مهاجم پرسپولیس در دیدار با پدیده دچار مصدومیت شدیدی شد که طبیعتا ناخواسته بود، اما او با تصمیمات خواسته و اشتباهش پس از مصدومیت در حال نابود کردن فوتبال خود است.
دیدار با پدیده در هفته چهاردهم لیگ و در تاریخ ۱۸ دی ماه سال گذشته برگزار شد. از تاریخ مصدومیت عیسی بیش از ۱۰۰ روز می گذرد و با وجود تشخیص قطعی پزشکان مبنی بر پارگی رباط صلیبی و لزوم درمان جراحی او از انجام این کار خودداری کرد.
لجبازی آل کثیر و حضور در تمرین با پای مصدوم بیش از آن که نشانه عرق و تعصب به فوتبال باشد، نشانه ناآگاهی از علم ورزش و بی توجهی مسائل پزشکی ورزشی است. با دانش امروز، درمان کامل رباط صلیبی و بازگشت به میادین حدود ۶ ماه به طول می انجامد. اگر آل کثیر در همان زمان به نظر پزشکان اعتماد و پایش را به تیغ جراحی می سپرد حدود دو ماه دیگر یعنی اواسط تیر آماده بازی کردن می شد. اما لجبازی و از دست دادن زمان باعث شده تا وضعیت او همچنان نامعلوم باشد.
در خبرها آمده که آل کثیر قصد دارد با هزینه نزدیک به نیم میلیارد تومن زانویش را در قطر عمل کند و منتظر دریافت پول از باشگاه است. مساله نخست این که ایران دارای بهترین جراحان است و سالانه تعداد بسیار زیادی عمل ترمیم ACL توسط پزشکان فوق تخصص زانو بر روی بیماران ورزشکار و عادی با موفقیت انجام می شود. کما این که بسیاری از ورزشکاران ایرانی نیز توسط پزشکان حاذق داخل کشور مورد جراحی و درمان قرار گرفته اند و بدون هیچ گونه مشکلی به ورزش بازگشته اند. به این ترتیب این هزینه سنگین برای عمل خارج کشور آن هم نه در اروپا بلکه در قطر هیچ گونه توجیهی ندارد.
مساله دوم زمان انجام جراحی است که از نظر فوتبالی کاملا به ضرر خودش و پرسولیس است. در صورتی که آل کثیر در زمان مصدومیت حاضر به جراحی می شد، می توانست تا پیش از فصل نقل و انتقالات به آمادگی برسد. در این صورت باشگاه می توانست درباره او تصمیم بگیرد و خودش نیز می توانست پیشنهادهایش را بررسی کند. اما در حال حاضر او در شرایطی وارد فصل نقل و انتقالات می شود که دوران نقاهت را پشت سر می گذارد و طبیعتا هیچ باشگاهی اقدام به خرید بازیکن مصدوم نمی کند.
پرسپولیس نیز در شرایط بدی قرار خواهد گرفت. کادر فنی باشگاه نمی داند که می تواند روی آل کثیر برای فصل بعد حساب کند یا در تعطیلات تابستان باید مهاجم خریداری کند. تمام این عواقب ناشی از تصمیم اشتباه و لجبازی بی مورد او در کش دادن به آسیب دیدگی اش است.
تیم ملی در حال حاضر سه مهاجم خوب و تراز اول دارد و با حضور طارمی، آزمون و کریم انصاری فرد طبیعتا آل کثیر حتی پیش از مصدومیت شانسی برای بازی در جام جهانی نداشت. اما اگر عمل جراحی او به موقع انجام می شد، حداقل می توانست امیدوار باشد که در صورت بازگشت به موقع و رسیدن به مرز آمادگی نام او هم در میان مسافران دوحه قرار بگیرد اما با توجه به این که حدود ۷ ماه به جام جهانی مانده و او هنوز جراحی نکرده، عملا و رسما هیچ شانسی برای همراهی تیم ملی نیز ندارد.
به نظر می رسد آل کثیر پس از رسیدن به پرسپولیس و دست و پا کردن یک قرارداد مالی مناسب تا حد زیادی اقناع شده و دیگر آن عیسای باانگیزه و پر جنب و جوش نفت نیست. او به خوبی می داند که سالهای پایانی فوتبالش را سپری می کند و در سن ۳۳ سالگی دیگر امیدی به امضای یک قرارداد خوب ندارد. تاخیر و تعلل در جراحی برای پشت سر گذاشتن فصل نقل و انتقالات را شاید به این مساله نیز بتوان مرتبط دانست.
به هر حال آل کثیر هرچند در اوایل حضورش در پرسپولیس با گل های حساسی که برای سرخپوشان زد باعث موفقیت تیمش در آسیا شد، اما ضرر و زیان وارده از سمت او نیز کم نبوده است. خوشحالی آماتور و بچگانه که منجر به محرومیت شش ماهه شد به علاوه چهار ماه که از زمان آسیب دیدگی اش می گذرد باعث شده پرسپولیس ده ماه از داشتن این مهاجم محروم باشد. با فرض این که آل کثیر همین امروز به اتاق عمل برود، شش ماه نیز دوران نقاهتش طول می کشد تا جمع ماه های خانه نشینی این مهاجم دزفولی به ۱۶ برسد. البته که با توجه به خودسری آل کثیر و مخالفت با کادر پزشکی باشگاه در زمینه جراحی، بعید است در پایان فصل حضورش در پرسپولیس تمدید شود.
