به گزارش لایوساینس این جرم باستانی که می‌تواند یک ستاره منفرد یا سیستم دوستاره‌ای باشد- ممکن است دارای جرمی ۵۰۰ برابر بیشتر از جرم خورشید ما باشد؛ این ستاره همچنین بسیار درخشان‌تر از خورشید است و هنگامی که جهان هنوز جوان بود، متولد شد.
تلسکوپ هابل توانست این ستاره دوردست را در جریان یک نوردهی ۹ ساعته شناسایی کند، زیرا این ستاره در پس‌زمینه یک خوشه‌ی کهکشانی قرار داشت. گرانش این کهکشان‌های پیش‌زمینه باعث خمیدگی خود فضا شده بود؛ این وضعیت اثری به نام «همگرایی گرانشی» ایجاد می‌کند که باعث تقویت ده‌ها هزار برابری نور این ستاره و در نتیجه قابل‌مشاهده شدن آن برای ابزارهای هابل شد.
همگرایی گرانشی هنگامی رخ می‌دهد که مسیر نور یک جرم درخشان بسیار دوردست از کنار یک جسم پرجرم دیگر (مثلا یک خوشه کهکشانی) عبور می‌کند، خمیده می‌شود. این جسم پرجرم میانی که به این ترتیب امکان مشاهده جرم دوردست را فراهم می‌کند، «عدسی گرانشی» می‌نامند. این پدیده در نظریه نسبیت عام اینشتین پیش‌بینی شده است: جرم با میدان گرانشی‌اش می‌تواند «فضازمان» را خمیده کند و مسیر نور را هم تغییر دهد.
دانشمندان کشف این ستاره را روز چهارشنبه (۳۰ مارس) در ژورنال «نیچر» (Nature) گزارش کردند.
نام رسمی این ستاره WHL0137-LS است، اما پژوهشگران نام مستعار «ایرندل» (Earendel) را به آن دادند که از کلمه انگلیسی قدیم به معنای «نور برآینده» یا «ستاره بامدادی» گرفته شده است. تصویربرداری پیگیری هابل ثابت کرد که این ظهور این ستاره گذرا نبود- این ستاره با بزرگنمایی بالا برای ۳.۵ سال در آن نقطه باقی مانده بود.
پژوهشگران می‌گویند تخمین‌های شعاع بر اساس مدل‌های کامپیوتری نشان داد که این جرم یک ستاره منفرد یا با یک سیستم دوتایی است و نه یک خوشه ستاره‌ای. ظهور «ایرندل» به ۹۰۰ میلیون سال پس از «مهبانگ» باز می‌گردد و می‌تواند از نخستین نسل‌های ستاره‌ها در جهان باشد.
