محمد پولادگر، معاون وزیر ورزش در واکنش به ماجرای رفتن ورزشکاران بخصوص اتفاقی که توسط یکتا جمالی و پریسا جهانفکریان، دختران وزنه‌برداری ایران رقم خورد، حرف‌هایی می‌زند که قابل تأمل است.
معاون ورزش قهرمانی در شرایطی با این صحبت‌ها ورزشکاران را محکوم می‌کند که نقش مدیریت‌هایی که او و همکارانش در سال‌های گذشته داشته‌اند را نادیده می‌گیرد.
پولادگر بیشتر از اینکه در بررسی این قبیل اتفاقها، نگاه پرسشگرانه داشته باشد و به‌عنوان یک مسئول به‌دنبال علت موضوع باشد، فقط ورزشکاران را گوشه رینگ می‌برد، بدون اینکه به این موضوع توجه کند که امثال او، علی مرادی و بقیه مدیران چه کرده‌اند که حالا بیشتر ورزشکاران ترجیح می‌دهند از هر فرصتی برای رفتن استفاده کنند.
حتماً حال کیمیا را در المپیک و وقتی مقابل ناهید کیانی قرار گرفت، افرادی که در سالن بودند، از یاد نمی‌برند، اما این سؤال هم تا همیشه بی‌جواب است که چطور رئیس باتجربه فدراسیون تکواندو یک ورزشکار ۲۰ ساله را نتوانست مدیریت کند؟ یا چرا علی مرادی که معتقد است فقط او به درد وزنه‌برداری می‌خورد و به همین خاطر با هزار و یک ماجرا حاضر به رفتن نیست، نمی‌تواند یک دختر ۱۷ ساله را به حضور در تیم ملی کشورش مشتاق کند؟
ماجرای رفتن ورزشکاران قصه تازه‌ای نیست و حتماً باز هم تکرار می‌شود، اما مسئولان به جای اینکه این اتفاق تلخ را ریشه‌یابی کنند، فقط ورزشکاران را مقصر می‌دانند.
الان زمان توجیه نیست و باید بررسی کرد، به جای اینکه دنبال راه‌حلی برای نجات افرادی مثل علی مرادی گشت. کسانی که هر کدام بیش از سه دهه مدیریت کرده‌اند و وقتی می‌بینند، شکست خورده‌‌اند، حاضر نیستند جایشان را به فرد دیگری بدهند.
معاون وزیر ورزش از عرق ملی می‌گوید و شرایط بی‌نظیر؛ اما به نظر می‌رسد شرایط برای او و بقیه مدیران بی‌نظیر است، چرا که هر چقدر هم اشتباه کنند، باز پست‌های بالاتر می‌گیرند.
مثل او که در چند سال آخر مدیریتش تکواندوکاران زیادی از ایران رفتند، تیم ملی روز به روز ضعیف تر شد، اما به جای اینکه از او سؤالی درباره این اتفاقها پرسیده شود، پست بالاتری پیشکش می‌شود.
آقای پولادگر درست می‌گوید. شرایط بی‌نظیر است، اما برای عده‌ای خاص!
*ایران ورزشی
