خبرگزاری فارس از شهرری، نیاز گلی: ساعات پایانی شب است، دقایق در پی هم می‌دوند تا به طلوع آفتاب برسند، اما گویا صبحی درکار نیست، گویا تاریکی بر جهان احاطه کرده است. نکند آفتاب عدالت در سحر غروب کرده باشد، نکند مولود کعبه در برترین شب سال به سوی آسمان پرواز کرده باشد. وحشت، دنیا را فرا گرفته، بوی فرق خونین از محراب می‌آید، این خبر را برسانید به یتیمان.
ساعات پایانی شب است، از هر سو بروی، انبوه جمعیتی را می‌بینی که بیقرار و مشتاق، با دلی غمناک و پُرراز به سمت یک نقطه در حرکتند. ملجأ درماندگان، مأمن دلدادگان، قرارگاه عاشقان. اینجا شهرری، کربلای ایران است، زیارتگاه کریمی از اهل بیت و میعادگاه شب زنده داران.
دومین شب قدر است و شب شهادت امیر عدالت، شب غریبی نخل‌ها و یتیم شدن دوباره یتیمان کوفه. آسمان و زمین عجیییب بوی درد گرفته‌اند. در میان خیل جمعیت خود را به حریم ملک پاسبان سیدالکریم می‌رسانم، حضور زائران در شب بیست و یکم بیشتر از شب نوزدهم است. گویا امشب همه بی‌تابند، بی‌تاب سجده آخر.
«کریم است و اهل سخاوت، هیچ محتاجی را دست خالی برنمی‌گرداند. آمده‌ام در این بارگاه معنوی دست نیاز به سوی آسمان بلند کنم بلکه حاجت بگیرم.» این را بانوی میانسالی می‌گوید که از تهران آمده و به همراه دو دخترش در گوشه‌ای از صحن امام حسین(ع) نشسته و با کتاب دعایی که به دست دارد، جوشن کبیر را زیر لب زمزمه می‌کند.
نوای «الغوث الغوث؛ خلصنا من‌النار یا رب» زائران، فضای حرم را پر کرده و تا گوش آسمان می‌رسد. حال و هوای معنوی خاصی در این آستان مقدس حاکم است، هر طرف را که نگاه می‌کنی پر است از چشمانی اشکبار که برای مظلومیت علی(ع) از دیده‌ها سرازیر می‌شود.
بانوی جوانی به همراه همسرش از روی گوشی همراه، جوشن کبیر را تکرار می‌کند. وقتی از علت حضورش می‌پرسم، با صدایی غمبار و چشمی اشکبار می‌گوید؛ دو سال به‌خاطر کرونا نتوانستیم در مراسم احیاء شرکت کنیم دلم تنگ شده بود برای حضور در مراسم معنوی شب قدر و خدا را شاکرم که امسال بار دیگر مرا به ضیافتش خواند و امیدوارم بتوانیم از این شب باارزش بهره کافی ببریم.
عظمت و شکوه شب قدر و حال زائران را، آن هم در حرم مطهر حضرت عبدالعظیم(ع) که ثواب زیارتش برابر با زیارت حضرت سیدالشهدا(ع) است و دل‌ها همه روانه صحن و سرای دشت نینوا شده، نمی‌توان به رشته تحریر درآورد. درد این ثانیه‌ها پای قلمم را لنگ می‌کند، گریستن بر غربت امیر و مسجد خاموش و شهر بی ستاره و چاه غریب و محراب سرخ و یتیمی شیعه وصف شدنی نیست.
مرد میانسالی در صحن امام حسن مجتبی(ع) روبروی گنبد حرم و بر روی پله مسجد جامع نشسته، آرام و منظم تسبیح مهره درشت توی دستش را می‌چرخاند و همان‌طور که گلوله‌های اشک راه نگاهش را می‌گیرد و گونه‌هایش را نمناک می‌کند، با شمارش هر دانه تسبیح «الهی العفو» می‌گوید و بی‌توجه به دور و برش، با خدای خود خلوت کرده است.
حرم سیدالکریم از دیرباز میزبان عاشقان اهل بیت علیهم السلام و شب زنده داران در شب‌های قدر بوده که طی دو سال گذشته ویروس کرونا بر تمام مراسم‌ها سایه افکنده بود و امسال که با کمرنگ شده این بیماری منحوس، درهای این آستان مقدس به روی زائرین گشوده شده، دلدادگان حضرت عشق با چشمانی اشکبار، دستان تهی خود را به روی آسمان گشودند تا تن از گناهان خود بشویند و طلب رحمت و مغفرت کنند.
همه صحن‌ها و رواق‌های حرم مملو از زائران و مجاورانی است که در این شب نورانی، دست نیاز به درگاه بی‌کران رحمت حق برداشته و غرق دعا و مناجات هستند. حضور پیکر مطهر دو شهید گمنام دفاع مقدس در مصلی امام علی(ع) نیز فضای این بارگاه ملکوتی را عطرآگین کرده است.
در ضلع شرقی حرم اما از صف‌های مرتب و بخش جداگانه برای آقایان و خانم‌ها خبری نیست، اینجا همه خانوادگی دورهم نشسته و درکنار اعضای خانواده دعا و مناجات می‌خوانند. خانواده‌هایی که سفره غذا و خوردوخوراکشان نیز مهیا است و در حال تدارک سحری هستند. بیشتر خانواده‌ها از اذان مغرب به اینجا آمده و در جوار حرم سیدالکریم روزه خود را افطار کرده‌اند.
پس از آنکه دعای پرفیض جوشن کبیر و مرثیه سرایی با نوای حاج محمدرضا غلامرضازاده و حاج احمد زین العابدین فرد تمام شد، سخنرانی و مراسم احیاء توسط حجت الاسلام سید حمید میرباقری ادامه یافت و احیاداران در پایان با به سرگیری قرآن، برای شفای بیماران، رهایی جهانیان از ویروس کرونا و تعجیل در ظهور حضرت ولی‌عصر(عج) دعا کردند.
انتهای پیام/۶۷۰۶۲/س
