به گزارش روز شنبه ایرنا، روزنامه فرانسوی «لزاِکو» در مطلبی در مورد کاترین لوکونا که دیروز در کابینه نخست وزیر جدید فرانسه «الیزابت بورن»، به‌عنوان وزیر امور خارجه جای «ژان ایو لو دریان» را گرفت، نوشت: کاترین کولونا ۶۶ ساله که از سپتامبر ۲۰۱۹ تا کنون سفیر فرانسه در لندن بود سابقه طولانی در دیپلماسی دارد و در وقایع بین‌المللی متعددی از جنگ در عراق تا «برگزیت» نقش دیپلماتیک ایفا کرده است.
او از طرفداران «اتحاد بی‌وقفه و بسیار تنگاتنگ ملت‌ها» همانند معاهده رم است. این معاهده نام مجموعه قراردادهایی است که در ۲۵ مارس ۱۹۵۷ بین کشورهای فرانسه، آلمان غربی، ایتالیا، بلژیک، هلند و لوکزامبورگ در رم به امضا رسید و منجر به تشکیل جامعهٔ اقتصادی اروپا موسوم به «بازار مشترک» و جامعهٔ انرژی اتمی اروپا موسوم به «اوراتوم» شد.
«میشل دوکلو» سفیر سابق و کارشناس مطالعات بین المللی موسسه «مونتنی»، کولونا را فردی حرفه‌ای می‌خواند که در مواجهه با مسائل غافلگیر نمی شود. وی دارای مدرک حقوق عمومی و دانش‌آموخته علوم سیاسی است و فعالیت دیپلماتیک را از مشاوره سیاسی در واشنگتن آغاز کرده و پس از آن در سفارت فرانسه در آمریکا مشغول شد. به همین دلیل با آمریکا و ساختار سیاسی کاملا آشناست.
وی در بازگشت به پاریس، مدیریت بخش اطلاع‌رسانی وزارت امور خارجه را برعهده گرفت و سپس به‌عنوان سخنگوی «ژاک شیراک» در کاخ الیزه انتخاب شد و تا ۹ سال این مسئولیت را برعهده داشت. در این دوره او به شدت از موضع فرانسه در امتناع از مشارکت در جنگ عراق دفاع کرده بود.
کولونا با وجود همکاری بلند مدت خود با دولت‌های راستگرای فرانسه هرگز «علاقه قلبی» خود را به احزاب چپ انکار نکرده است. او این میل را در حمایت از «فرانسوآ اولاند» سوسیالیست در برابر «نیکلا سارکوزی» جمهوری خواه اعلام کرد و به این ترتیب در دوره ریاست جمهوری اولاند سفیر فرانسه در رم شد.
او پس از دوره‌ای کوتاه در فعالیت هنری و در زمینه سینما به عرصه سیاسی بازگشت و از سوی شیراک به عنوان وزیر امور اروپایی برگزیده شد.
وی در سال ۲۰۰۷سخنرانی پرشوری در حمایت از اروپا و اتحادیه کرد و حتی پیش بینی می‌شد که بتواند پستی دائمی در اتحادیه اروپا از آن خود کند که این امر در فقدان حمایت وزارت امور خارجه، محقق نشد. او در بازگشت به پاریس سفیر ایتالیا و انگلیس شد.
آخرین پست او که مقام سفارت فرانسه در انگلیس بود با ماجرای پر سروصدای برگزیت و تنش در روابط لندن-پاریس همراه بود؛ از پروتکل ایرلند شمالی تا گذرگاه مهاجران غیرقانونی از کانال مانش و قرارداد استرالیا برای خرید زیردریایی در حاشیه پیمان آکوس (میان آمریکا، انگلیس و استرالیا) مساله مناقشه برانگیز میان دو کشور کم نبود تا جایی که حتی به وزارت امور خارجه انگلیس احضار شد؛ اقدامی به شدت نادر در تاریخ روابط دو کشور متحد.
لزاِکو در ادامه گزارش خود نوشت: سابقه دیپلماتیک داشتن الزاما کار را برای وزیر جدید امور خارجه آسان نمی کند چرا که در هر صورت وی در دوران کاری خود بحث ها و شاید روابط نزدیکی نیز با مجلس داشته است. او همچنین باید با الیزه که در مسائل مهمی چون اوکراین، ساختار اتحادیه اروپا و خودمختاری راهبردی دست بالا را دارد، رابطه خوبی داشته باشد.
کاترین کولونا همچنین با چالش هایی در بدنه وزارت امور خارجه مواجه خواهد بود: باید دیپلمات‌های جوانی را مدیریت کند که مخالف اصلاحات مربوط به پایان کار دیپلمات‌ها، کاهش فعالیت‌های کنسولی، کاهش مشاغل - ۵۰ درصد کارمند کمتر در ۳۰ سال آینده- هستند. همچنین قرار است دومین اعتصاب این وزارتخانه در ۲ ژوئن (۱۲ خرداد) برگزار شود که هدف آن نمایش اعتراض به پایان فعالیت تدریجی دو نهاد تاریخی دیپلماسی فرانسه یعنی وزیران تام الاختیار و مشاوران امور خارجه تا سال ۲۰۲۳، است.
