به گزارش ایسنا، محمدحسین سلیمانی تصریح کرد: در میان برخی از ایرانیان باستان این باور وجود داشت که ۱۳ به در به معنای این است که نحسی ۱۳ را به در کنند، اما در اصل ۱۳ به در به معنای این است که از خانه به در رویم و بر اساس باور کهن ایرانیان باستان این روز، روز ایزد باران و جشن پیروزی بر دیو خشکسالی است.
وی افزود: در این روز باور بر این است که از خانه، کاشانه و شهر بیرون برویم و بیرون از دروازه‌ها شکرگزاری و برای نزول نعمت باران دعا کنیم تا خداوند باران رحمت را بر ما نازل کند، در واقع ۱۳ به در روز دعا برای پیروزی در برابر دیو خشکسالی است و به همین دلیل باید این روز را در دشت و طبیعت بگذرانیم.
این قزوین‌پژوه بیان کرد: در این روز مردم در طبیعت دعا می‌کردند که از بلایای طبیعی، رنج، غم و نداری در امان و سالی پر از برکت داشته باشند، طبق آداب کهن مردم روز ۱۳ به در تا غروب در دامان طبیعت سپری می‌کردند.
وی خاطرنشان کرد: قزوینی‌ها در این روز آش رشته و دویماج (غذای سنتی قزوین) درست می‌کردند و با خود به طبیعت می‌بردند و آن روز را به شادی می‌گذراندند البته قزوینی‌ها باور داشتند که عدد ۱۳ نوعی نحسی با خود به همراه دارد و اغلب پلاک خانه‌ها در قزوین به‌جای عدد ۱۳ از عدد ۱۲+۱ استفاده شده بود، معمولاً در قزوین عدد ۱۳ نوشته نمی‌شد درحالی‌که ۱۳ به در روز شکرگزاری در ایران باستان بوده است.
سلیمانی بیان کرد: قزوینی‌ها پیش از غروب آفتاب بعد از آن که سبزه هفت‌سین را به آب رودخانه می‌انداختند به دروازه بر می‌گشتند که داخل شهر باشند، همچنین بعد از سبزه هفت‌سین، ۷ قلوه‌سنگ که نماد بلا، درد و مشکل است را به آب می‌انداختند و دعا می‌کردند که سالی بدون درد و مشکل را تجربه کنند.
وی یادآور شد: همچنین زنانی که از نعمت فرزند برخوردار نبودند عصر روز ۱۳ به در سبزه را با قیچی می‌چیدند و دختران مجرد را نیز سبزه را گره می‌زدند و با خواندن شعر «۱۳ به در، سال دگر، خانه شوهر، بچه بغل» سبزه را به آب می‌انداختند.
این قزوین‌پژوه گفت: همچنین عصر ۱۲ فروردین دیگر کسی برای عید دیدنی به خانه کسی نمی‌رفت چرا که معتقد بودند که اگر در این ساعت به خانه کسی بروند نحسی را به آنجا می‌برند، اما بعد از ۱۳ به در تا ۱۹ اردیبهشت‌ماه (همان ۵۰ به در معروف قزوین) دیدوبازدید عید در قزوین ادامه داشت.
