این روزها سؤال مهم، میزان تأثیر روانی ویروس کرونا بر زندگی افراد در قرنطینه است؟ و اینکه برای کاهش مشکلات روانی ناشی از این وضع روان‌شناسان چه راهکارهایی را پیشنهاد می‌کنند؟ هنگام رویارویی با بحران‌های همه‌گیر اضطراب و ترس پدیده‌ای طبیعی و رایج است. این ترس ناشی از نگرانی افراد برای سلامتی خود و اعضای خانواده، اثرات منفی بسیاری دارد. در چنین شرایطی میزان تاب‌آوری و تحمل افراد کاهش می‌یابد. البته برخلاف تصور عمومی، سالخوردگان و سالمندان در مواجهه با قرنطینه صبورتر هستند و میزان سازگاری بیشتری از خود نشان می‌دهند. اما در این راستا، بیشترین آسیب متوجه کودکان است، تعطیلی مدارس نکته قابل توجه دیگری است که باعث افزایش میزان افسردگی و بیش‌فعالی و کاهش تمرکز در کودکان می‌شود. ترس از دست دادن نزدیکان هم باعث افزایش میزان اضطراب و تنش و ضعیف شدن سیستم ایمنی بدن می‌شود و افراد را بیشتر در معرض ابتلا به بیماری قرار می‌دهد. بر اساس نظریه‌های روان‌شناسی اجتماعی، کسانی‌که در گذشته سابقه بیماری روانی داشته‌اند به‌طور میانگین بیشتر در معرض ابتلا به این ویروس و بیماری قرار می‌گیرند. در چنین شرایطی میزان تاب‌آوری افراد و مهارت آنها در مدیریت استرس و مهارت حل مسئله در زمان بحران به‌ویژه در کودکان و نوجوانان می‌تواند باعث کاهش سطح استرس و اضطراب در افراد شود. با توجه به نقش روان‌شناسان در درمان بیماری‌های روحی و با توجه به اقدامات چشمگیر وزارت بهداشت در زمینه درمان جسمانی این بیماری سخت و طاقت‌فرسا، اما مسائل مربوط به روان شهروندان در جامعه مسئله پیشگیری است. می‌شود گفت کارکرد این ویروس به نوعی اجتماعی است و در این زمینه باید از روان‌شناسان و متخصصان علوم رفتاری و روانپزشکان در خصوص آن بهره‌گرفت. شهروندان در این ایام نیاز دارند حرف بزنند و حرف آنها شنیده شود. سبک زندگی‌شان را تغییر دهند و توجه زیادی به خودمراقبتی دارند اما این مسائل در این روزها به حاشیه رانده شده است. با بی‌توجهی به این موارد رشد اختلالات و آسیب‌های روانی رشد قابل توجهی می‌تواند داشته باشد. با توجه به تغییر ماهیت این ویروس در گذر زمان، ما هم باید در سبک زندگی روانی خود تغییر ایجاد کنیم و در این میان کودکان و سالمندان نیازمند مراقبت‌های بیشتری هستند. به این دلیل که ارزیابی در کودکان با بزرگسالان متفاوت است. کودکان تصور می‌کنند کرونا موضوع مهمی است و دیگر نمی‌توانند به شرایط و زندگی اولیه برگردند و قابل کنترل نیست و ترس از دست دادن والدین باعث ایجاد تکانه‌های رفتاری در آنها می‌شود. در چنین شرایطی با توجه به طولانی شدن ایام قرنطینه در کشورمان و خانه‌نشینی گروه‌هایی از شهروندان، سلامت روان همواره از نظر میزان اهمیت بعد از سلامت جسمانی قرار دارد و محدودیت‌های ارتباطی در ماه‌های گذشته نشان داد سلامت روانی از اولویتی غیرقابل انکار برخوردار است که در شرایط کنونی نباید نادیده گرفته شود.
