به گزارش خبرگزاری مهر به نقل از نیواطلس، بدین منظور از راکتورهای کوچک هسته‌ای در پایگاه فضایی ناسا در ماه استفاده می‌شود تا بدین طریق برق تأسیسات مختلف تأمین شود.
جاه طلبی ناسا برای حضور دائمی انسان در ماه تمرینی برای مأموریت اعزام فضانورد به مریخ محسوب می‌شود. این کار چالش‌های مهندسی فوق‌العاده‌ای را به همراه دارد که در مقایسه با چالش‌های ساخت ایستگاه فضایی بین‌المللی (ISS) بسیار بزرگ‌تر است. پایگاه ناسا در ماه نه تنها فاصله بسیار زیادی از زمین دارد، بلکه به یک رویکرد کاملاً جدید برای حل مشکلات احتمالی نیاز دارد.
یکی از بزرگترین چالش‌ها تأمین برق برای پایگاه مذکور خواهد بود. از آنجایی که انتظار می‌رود این پایگاه در هر بار استفاده تا دو ماه به طور مداوم محل سکونت باشد، باید در شب‌های ۱۴ روزه ماه هم قابل استفاده باشد. این بدان معناست که پنل‌های خورشیدی یک گزینه عملیاتی نیستند، بنابراین مجموعه‌ای از راکتورهای هسته‌ای کوچک در حال توسعه هستند تا به همراه پنل ها یا به جای آنها مورد استفاده قرار بگیرند.
ایجاد تأسیسات انتقال برق و اطمینان از اینکه منبع برق به طور منظم و پایدار کار می‌کند دو چالش دیگر است. پایگاه ناسا در ماه شامل دو بخش خواهد بود. یکی زیستگاه و دومی مجتمعی برای استخراج معادن و فرآوری سوخت که چندین کیلومتر دورتر از زیستگاه قرار دارد.
ریزشبکه‌های پیشنهادی، مشابه شبکه‌ای هستند که برای تأمین انرژی ایستگاه فضایی بین‌المللی استفاده می‌شود، اما به برخی تغییرات اساسی نیاز دارند. به عنوان مثال، باید تصمیم گرفته شود که شبکه‌ها با چه جریان برقی کار کنند: جریان مستقیم یا جریان متناوب که سپس در زیستگاه به جریان مستقیم تبدیل می‌شود.
