به گزارش اقتصاد آنلاین، در یک بدن سالم، سیستم ایمنی تفاوت بین سلول‌های خود و سلول‌های خارجی را تشخیص می‌دهد و از سلول‌های سالم در برابر مهاجمان مانند ویروس‌ها محافظت می‌کند. در صورت بروز بیماری خود ایمنی، بدن نمی‌تواند بین سلول‌های خود و مهاجمان تفاوتی قائل شود. وقتی سیستم ایمنی به اشتباه به بدن خودتان حمله می‌کند، دچار بیماری خودایمنی می‌شوید. برخی از اختلالات خود ایمنی، مانند دیابت نوع ۱، فقط یک اندام را هدف قرار می‌دهند، موارد دیگر مانند لوپوس، کل بدن را تحت تأثیر قرار می‌دهند.
نرخ بروز این دسته از بیماری‌ها در زنان دوبرابر مردان است و اغلب در طی سال‌های باروری بین ۱۴ تا ۴۴ سال شروع می‌شود. برخی از بیماری‌های خود ایمنی در بین قومیت‌های خاصی شیوع بیشتری دارد. مثلا، لوپوس بین افراد سیاه پوست و اسپانیایی‌تبار بیشتر دیده می‌شود.
به نظر می‌رسد رژیم غذایی، سبک زندگی و عوامل محیطی در افزایش بیماری‌های خود ایمنی نقش دارند.
رژیم غذایی سرشار از شکر تصفیه‌شده، غذاهای فرآوری‌شده و چربی‌های ناسالم، می‌تواند منجر به التهاب در بدن شود و بیماری‌های خود ایمنی را تحریک کند.
سیستم ایمنی بدن ما با سرباز‌هایی که دارد (آنتی بادی‌ها) با ارگانیسم‌های بیماری زا می‌جنگد. آنتی بادی‌ها پروتئین‌هایی هستند که خطر را خنثی می‌کنند و در واقع واکنش نشان می‌دهند. شما از همان دوران کودکی یاد گرفتید که دوست را از دشمن تشخیص دهید تا بتوانید از خودتان محافظت کنید. اما سیستم ایمنی گاهی به اشتباه، سلول‌های سالم را دشمن و مهاجم تلقی می‌کند و آنتی بادی‌ها را برای حلمه به آنها می‌فرستد و این اتفاق زمانی می‌افتد که شما دچار یک بیماری خود ایمنی باشید. یورش به سلول‌های سالم می‌تواند در هر قسمتی از بدن روی بدهد، از پوست گرفته (مثلا پسوریازیس) تا تیروئیدتان (مثلا بیماری هاشیمونو).
پزشکان می‌دانند که عامل ژنتیک نیز در بیماری‌های خود ایمنی دخیل است و برخی از آنها در یک سری از نژاد‌ها شایع‌ترند. مثلا لوپوس که یک التهاب دردناک و آسیب زننده به بدن است، بیشتر در میان آفریقایی آمریکایی‌ها، اسپانیایی‌ها، آسیایی‌ها و زنان آمریکایی شیوع دارد در حالی که قفقازیان بیشتر در معرض ابتلا به دیابت نوع اول هستند. اخیرا پزشکان دریافته‌اند یک ژن به تنهایی می‌تواند سبب بیماری‌های متفاوتی در افراد متفاوت شود. مثلا شما ممکن است بیماری کرون داشته باشید در حالیکه همین ژن در مادر شما سبب بیماری آلوپسی یا طاسی منطقه‌ای می‌شود. بعضی از ژن‌ها، ریسک فاکتوری برای چندین بیماری هستند و برخی نیز تنها، ریسک یک بیماری را افزایش می‌دهند.
