سالهاست که اهالی فوتبال به حرفهای کلیشه ای و تکراری مربیان در کنفرانس‌های مطبوعاتی عادت کرده اند. سالهاست که نه یک مربی و دو مربی بلکه ۸۰ درصد مربیان در کنفرانس‌های قبل از بازی به طرز مشمئز کننده ای از تیم حریف و مربی‌اش تعریف و تمجید می‌کنند و قربان صدقه مربی حریف می‌روند اما در جریان بازی دعوا می‌کنند و بعد از بازی هم تاکتیک خود را به رخ کشیده و با کنایه به حریف می‌گویند ما روی اشتباه خودمان گل خوردیم!
ماجرا این طوری است که ما قبل از هر بازی فیلم هندی داریم و در پایان هر بازی جنگ و دعوا و بی حرمتی. اگر تیمی‌ببرد که مربی‌اش باز هم از تیم حریف تعریف می‌کند تا بگوید من تیم بزرگی را بردم اما اگر ببازد همه چیز مربوط می‌شود به اشتباهات داوری و اشتباهات فردی!حرفهای کلیشه ای و تکراری هم که تا دلتان بخواهد داریم. دریغ از ۴ تا حرف فنی و البه دریغ از فوتبالی جذاب و تماشاگرپسند که مردم از تماشای آن لااقل دوساعت مشکلات روزمره زندگی وگرانی و...را فراموش کنند. وقتی مربیان به زور و از ترس در کنفرانس حاضر می‌شوند خروجی‌اش همین می‌شود که می‌بینیم. حالا بماند که بعضی از مربیان اصلا فنی نیستند که در کنفرانس‌ها حرف فنی بزنند.
