به گزارش مشرق، محسن مهدیان، فعال رسانه‌ای در کانال تلگرامی خود نوشت: این متن با تاخیر منتشر می شود چون فراتر از یک مصداق است. سوژه سیسمونی را می خواهیم در ابعاد سواد مطالبه به عنوان یک نمونه تحلیل کنیم.
اولا روشن است که اصل ماجرا همانطور که فرزند رئیس مجلس نوشت، خطا بوده و قابل دفاع نیست.
اما حتما از این خطا بزرگتر رخ داده است که به سختی نیز قابل جبران است و اینهمه ناشی از نقص های جدی در مبانی معرفتی مطالبه گری و اخلاق عدالتخواهی است.
به تعبیر رهبری باید برای مطالبه گری پای مجلس اهل علم و اخلاق نشست تا گرفتار خطای مخرج مشترک نشویم.
اول از همه اینکه با کدام حجت؟
آیا ما حجت شرعی و قانونی برای سرک کشیدن در زندگی خصوصی مردم داریم؟ می گویند مسوول با آدم عادی فرق دارد. بله فرق دارد. اما این تفاوت حجتی برای سرک کشیدن ماست؟ با کدام منطق؟ کدام مستند دینی و قانونی؟ چه کسی گفته اگر کسی مسوول بود ما حق داریم در زندگی شخصی اش سرک بکشیم؟
مسوول وظیفه دارد ساده زیست باشد و هزار ملاحظه دیگر. خب؟ آیا حجتی است که در پنهانی ترین وجه زندگی مسوول سرک بکشیم؟ اگر باب شود سنگ روی سنگ بند می شود؟ مگر مسوولین ما معصومند؟ حالا چون مسوول شدند باید خطاهای شان را همه ببینند؟ آنهم نه خطای مسوول بلکه خانواده اش.
بله. حکومت باید نظارت کند؛ اما حکومت. آنهم به قاعده شفافیت در اموال و دارایی. آنهم نه با جارو جنجال. آنهم نه سرک کشیدن و شنود گذاشتن و بپا گذاشتن.
اما فارغ از حجت شرعی، چرا سرک کشیدن خطاست؟
یکم. چه کسی گفته خطا در خفا را ما حق داریم علنی کنیم؟ روشن است که ایندو تفاوت دارند. کسی که در خفا خطایی کرده با کسی که بی محابا در علن خطا می کند یکیست؟ آیا ما حق داریم خطای پنهان فرد را علنی نهی از منکر کنیم؟ چرا خطای فرد را اجتماعی کردیم؟ با کدام حجت شرعی؟ این معصیت بزرگ اول.
دوم. آیا ما از جزئیات مطلع بودیم؟ ایندست مسائل جزئیات فراوان دارد که ما نسبت بدان بی اطلاعیم. اطلاع از جزئیات یک ماجرا برای اینکه ما حکم دهیم بسیار مهم است. به همین دلیل که چون امکان اطلاع از جزئیات وجود ندارد، می گویند نباید در مسائل شخصی افراد قضاوت کرد. این معصیت دوم.
سوم. چه کسی گفته ما حق داریم آبرو ببریم؟ بردن آبرو خودش یک حکم قضایی است. یعنی با فرض اینکه خطایی اثبات شود اینکه آبروی فرد برده شود خودش حکم مجتهد و قاضی می خواهد. رهبری حتا بعداز حکم قضایی نیز با ریختن آبرو مخالف است. با این توضیح ما با کدام حجت مثل آب خوردن آبرو می بریم؟
آنهم آبرویی که گفته می شود حریم خانه خدا است و از آن دسته گناهانی است که به سادگی بخشیده نمی شود و در همین دنیا چوب خوردن دارد.
اما ماجرا از این نیز عمیق تر است.
چرا این خبر انقدر پیچید؟ چرا مخرج مشترک با ضدانقلاب شکل داد؟ اساسا چرا هیجان ساخت؟ واقعن خرید چند قلم از سیسمونی ولو خطا انقدر باید جاروجنجال بسازد؟ خیر. ماجرا چیز دیگری است.
ماجرا اینست که این خبر قرار است یک بازی دیگری را کامل کند. چی؟ ریا کاری پدر. تزویر رئیس مجلس. اثبات اتهامات گذشته که هرکدام جداگانه در دادگاه همه شان رد شده است. پس قرار است خطایی از فرزند به پدر تعمیم یابد و آنهم از خطای پدر به شخصیت و هویت و گذشته اش توسعه پیدا کند. این هیجان سیاه برای اینست که از سیسمونی فرزند به نفاق پدر برسند.
حالا چرا برای ضدانقلاب مهم است؟ چون فراتر از یک فرد باید از رئیس مجلس به حکومت برسند و خطای در پستوی فرزند مسوول را به یک حکومت تعمیم دهند.
حالا روشن شد چرا مخرج مشترک سیسمونی گیت با ضدانقلاب شکل می گیرد؟
اما در چنین مواردی که مربوط به حوزه خصوصی مسوول است،چه باید کرد؟
اولا اصل سرک کشیدن خطاست.
دوم با فرض اینکه به هردلیلی مطلع شویم باید ناصحانه و دلسوزانه خود فرد را در جریان قرار دهیم و اعتراض کنیم. امر به معروف الزاما افشاگری نیست.
و سوم اینکه اگر احساس کردیم فرد نسبت به ماجرا بی توجه است نهادهای نظارتی را مطلع کنیم.
و در نهایت بجای افشاگری تلاش کنیم نظارت های نهادی مثل اجرای شفافیت را در نظام قانون گذاری مستقر کنیم. از افشاگری رابین هودی باید به شفافیت قانونی رسید.
*بازنشر مطالب شبکه‌های اجتماعی به منزله تأیید محتوای آن نیست و صرفا جهت آگاهی مخاطبان از فضای این شبکه‌ها منتشر می‌شود.
