آرتین زهرابی؛ در دنیای فوتبال، هیچ اجباری برای انتخاب یک مدیر صرفا فوتبالی برای اداره این ورزش وجود ندارد. نمونه اش آقای اینفانتینو رئیس فیفاست که فوتبال حرفه ای بازی نکرده و دانش‌آموخته رشته حقوق در دانشگاه فریبورگ سوئیس است.
با این همه در فوتبال ایران که اغلب امور آن به ویژه در سطوح کلان در تسلط چهره های غیرورزشی است، حضور ماجدی در فدراسیون فوتبال می تواند اتفاقی ویژه قلمداد شود. هر چند وقتی پای علی دایی به این ماجرا باز می شد، مساله تفاوت فاحشی پیدا می کرد اما خیلی وقت ها در فوتبال ایران می شود به حداقل ها ها قناعت کرد.
ماجدی چند روز پیش برای مراسم سالگرد درگذشت سیروس قایقران به بندرانزلی سفر کرد. اتفاقی که در دوره های گذشته از سوی روسای فدراسیون ها به ندرت دیده ایم و شاید به طور کلی، سابقه ای در این زمینه در ذهنمان نقش نبسته که به آن اشاره کنیم!
میرشاد ماجدی قرار نیست در فوتبال ایران «صفایی فراهانی» شود. او نه به اندازه فراهانی مدیر است؛ نه می تواند بار مالی را از روی دوش فدراسیون فوتبال بردارد اما طبعا از خیلی ها که در سال های گذشته پس از محمد دادکان وارد فدراسیون شده اند، فوتبالی تر است.
اینکه می بینید میرشاد ماجدی در مراسم سالگرد یکی از اسطوره های فوتبال ایران شرکت و خاطرات او را نقل می کند، باید شعور فوتبالی او را متر و اندازه گرفت و گفت سرپرست فدراسیون فوتبال به جای اینکه برای رای آوردن رئیس هیئت به استان گیلان سفر کند، بر مزار سیروس قایقران حاضر می شود.
این حرف در قاموس فوتبال، هزاران معنا دارد که فوتبالی ها بیشتر و بهتر درکش می کنند.