محیط نیز از طریق قرار گرفتن در معرض مواد شیمیایی و آلاینده‌ها در چیز‌هایی که می‌خوریم و استفاده می‌کنیم در ابتلا به بیماری‌های خود ایمنی نقش دارد. مثلا ما می‌دانیم که سیگار کشیدن، احتمال ابتلا به آرتریت روماتوئید را دو برابر می‌کند و افراد نیز در سطوح مختلفی آسیب پذیرند.
یک بیماری خود ایمنی ممکن است ظاهرا بدون هیچ دلیلی به طور ناگهانی و بعد از یک بیماری کاملا غیرمرتبط بروز کند، حتی بعد از بیماری معمولی، چون آنفلوآنزا؛ بنابراین دانشمندان در حال بررسی این موضوع هستند که آیا ممکن است ویروس‌ها یا عفونت‌ها انگیزه‌ای برای ظهور بیماری‌های خود ایمنی باشند. یکی از ویروس‌هایی که دانشمندان احتمال می‌دهند با لوپوس و ام اس ارتباط داشته باشد (و سایر بیماری‌های خود ایمنی)، ویروس اپشتین بار (EBV) است.
بیشتر افراد در زمانی از زندگی خود با ویروس اپشتین بار مواجه می‌شوند و این ویروس در بدن نهفته می‌ماند. اما محققان دریافته‌اند در برخی از افراد ویروس اپشتین بار، ژن مرتبط با این بیماری‌های خود ایمنی را فعال می‌کند و در نتیجه احتمال ابتلا به یکی از آنها را افزایش می‌دهد.
معلوم نیست چرا، ولی طبق آمار و اطلاعات، زنها بیشتر از مرد‌ها دچار بیماری‌های خود ایمنی می‌شوند. البته می‌توانیم این طور بگوییم که واکنش ایمنی بدن زنها به طور کلی قوی‌تر است، زیرا مرد‌ها دو برابر بیشتر از زنها ممکن است دچار سرطان و عفونت‌ها شوند. این واکنش قوی‌تر در سیستم ایمنی بدن زنها، مانند یک شمشیر دو لبه است: محافظ خوبی است، اما زنان را در معرض خارج از کنترل شدن سیستم ایمنی‌شان قرار می‌دهد.
بسیاری از بیماری‌های خود ایمنی، علائم مشابهی دارند و خیلی از این علائم می‌توانند کلا ناشی از مشکل دیگری باشند! اغلب یکی از اولین علائم بیماری‌های خود ایمنی، خستگی زیاد است که بسیاری از پزشکان به سادگی آن را ناشی از کار و فعالیت زیاد تشخیص می‌دهند.
تقریبا ۱۰۰ نوع بیماری شناخته شده‌ی خود ایمنی وجود دارد و بیشتر آنها علائم مشابه دارند: اسهال (بیماری سلیاک، بیماری کرون، کولیت زخمی روده)، خستگی (بیماری سلیاک، فیبرومیالژیا، سندرم گیلن باره، لوپوس و ام اس)، ریزش مو (آلوپسی، بیماری هاشیموتو، اسکلرودرما)، درد مفاصل (آرتریت روماتوئید، ام اس) و بثورات پوستی (درماتیت، لوپوس، پسوریازیس).
مشکلات شکم بسیار فراگیرند و اغلب ناشی از یک ویروس یا چیزی هستند که خورده‌ایم. اما اگر ادامه دار شوند یا گهگاه همراه با علائمی قابل توجه‌تر مانند مدفوع در خون، درد، تعریق شبانه و تب بروز کنند می‌توانند ناشی از سندرم روده‌ی تحریک پذیر باشند. سندرم روده‌ی تحریک پذیر، به گروهی از بیماری‌های خود ایمنی اطلاق می‌شود که موجب التهاب مزمن در سیستم گوارش می‌شوند.
هفتاد درصد از سلول‌هایی که ایمنی ما را کنترل می‌کنند در روده‌های ما قرار دارند بنابراین عجیب نیست که سایر بیماری‌های خود ایمنی نیز مشکلات گوارشی ایجاد کنند. دانشمندان دانشگاه Yale در حال مطالعه روی ارتباط میان بیماری‌های خود ایمنی مشابه لوپوس و اختلال در سد دفاعی روده‌ها هستند که به باکتری‌های اجازه‌ی ورود به ارگان‌ها را می‌دهد.
