آب مروارید یکی از رایج‌ترین اشکال اختلال بینایی است و متاسفانه جراحی تنها درمان واقعی است. اما محققان از یک درمان دارویی جدید که بینایی اکثر موش‌هایی را که روی آن آزمایش شده است، بهبود بخشیده را پیشنهاد کرده اند.
آب مروارید به صورت توده‌های پروتئینی روی عدسی چشم ایجاد می‌شود و به صورت ناحیه‌ای ابری ظاهر می‌شود که می‌تواند بینایی را مختل کند. آب مروارید معمولاً با افزایش سن به کندی رشد می‌کنند و اگر به اندازه کافی وخیم شوند، تنها با برداشتن لنز با جراحی و جایگزینی آن با یک لنز مصنوعی شفاف قابل درمان هستند.
درمان‌های دارویی برای آب مروارید در گذشته با نتایج متفاوتی آزمایش شده است.
دسته‌ای از ترکیبات موسوم به اکسی استرول، از جمله به نام لانوسترول، توانسته اند توده‌های پروتئین را در آزمایشات روی سگ‌های مبتلا به آب مروارید کاهش دهند. با این حال، مطالعات دیگر در بازتولید نتایج شکست خورده اند.
برای مطالعه جدید، محققان از نوع متفاوتی از اکسیسترول به نام VP۱-۰۰۱ استفاده کردند. آن‌ها این دارو را به صورت موضعی روی یک چشم ۲۶ موش مبتلا به آب مروارید استفاده کردند، در حالی که ۹ موش دیگر به عنوان گروه شاهد درمان نشدند.
این تیم دریافت که ۶۱ درصد از لنز‌های تحت درمان، بهبودی در نمایه‌های ضریب شکست خود نشان دادند. تیرگی لنز‌ها در ۴۶ درصد از موش‌ها کاهش یافت.
پروفسور باربارا پیرسیونک، نویسنده اصلی این مطالعه گفت: این مطالعه اثرات مثبت ترکیبی را نشان داده است که به عنوان یک داروی ضد آب مروارید پیشنهاد شده بود، اما قبلاً روی عدسی عدسی آزمایش نشده بود.
تحقیقات نشان داده است که تفاوت و بهبود چشمگیر در اپتیک بین چشم‌های مبتلا به همان نوع آب مروارید که با این ترکیب درمان شده‌اند در مقایسه با چشم‌هایی که درمان نشده‌اند، وجود دارد.
با این حال، این دارو ممکن است یک داروی کامل برای آب مروارید نباشد. برخی از انواع آن‌طور که می‌توان امیدوار بود، پاسخ ندادند، که ممکن است دلیل برخی از شکست‌های مطالعات قبلی باشد.
پیرسیونک گفت: در برخی از انواع آب مروارید بهبود‌هایی رخ داده است، اما در همه آن‌ها نشان نمی‌دهد که این نتایج ممکن است درمانی برای آب مروارید خاص باشد.
این مطلب نشان می‌دهد که ممکن است در هنگام تولید دارو‌های ضد آب مروارید، باید بین انواع آب مروارید تمایز قائل شد، که یک گام مهم رو به جلو برای درمان این بیماری بسیار رایج با دارو به جای جراحی است.
مثل همیشه در مورد مطالعات حیوانی، هنوز کار‌های زیادی برای انجام دادن وجود دارد، از جمله بررسی اینکه آیا مکانیسم مشابه در انسان‌ها کار می‌کند یا خیر.
این تحقیق در مجله Investigative Ophthalmology and Visual Science منتشر شده است.
