با سرمایه ای که ایرانیان دارند براحتی می توان رشد اقتصادی دو رقمی را بوجود آورد. این را با یقین کامل میتوان گفت. اما اکثر قریب به اتفاق سرمایه های ایرانیان در بازارهایی مثل بازار ارز و سکه سرمایه گذاری شده و ارزش افزوده این حجم عظیم و سرسام از سرمایه گذاری، صفر مطلق است.
سرمایه در ایران بسیار گران و هزینه فرصت مفت‌خوارگی بسیار ناچیز است.
در اکثر کشورهای جهان برای اینکه شخصی کار نکند و یک حقوق ثابت و مکفی برای امرار معاش داشته باشد، نیازمند ۱/۵ تا ۴ میلیون دلار است. اما در ایران این رقم در کمال ناباوری حدود ۲۲ هزار دلار است. سرمایه داری در ایران بسیار ناکارآمد و ظالمانه است. در بسیاری از مواقع نظام سرمایه داری ایران از وحشی‌ترین نوع لیبرالیسم در جهان است. بخصوص در بازار مسکن.
در کشور ما از تولید به روش مختلف مالیات می گیرند و پول معاف از مالیات است.
ایرانیان بخش بزرگی از سرمایه خود را صرف سرمایه گذاری در بیماری های اقتصادی مثل تورم می کنند.
آنچه که واقعا نیازمند توجه جدی است سرمایه است. این سرمایه و سرمایه گذاری است که مقدمه تولید و بهبود شاخص های کلان اقتصادی است کا کاملا منحرف شده است و در بسیاری از مواقع سود سوداگری چندین برابر سودها در بخش اقتصاد مولد است. و اصولاً سرمایه گذاری در تولید حماقت شده است.
مدیریت سرمایه های کلان در ایران بطرز وحشتناکی غلط است و حجم عظیمی از سرمایه گذاری ها حتی یک شغل هم ایجاد نخواهد کرد.
نظام مالیاتی در کشور کاملا فشل و کارکردی عکس رشد و توسعه اقتصادی دارد.
نظام مالیاتی در کشور یک نظام کور و در بسیاری از مواقع مانع بزرگ رشد و توسعه اقتصادی است. هنوز نظام مالیاتی ما تفاوت بین مالیات بر ارزش افزوده و مالیات بر مصرف را نمی دانند و سالها بود که از طلا با ارزش افزوده صفر ، مالیات بر ارزش افزوده اخذ کردند.
مالیات باید از انحرافات سرمایه گذاری حداکثر باشد. مثل سوداگری و سرمایه گذاری در بازارهایی که ارزش افزوده صفر دارند. اما جای تأسف است که سوداگری مالیات ندارد.
سالهاست که نامگذاری برای سال‌های نو بر مبنای تولید است. اما تولید و جهش در تولید مقدماتی دارد. مثل سرمایه گذاری که نیازمند تحول و قانونگذاری است که تا این لحظه اتفاق نیفتاده است. سرمایه داران ایران منافع خود را قانون کرده اند و دولتهای سرمایه گذاری تمام بخش های اقتصاد را ویران کرده اند.
تولید در ایران در بسیاری مواقع صرفه اقتصادی ندارد و با دستکاری نرخ ارز است که میتوان صادرات را تحریک کرد که آنهم باعث فشار شدید و کمرشکن به مردم شده است.
نرخ بهره بالا و نامتعارف، سالهاست که تولید ما را غیر اقتصادی و گران کرده است. تا جایی که قدرت رقابت در بازارهای جهانی را ندارد.
نرخ بهره ی سنگین یک تحریم سرمایه گذاری داخلی، دائمی و موثر است.