استفاده‌ی زیاد از مواد آنتی باکتریال برای تمیز کردن محیط خانه و دست‌ها می‌تواند تا حدودی علت اختلال در عملکرد سیستم ایمنی‌مان باشد. سیستم ایمنی ما در واکنش به مواجهه با باکتری‌ها، ویروس‌ها و سایر شرایط میکروبی تکامل پیدا می‌کند. گفته می‌شود کودکانی که در محیطی بسیار تمیز و پاکیزه رشد می‌کنند و زیاد آنتی بیوتیک مصرف می‌کنند و یا در معرض آلودگی‌ها و میکروب‌ها قرار نمی‌گیرند، وقتی سیستم ایمنی‌شان برای مبارزه با یک مهاجم فراخوانده می‌شود، نمی‌داند چگونه باید واکنش نشان بدهد و ممکن است واکنشی بیش از حد شدید نشان بدهد.
وقتی علت بیماری خود ایمنی مشخص نیست، تعیین تست برای تشخیص آن نیز می‌تواند دشوار باشد. هنوز هیچ تست کامل و دقیقی برای تشخیص بیماری‌های خود ایمنی ارائه نشده است. مثلا اگر شما لوپوس داشته باشید، تست ANA شما مثبت خواهد بود، اما بیمارانی که دچار خیلی دیگر از بیماری‌ها هستند و همچنین برخی از افراد سالم نیز ممکن است تست ANA شان مثبت باشد. پزشکان برای تشخیص یک بیماری خود ایمنی باید گروهی از فاکتور‌ها را بررسی کنند و علائم فیزیکی را نیز به حساب بیاورند از جمله شدت درد و سابقه‌ی خانوادگی و تست خون ANA.
یکی از اولین نشانه‌های اینکه یک بیماری خود ایمنی دارید می‌تواند احساس مبهمی از ناخوشی باشد. خیلی از پزشکان، وقتی چنین چیزی می‌شنوند (زیاد هم می‌شنوند!)، که مخصوصا با احساس خستگی یا حتی مه مغزی و نوسانات هورمونی همراه است، تشخیص درست را نمی‌دهند یا بیمار را به روانشناس ارجاع می‌دهند. مثلا علائم تیروئیدیت هاشیموتو ممکن است با علائم پیش یائسگی یا افسردگی اشتباه گرفته شود. همانطور که گفتیم بسیاری از بیماری‌های خود ایمنی علائم مشابهی دارند.
این علائم معمولا گاهی هستند و گاهی اثری از آنها نیست؛ بنابراین اگر حس ششم‌تان این است که چیزی درست نیست یا مشکلی وجود دارد، پس مُصر باشید و خودتان پیگیری کنید: شاید لازم باشد یک بیمار، طی چهار سال به چهار پزشک مراجعه کند تا تشخیص درست دریافت کند. اگر شک دارید که ممکن است دچار یک بیماری خود ایمنی باشید، علائم غیرمعمول خود و زمان‌هایی که بروز می‌کنند را یادداشت کنید، حتی خفیف‌ترین علائمی که کمتر بروز می‌کنند یا مدتهاست اثری از آنها نیست.
علی رغم تمام ناشناخته‌هایی که در مورد بیماری‌های خود ایمنی وجود دارد، دانشمندان امیدوارند و باور دارند بیماری‌های خود ایمنی، نتیجه‌ی اثرگذاری و واکنش بیش از حد بدن در مبارزه با عفونت‌ها هستند، بنابراین دانشمندان به دنبال راه‌هایی برای «آموزش دوباره»ی سیستم ایمنی هستند. سیستم ایمنی در به خاطر سپاری سلول‌هایی که باید به آنها حمله کند واقعا خوب عمل می‌کند. دانشمندان می‌گویند اکنون باید کشف کنند که چگونه واکنش ایمنی را وقتی که بافت‌ها و اندام‌های سالم و طبیعی را هدف می‌گیرد، هدایت کنند. پژوهش‌ها در این زمینه تا الان پیشرفت‌های خوبی داشته است، اما هنوز ناشناخته‌های زیادی در مورد ژن درمانی و واکسیناسیون‌های احتمالی وجود دارد.
