به گزارش خبرنگار مهر، فرارسیدن ماه رمضان، ماه میهمانی خدا همواره برای مسلمانان شادی‌آور بوده، ماهی که از ابتدای آن درهای رحمت و مغفرت الهی به روی انسان‌ها گشوده شده و بندگان با عبودیت به درگاه خداوند بر سر این سفره‌ی بزرگ الهی می‌نشینند.
ماه رمضان عرصه وسیع عبادت خلوت با معبود است؛ میدانی که خداوند برای بندگانش فراهم آورده تا با سی روز روزه داری و راز و نیاز و خلوت با پروردگار که ارزش ثواب آن بیش از هر زمان دیگری ست، روح خود را جلا داده و غبار آلوده گناهان را از جان خود بشویند و به درگاه ابدیت نزدیک تر شوند.
میهمانی خدا که از نیمه می‌گذرد، آن روی غمناک ماه نمایان می‌شود و آسمان رنگ حزن و اندوه به خود می‌گیرد، اندوهی که از رسیدن ایام شهادت اِمامُ المُتَّقین حضرت علی علیه السلام ناشی می‌شود، شهادتی که در عین مظلومیت مولی الموحدین علیه السلام و در شب قدر یعنی شب نزول قرآن اتفاق می‌افتد.
این روزها شهر رنگ و بویی علوی به خود گرفته و سیاه پوش شهادت امیر المؤمنین علیه السلام و بارگاه منور رضوی، میعادگاه دلدادگان اهل بیت (ع) است.
محبان اهل بیت عصمت و طهارت در عزای این امام بزرگوار رخت سیاه خود را آماده می‌کنند و با پوشانیدن لباس عزا بر تن، با قرآن و کتاب دعا به دست، آماده عزاداری می‌شوند، هر کس به نوبه خود مشغول به دعاست یکی نماز شب قدر می‌خواند، دیگری سوره دخان و دیگری دعای جوشن کبیر را قرائت می‌کند.
در این لیالی انجام اعمال مخصوص مثل خواندن نماز شب قدر، قرائت دعای جوشن کبیر، سوره‌های عنکبوت، دخان و روم توصیه شده است؛ آن‌ها تا به سحرگاه شب زنده داری می‌کنند و به دعا و ثنا مشغول می‌شوند، شور و حالی عجیب و وصف نشدنی برپاست همه با چشمانی گریان و لب‌هایی زمزمه کنان گویی خواستار چیزی مشترک هستند و با فریادهای الغوث الغوث خلصنا من النار یا رب از جانب پروردگار و با گشودن قرآن‌ها مقابل سر و قرار دادن آن در بالای سر طلب آمرزش می‌کنند.
در این شب مردم با واسطه قرار دادن و قسم به قرآن و ائمه‌ی اطهار خواستار بخشش از جانب خدای بزرگ می‌شوند تا مقدرات یک ساله برای آن‌ها نوشته شود، در هر کوی و برزن از این دیار هئیات و تکایا کم کم آماده عزاداری و ارائه خدمت به عزاداران می‌شوند گویی خیل دلدادگان این حضرت از شمار خارج شده می‌شود و فضایی روحانی و معنوی در شهر حاکم است فضایی آمیخته با وجود پر برکت امام رضا علیه السلام.
