در آستانه جام جهانی ۱۹۹۸ فرانسه، دو داور سوئیسی برای قضاوت در این تورنمنت با یکدیگر رقابت داشتند: من و یک داور مجرب‌تر.
این بخشی از گفت‌وگوی «اورس مایِر» داور دیدار ایران و آمریکا در جام جهانی ۱۹۹۸ بود که در تابستان ۲۰۲۱ در نشریه فورفورتو منتشر شد.
مایِر ادامه داستانش را اینگونه بازگو کرد: من یکی از داوران جوان تحت نظر بودم و بخشی از نسلی جدید محسوب می‌شدم. من و رقیبم با هم خیلی رابطه خوبی داشتیم؛ با یکدیگر در ارتباط بودیم و در رسانه‌ها هم به شدت از یکدیگر تعریف و تمجید می‌کردیم. در ژانویه ۹۸ باخبر شدم که من را برای جام جهانی انتخاب کرده‌اند و مسلما احساس فوق‌العاده‌ای بود.
داور سیاسی‌ترین دیدار جام جهانی ادامه داد: یک ماه قبل از آن، قرعه‌کشی جام جهانی را دیده بودم و به محض برخورد آمریکا و ایران، فریاد زدم «خودشه؛ این بازی برای منه!»؛ این دیدار یکی از سیاسی‌ترین بازی‌های فوتبال در تاریخ بود. مدت‌ها پیش از آنکه در مورد بازی‌هایی که قرار بود قضاوت کنیم، مطلع شویم، برای قضاوت در این دیدار، شروع به تمرین کردم. اندکی پیش از آغاز مسابقات، تمام داوران منتخب یک هفته در پاریس به صورت مشترک تمرین کردند.
در ضیافت بزرگ شامی که برگزار شد، پاکت‌های نامه‌ای به ما داده شد که حاوی دیدارهایی بود که باید در آن قضاوت می‌کردیم. قبل از اینکه این پاکت‌ها را بگیریم، به همه گفتم دوست دارم بازی آمریکا و ایران را قضاوت کنم. آنها می‌پرسیدند چرا نمی‌خواهی بازی برزیل، انگلیس یا فرانسه را قضاوت کنی و جواب من این بود «برای قضاوت در دیدارهای این تیم‌ها بعدها فرصت دارم.» دوست داشتم سیاسی‌ترین و چالش‌برانگیزترین بازی را سوت بزنم. پاکت‌ها رسید و به بقیه گفتم نیازی به باز کردن نامه نیست. می‌دانم چه بازی را باید سوت بزنم. و سرانجام یکی از داوران پاکت را از دست من گرفت و آن را باز کرد و در کمال تعجب گفت «از کجا می‌دانستی؟ »
مایِر داستانش را ادامه داد و گفت: شب قبل از بازی، با مقامات هر دو کشور و نماینده فیفا جلسه امنیتی داشتیم. او گفت «آقایان فردا فقط یک مسابقه فوتبال در پیش است» همه افراد دور تا دور میز به نشانه تایید سر خود را تکان دادند اما او دوباره این جمله را تکرار کرد. با این حال، در جریان جلسه من توصیه کردم که بازیکنان دو تیم به صورت مختلط در آستانه بازی عکس بگیرند.
فیفا اجازه این کار را صادر کرد اما تنها به شرطی که داوران بازی در عکس نباشند و برای این موضوع هم دلایل خودش را داشت. بعد از جلسه، به دستیارانم گفتم اهمیتی ندارد فیفا چه گفته است، ما در این عکس خواهیم بود؛ بالاخره هر چه نباشد این ایده را من مطرح کرده بودم.
پیش از سوت آغاز بازی، من و کمک‌هایم در دو سمت بازیکنان آمریکا و ایران ایستادیم و بله درست است، در عکس بودیم. تعداد عکاسان در آن لحظه دوبرابر بیشتر از حد معمول و انتظار بود و خبرنگاران سیاسی هم حاضر بودند.
همه آنهایی که در ورزشگاه حضور داشتند، می‌دانستند که نظاره‌گر لحظه‌ای تاریخی هستند. غوغای زیادی به پا شد و آن روز متوجه شدم که اتفاق خیلی خاصی افتاده است. آن عکس در تمام دنیا پخش شده بود اما متاسفانه در نسخه‌ای که فیفا آن را پخش می‌کرد، داوران حذف شده بودند.
بازی هم داستان هیجان انگیز خاص خودش را داشت و من به خاطر تصمیمم مبنی بر اعلام نکردن پنالتی به سود ایران، شانس بزرگی آوردم. به این نتیجه رسیدم که مهاجم آنها در آن صحنه برای جلب توجه و تمارض، اغراق کرده است. می‌توانستم پنالتی اعلام و دروازه‌بان آمریکا را اخراج کنم اما این تصمیم با روح فوتبال تناقض داشت. با این حال، ایران در پایان با گلی شگفت‌انگیز و نتیجه دو بر یک پیروز شد؛ پیروزی که به مراتب بهتر بود(از اعلام پنالتی و ...)
وی ادامه داد: در نهایت بازی بدون کارت قرمز تمام شد و این همان چیزی بود که آن موقعیت می‌طلبید. هر دو تیم از فیفا جایزه بازی جوانمردانه گرفته و همه چیز خوب پیش رفت. من هشت سال پس از آنکه دیدار میلان و مشلان(بلژیک) را به عنوان کمک داور قضاوت کردم، به یکی از رویاهایم دست یافته و علاوه بر این، بابت قضاوت دیدای بزرگ به شهرت هم رسیده بودم.
بعد از آن دیدار آمریکا و کره جنوبی را در جام جهانی ۲۰۰۲ قضاوت کرد؛ مسابقه‌ای که به دلیل جنگ دهه ۱۹۵۰، بازی پرتنش دیگری محسوب می‌شد. جوانان در کره هنور در مورد آمریکا دیدگاه به شدت انتقادی داشتند و جالب اینجا بود که کانون هواداری آنان در حمایت از تیم ملی کره هم درست کنار سفارت آمریکا در سئول بود. بازی هم البته خیلی آرام پیش رفت.
مرد سوئیسی در پایان گفت: درک نقش ملیت من در دوران داوری حرفه‌ایم، امری حائز اهمیت است. یک بار خبرنگاری آلمانی در مورد من نوشت «اورس میِر بی‌طرف دوجانبه است؛ هم داور است و هم سوئیسی و این موضوع در قضاوت بازی‌های مهم در تورنمنت‌های بزرگ، کمک بزرگی است.»
