اسکنبیل خراسانی، نام یک نوع گیاه از سرده اسکنبیل است. این سرده در ایران ۱۲ گونه گیاه درختچه‌ای بیابانی دارد. اسکنبیل خراسانی گیاهی متعلق به خانواده علف هفت بند است. در این جنس گیاهانی چوبی، دارای ساقه‌های فراوان و انبوه دیده می‌شود که به طور ثانوی تقسیم شده و بند بند است.
گل‌های اسکنبیل خراسانی «نر- ماده» و گلپوش گلبرگ مانند دارند. میوه آن فندقه و دارای چهار بال است. اسکنبیل از گونه‌های شاخص مقاوم به خشکی است که در گوشه و کنار دشت‌ها و بیابان‌های منطقه می‌روید. برگ‌های اسکنبیل نسبت به گیاهان دیگر دوام کمتری دارند و زودتر می‌افتند.
به گزارش ایسنا، ریشه اسکنبیل در طب گیاهی کاربرد دارد برای این منظور ریشه را خرد کرده می‌جوشانند و از جوشانده آن به صورت غرغره برای التیام زخم لثه‌ها و رفع شلی لثه‌ها استفاده می‌شود.
دم‌کرده گل و میوه آن برای گرما زدگی بسیار اثر بخش است، گل‌های آن غنی از پروتئین بوده و مصرف آن به صورت خام یا به شکل سالاد بسیار اثر بخش و مفید است.
موارد استفاده
ریشه گیاه را خرد کرده و مخلوط با کات هندی می‌جوشانند. این جوشانده به صورت دهان شویه برای التیام زخم لثه و رفع شل شدن لثه کاربرد دارد. گل‌های آن پروتئین فراوان داشته و از این رو به صورت سالاد مصرف می‌شود.
غنچه‌های آن برای درمان آفتاب زدگی و گرمازدگی موثر و مفید خواهد بود. مقدار خوراک روزانه این گیاه ۵ گرم است.
اسکنبیل در سطح وسیع در خراسان جنوبی مشاهده می‌شود، در فاصله بین ماژان تا قلعه زری، فاصله سربیشه تا شوسف ، خور تا خوسف، روم تا سرایان و منطقه قائن وجود دارد.
گیاهان دارویی ذخایر ارزشمند خراسان جنوبی بشمار می‌روند که علاوه بر حفاظت و احیاء، بهره‌برداری صحیح از آن در عرصه‌های منابع طبیعی، سبب بهبود سطح سلامت و ارتقاء کیفیت زندگی مردم می‌شود. در حال حاضر در خراسان جنوبی ۱۵۰۰ گونه گیاهی شناسایی شده که از این تعداد ۸۰۰ گونه گیاهی مفید تولید می‌شود که باید در زمینه فراوری این گیاهان سرمایه‌گذاری شود.
انتهای پیام
