عصر ایران؛ سروش بامداد- توجیه دولت و مجلس برای حذف ارز ترجیحی این است که 30 هزار میلیارد تومان آن را نمی‌توانند تأمین کنند. به خاطر همین باید شاهد افزایش قیمت اقلام آردی مثل نان و ماکارونی و بعد از این روغن و دارو و تخم مرغ و مرغ باشیم.
فعلا البته در اولی مانده‌اند و دارند تصمیم می گیرند یارانه نقدی بدهند یا کالابرگ (کوپن) منتشر کنند و در حال مطالعه‌اند و با اظهارات ضد و نقیض وضعیت کمیک – تراژیکی ایجاد کرده‌اند.
به هر حال عجالتاً نمی‌خواهند اقتصاد را به برجام گره بزنند و سفره‌ها را گره زده‌اند و نگاه‌شان به داخل است منتها زیادی داخل شده اند. داخل جیب‌مان شده‌اند. منتها قول داده‌اند دوباره در جیب‌تان می‌گذاریم! اما پیداست که مخاطب این جمله همۀ یارانه بگیرهای کنوین نیستند و وقتی صحبت از مردم می‌کنند مرادشان مردم فقیرتر است تا جایی که این تلقی درگرفته که در نگاه دولت فعلی دولت یک کمیتۀ امداد بزرگ است!
منتها وقتی 75 میلیون ایرانی هر ماه یارانه 45 هزار تومانی دریافت می‌کنند کافی است 15 میلیون را نگاه دارید و یارانۀ 60 میلیون نفر دیگر را حذف کنید و به همین ارز ترجیحی اختصاص دهید!
60 میلیون ( 6 با هفت تا صفر) را ضرب‌در 45 هزار ( 45 با سه تا صفر) و ضرب‌در 12 کنید. می شود 32 هزار و 400 میلیارد تومان!
فقط لطف کنید پس از آن سازمان هدف‌مندی یارانه‌ها را هم منحل کنید. چون هر از گاهی هدف‌مندی را دوباره و سه‌باره هدف‌مندی می‌کند و در حال حاضر تبدیل شده به سازمانِ هدف‌مندیِ یارانه‌های قبلا هدف‌مند شده!
بر سر پولی که متعلق به ملت است منت نگذارید. نان ارزان، حق مردم است. مهاجر خارجی هم اگر می‌خورد کار می کند و حق دارد نان بخورد. درد اما اگر 30 هزار میلیارد تومان است این 30 هزار میلیارد تومان با اختصاص یارانۀ 45 هزار تومانی 60 میلیون ایرانی قابل تأمین است.
توجیه آن هم این که مردم دوست ندارند 20 تومان در جیب‌شان بگذارید 200 تومان بردارید!
