غلامرضا حدادیان؛اسمش به گمانم همین بود.پیامی فرستاده و خودش را جانباز جنگ و جبهه معرفی کرده بود.از نماز خواندن های شب های عملیات گفته بود.از اینکه از کسی متنفر نیست.از اینکه توقعی از کسی برای خودش ندارد اما برای ملت ایران یک چیز از ملی پوشان می خواهد و یک چیز از سیاستمداران.اینکه فوتبال بازی کنند،اینکه نترسند و در جام جهانی ایران را سربلند کنند و مهمتر اینکه سیاسیون بازی را سیاسی نکنند.غلامرضا دعای خیرش را هم بدرقه راه تیم ملی کرده و در آخر هم گفته بود:«حق و حقوق ما جانبازان را که نمی دهند اما همانی را هم که می دهند حاضریم تقدیم ملی پوشان کنیم تا در جام جهانی سربلندمان کنند.»
متنی که فرستاده بود را با دقت خواندم.چند بار هم خواندم.نمی دانم غلامرضا حدادیان جانباز هست یا نیست.در جبهه بوده یا نبوده و اصلا کجای آن جنگ لعنتی مجروح شده اما پیامی که فرستاده بود بوی محبت می داد.بوی صافی و بوی سادگی.او یکی از همین مردم است که در لابلای همه نیش و کنایه ها،لودگی ها و جوک ساختن ها هر آنچه که داشته را حاضر شده تقدیم کند تا پرچم ایران آن بالاها باشد.مبنا را روی صداقت غلامرضا می گذاریم و به او می گوییم:«آقای حدادیان؛شما دین خودت به این مملکت،به این نظام و به این پرچم را ادا کرده ای.سرت سلامت باشد و سایه شما و امثال شما همیشه بالای سر این کشور.خواسته ات از ملی پوشان هم قطعا به گوش شان می رسد.آنها مثل همان زمانی که خودتان گفتید و برای این خاک جنگیدید،در میدان دیگری،در مستطیل سبز بازی خواهند کرد و فارغ از نتیجه در آن جبهه خواهند جنگید.این را مطئمن باشید»
251 251