شایع‌ترین بیماری های خودایمنی عبارتند از:
– دیابت نوع ۱: در دیابت نوع ۱، سیستم ایمنی به سلول‌های تولیدکننده انسولین در لوزالمعده حمله کرده و آنها را از بین می‌برد. انسولین نقش مهمی در تنظیم قند خون دارد. مسائل قند خون می‌تواند به انواع مشکلات از جمله مشکلات وزن، قلب، کلیه و اعصاب منجر شود.
– آرتریت روماتوئید (RA): این بیماری معمولا در افراد مسن بروز می‌کند، با این حال، می‌تواند در سنین جوانی، حتی در 30 سالگی هم شروع شود. حمله سیستم ایمنی به مفاصل، منجر به سفتی، درد و برخی علائم دیگر می‌شود.
– پسوریازیس/ آرتریت پسوریاتیک: پسوریازیس یک بیماری خود ایمنی است که سرعت رشد سلول‌های پوست را افزایش می‌دهد و منجر به ایجاد لکه‌های قرمز، پوسته پوسته و پلاک‌های پوستی می‌شود. در ۳۰ درصد افراد همچنین می‌تواند منجر به آرتریت پسوریاتیک شود که علائم آن درد، سفتی و تورم مفاصل است.
– مولتیپل اسکلروزیس (ام‌اس): به پوشش محافظ اطراف سلول‌های عصبی آسیب می‌رساند و پیام‌های بین مغز و بدن را قطع می‌کند. این بیماری منجر به بی‌حسی، ضعف، مشکلات تعادل و مشکل در راه رفتن می‌شود.
– لوپوس: لوپوس روی کل بدن از جمله مفاصل، کلیه‌ها، قلب و مغز تأثیر می‌گذارد.
– بیماری التهابی روده(IBD): این بیماری التهاب پوشش روده است. ایجاد التهاب در هر قسمت از دستگاه گوارش، روده بزرگ و راست‌روده را تحت تأثیر قرار می‌دهد.
– بیماری آدیسون: بر غدد فوق کلیوی تأثیر می‌گذارد و منجر به مشکلات هورمونی، کاهش قند خون، خستگی، کاهش وزن و ضعف می‌شود.
– بیماری گریوز: بیماری گریوز سبب می‌شود که تیروئید بیش از حد هورمون تولید کند، و علائمی مثل کاهش وزن و ضربان قلب سریع را ایجاد می‌کند.
– تیروئیدیت هاشیموتو: غده تیروئید تحت تأثیر قرار می‌گیرد، منجر به تولید کند هورمون، افزایش وزن، حساسیت به سرما، خستگی و ریزش مو می‌شود.
– سندرم شوگرن: سبب خشکی چشم و دهان و برخی علائم دیگر می‌شود.
– میاستنی گراویس: روی اعصاب مغز که عضلات شما را کنترل می‌کنند، تأثیر می‌گذارد و منجر به ضعف عضلانی، خستگی، مشکلات بلع و مشکلات حرکات صورت می‌شود.
– واسکولیت: واسکولیت بر رگ‌های خونی تأثیر می‌گذارد و باعث کاهش جریان خون می‌شود.
– کم‌خونی پرنیشیوز: طی این بیماری، پروتئینی که به جذب B12 کمک می‌کند، تحت تاثیر قرار می‌گیرد و منجر به کم شدن تعداد گلبول‌های قرمز خون می‌شود.
