا حسن بیادی زیر سایه رئیس به گذران دوران عضویتشان مشغول بوده اند ولی حالا اوضاع فرق کرده است.
انتقادات چمران به نادیده گرفتن سهم شهرداری تهران در بودجه کل کشور و بی توجهی مقامات دولتی به این انتقادات از یک سو و بی اثر بودن تماس تلفنی او از روی تخت بیمارستان با رییس مجلس شورای اسلامی برای پیگیری سهم شهرداری تهران در بودجه که دستاورد جدی نداشت،نشان از افول دوران تاثیرگذاری چمران به عنوان یک چهره موثر نزد مقامات عالی کشور و روسای قوا دارد،عدم دعوت و حضور رئیس شورای شهر تهران در دیدار ابراهیم رئیسی با شهردار و معاونان شهردار تهران گزاره دیگری است که افول و کم فروغ شدن چمران را بیش از پیش نمایان می کند.
از دیگر سو برخلاف وعده هایی که چمران در جلسات شورا از سوی دولت وعده اش را می دهد، جمالی نژاد معاون وزیر کشور و رئیس سازمان شهرداریها در گفتگو با ایسنا می گوید که شهرداریها انتظار از دولت نداشته باشند و شهرداران چشم به بودجه کشور ندوزند.
مهدی چمران از ابتدای دوره ششم تا کنون به ویژه بعد از حضور رسمی زاکانی در کسوت شهردار تهران بیشتر تلاش کرده است خود را در موضع منتقد شهردار نشان دهد. او که این انتقادات را گاه در لفافه خیرخواهی و دلسوزی ارائه می کند و گاه دوز انتقاد را با تهدید به ارجاع موضوع به دستگاه قضایی بالا می برد ظاهرا از موضع خود کوتاه نمی آید و می خواهد جایش را به عنوان یک منتقد تثبیت کند،ظاهراً خاطرات آقای رئیس از مواضع انتقادی حافظی و حقانی در دوره چهارم شورا شیرین است و حالا ترجیحش این است که از موضع منتقد راهی را که در دوره چهارم در جبهه مقابلش ایستاده بود را برود.
انتقادات چمران البته فراز وفرود هم دارد، یک روز می گوید شهرداران مناطق بروند دنبال درآمد، گمان نکنند یک خزانه پری هست و روزی دیگر می گوید همه آنها که این صورتجلسه را امضاء کرده اند ریششان گیراست.
مهدی چمران در میان اعضاء شورای شهر تهران از دوره دوم تا کنون یک یار و همراه ثابت دارد، حبیب کاشانی یار قدیمی چمران در همه این سالهای شوراست،یاری که همیشه از لیست تا صحن و خزانه شورا همراه چمران بوده است.این بار اما حبیب کاشانی که همراه با چمران در انتقاداتش به شهرداری و نیش و کنایه به زاکانی بود کم کم راهش را از همراهی با چمران جدا کرده است و حالا بیشتر به میانداری بین شهرداری و چمران تا ادامه دادن مسیر انتقاد علاقه دارد.
اوج این نقش حبیب کاشانی را در پیشنهاد سقف جدید بودجه و رساندن آن به پنجاه هزار میلیارد تومان که نه حرف چمران بود و نه پیشنهاد شهرداری می توان دید، البته او در پاسخ به خبرنگاری که درباره سرانجام انتقاد چمران از صورتجلسه مدیران شهرداری درباره موضوعات شهرسازی پرسیده بود نیز گفته است سوء تفاهمی بود که رفع شد و با بیان این پاسخ زمینه پایان دادن به منازعه و پرهیز از کش دار شدن موضوع را در سطح روابط و مناسبات شورا و شهرداری را فراهم کرد.این روزها کاشانی با میانداری تلاش می کند نه سیخ بسوزد و نه کباب .
مهدی چمران هر چند در دوره انتخابات و پس از آن تا دوران گذار و استقرار در شورا از حمایت و همراهی اکثریت اعضاء شورا برخوردار بود،اما برخی انتقادات و مخالفت هایش با دیدگاهها و انتظارات اعضاء جوان و انقلابی شورا فاصله او را با جوانان انقلابی شورا بیش از پیش کرده است.این فاصله که با جدال های لفظی چمران و اقراریان از جلسه تحلیف و اختلاف نظر بر روی انتخاب سخنگو و خزانه دار بروز و ظهور یافت و با کنایه های چمران به علوی و مظفر در جلسه بررسی و تصویب منابع بودجه شکل دیگری به خود گرفت. با این وجود نمی توان انتظار داشت که جوانان انقلابی شورا همچنان از مریدان رئیس سالمند شورا باشند.
الگوی ریاست چمران در ادوار شورای شهر تهران بر مدیریت شکاف و تضاد میان اصلاح طلبان و اصولگرایان استوار بوده است، او در دوره دوم با برجسته کردن این شکاف میان شورای دوم و دولت اصلاحات و سپس حفظ انسجام و یکپارچگی در برابر اصلاح طلبان که عضو علی البدل بودند دوره دوم را با آرامی و بدون تنش و اجماع مخالفت برای رفتن اعضاء از شورا به دولت احمدی نژاد اداره کرد. در دوره سوم و چهارم که اصلاح طلبان در شورا بودند کار برای چمران آسانتر بود و با برجسته کردن شکاف و برای غلبه بر حریف اصلاح طلب هم رقیب اصولگرایی نداشت و هم دستش برای یارگیری از ورزشکاران و اصلاح طلبانی همچون الهه راستگو باز بود،او با تکیه بر همین استراتژی صندلی ریاستش را در دوره چهارم از احمد مسجد جامعی پس گرفت،اما اکنون شکاف اصلاح طلبی وجود ندارد، نه عضو علی البدل پشت در اصلاح طلب است و نه اصلاح طلبی در ساختار سیاسی قوای مقننه و مجریه مستقر است .اما در حالیکه شکاف مورد نظر چمران وجود ندارد، در شورا شکاف های عملگرایی و نوآوری در برابر روش های سنتی چمران وجود دارد، علاوه بر این مطالبه شفافیت و روحیه غیر شفاف چمران باهم جور در نمی آید، جوانان انقلابی میخواهند گام های بلندی بردارند که شاید مورد پسند چمران نباشد یا او دیگر قوت و رمق همپایی با جوانان را نداشته باشد.
