به گزارش همشهری آنلاین به نقل از وبامدی پژوهشگران میگویند این افراد ژنهایی دارند که به محدود کردن جهشها یا تغییرات DNA که به بدخیم شدن سلولها و رشد کردن آنها به صورت تومور میانجامد.
دانشمندان مدتها است که این تصور را داشتهاند که سیگار کشیدن با برانگیختن جهشهای DNA در سلولهای سالم به ایجاد سرطان ریه میانجامد. اما به گفته جان ویجگ، یکی از این پژوهشگران از دانشکده پزشکی دانشگاه شانگهای در چین یافتن جهشهایی در سلولهای سالم که بتواند خطر آینده دچار شدن به سرطان را پیشبینی کند، برایشان مشکل بوده است.
این پژوهشگران از فرآیندی به نام توالییابی ژنومی کامل سلول منفرد برای بررسی سلولهای پوشاننده ریههای ۱۹ فرد سیگاری و ۱۴ فرد غیر سیگاری که طیف سنیشان از قبل از نوجوانی تا میانه دهه ۸۰ بود، استفاده کردند. این سلولها از بیمارانی به دست آمده بود که نمونههای بافتی از آنها در حین آزمایشهای تشخیصی غیر مربوط به سرطان گرفته شده بود. این دانشمندان یافتههایشان را در ژورنال Nature Genetics منتشر کردهاند.
این پژوهشگران به طور خاص به سلولهای پوشاننده ریهها توجه کردند، زیرا این سلولها میتوانند برای سالها زنده بمانند و جهشهایی در طول زمان در آن تجمع پیدا میکند که به سالمندی و سیگار کشیدن مرتبط است.
سیمون اسپیواک، یکی دیگر از این پژوهشگران و استاد کالج پزشکی آلبرت اینشتین در نیویورک میگوید: «در میان همه انواع سلول ریهها، این سلولها در میان محتملترین سلولهایی هستند که ممکن است سرطانی شوند.»
این بررسی نشان داد که سیگاریهای جهشهای ژنتیکی بیشتری که میتوانند سرطان ریه ایجاد کنند، نسبت به غیرسیگاریها دارند.
اسپیواک میگوید: «این بررسی ثابت میکند که همانطور که قبلا تصور میشد،سیگار کشیدن با افزایش فراوانی جهشها خطر سرطان ریه را افزایش میدهد. این احتمالا این دلیل برای اینکه شمار بسیار اندکی از غیر سیگاریها سرطان ریه میگیرند، در حالیکه ۱۰ تا ۲۰ درصد سیگاریها در طول عمر به سرطان ریه مبتلا میشوند، همین است.»
در میان سیگاریها در این بررسی، افرادی که یه میزان حداکثر ۱۱۶ به اصطلاح بسته-سال سیگار کشیده بودند. هر بسته-سال معادل سیگار کشیدن در حدی بک بسته سیگار در روز برای یک سال است. شمار جهشهای شناساییشده در سلولهای ریوی سیگاریها در تناسب مستقیم با شمار بسته-سال سیگار کشیدن آنها افزایش یافته بود.
اما به گفته این پژوهشگران، پس از ۲۳ بسته-سال سیگار کشیدن، سلولهای ریوی ظاهرا دچار جهشهای بیشتری نمیشدند که نشان میدهد ژنهای برخی از افراد ممکن است به آنها توانایی بیشتری در مقابله با جهشها بدهد.
اسپیواک میگوید:«قهارترین سیگاریها لزوما بالاترین میزان جهشها را ندارند. دادهها ما نشان میدهند که این افراد ممکن است علیرغم سیگار کشیدن شدید برای مدتی طولانی با وجود سیگار کشیدن شدید زنده بمانند، زیرا بدنهایشان توانسته است تجمع بیشتر جهشها جلوگیری کند.»
با اینکه این یافتهها ممکن است زمانی به پزشکان کمک کند که راههای بهتری برای غربالگری و درمان سرطان ریه پیدا کنند، هنوز راه درازی تا آن هنگام باقیمانده است. بررسی آزمایشگاهی بسیار بیشتر و بررسیهای انسانی بزرگتری لازم خواهد بود تا معلوم شود کدام سیگاریها حساسیت بیشتری به سرطان ریه دارند و علت این حساسیب بیشتر چیست.