– بیماری سلیاک: وقتی افراد مبتلا به سلیاک گلوتن می‌خورند، سیستم ایمنی بدن‌شان به روده‌ها حمله کرده و باعث التهاب می‌شود. این مشکل را نباید با حساسیت یا حساسیت به گلوتن اشتباه بگیرید.
برخی از علائم بیماری‌های خود ایمنی عبارتند از:
برخی از بیماری‌های خود ایمنی نیز علائم خاصی دارند. دیابت نوع 1 ممکن است با تشنگی شدید و کاهش وزن همراه باشد. IBD نفخ، درد شکم و اسهال ایجاد می‌کند. پسوریازیس منجر به بروز راش می‌شود.
زندگی با یک بیماری خود ایمنی می‌تواند تجربه‌ای ناخوشایند باشد. بسیاری از افراد سال‌ها باید صبر کنند تا بفهمند چرا بیمارند و وقتی بالاخره بیماری‌شان تشخیص داده می‌شود، توصیه‌ها و گزینه‌های کمی از پزشک خود دریافت می‌کنند. برای بیماری که تشخیص داده شده دچارش هستید، یک سری از دارو‌ها وجود دارند که طبق تجویز پزشک متخصص‌تان می‌توانید مصرف‌شان کنید.
روده‌های شما جایی است که بخش عمده‌ی سیستم ایمنی‌تان آنجا قرار دارد. وقتی دیوار دفاعی روده‌ها ضعیف می‌شود، می‌تواند در سراسر بدن واکنش خود ایمنی ایجاد کند.
وقتی میزان تاثیر گذاری رودههایتان را دانستید و متوجه شدید دچار مشکل ثانویه‌ای مانند رشد بیش از حد باکتری در روده‌ی کوچک یا عفونت قارچی یا انگلی مزمن هستید، باید روند درمان را شروع کنید.
بسته به نوع خاص بیماری خود ایمنی که دارید، سطح آنتی بادی‌های‌تان بالا خواهد بود. دانستن سطح آنتی بادی‌ها در بدنتان به شما کمک می‌کند هر گونه ارتباط احتمالی با سایر اختلالات خود ایمنی را جهت مشکلات ثانویه، شناسایی و برای درمان اقدام کنید.
اگر دچار یک بیماری خود ایمنی هستید، نیاز به دلیل دیگری ندارید که قانع شوید نباید گلوتن مصرف کنید. این پروتئین که در گندم و جو وجود دارد با بسیاری از عوارض خود ایمنی مرتبط است.
حتی غلات بدون گلوتن مانند برنج و ذرت نیز می‌تواند در برخی از افراد، واکنش ایمنی ایجاد کنند. بدن این افراد، بافت خودش را به اشتباه، پروتئین‌هایی تلقی می‌کند که در برخی از غذا‌ها وجود دارند و واکنش نشان می‌دهد. ببینید غذا‌هایی که می‌خورید سبب آلرژی متقابل در بدنتان می‌شوند یا نه. این کار برای آن‌هایی که هر راهکاری به کار می‌برند باز هم دچار علائم هستند بسیار مفید است.
افرادی که دچار بیماری‌های خود ایمنی هستند، معمولا شیوه‌های سم زدایی بدن‌شان نیز ممکن است دچار اختلالاتی شود، بنابراین باید به بدن‌شان کمک کنند تا بهتر سم زدایی کند. خوردن سبزیجات برگ سبز مانند کلم برگ و اسفناج و اجتناب از قند و غذاهای فرآوری شده از جهات گوناگونی به پاکسازی بدن کمک می‌کند.
چای سبز و زردچوبه را در رژیم غذایی‌تان بگنجانید
چای سبز و زردچوبه، سرکوب گر واکنش خود ایمنی در بدن، مخصوصا در مغز هستند.
کمتر نمک مصرف کنید
نمک می‌تواند واکنش خود ایمنی را افزایش بدهد.
