به گزارش خبرگزاری مهر، تیراندازی «گروهی» یا «دسته‌جمعی» به رخدادی گفته می‌شود که در آن دست‌کم چهار نفر یا بیشتر البته به استثنای تیرانداز، مورد اصابت گلوله قرار گرفته و کشته می‌شوند؛ فاجعه‌ای که در آمریکا بسیار رایج است و ایالات متحده هر ساله شاهد ۱۹ مورد تیراندازی از این نوع است. کمترین و بیشترین موارد نیز به سال‌های ۲۰۱۰ و ۲۰۱۴ برمی‌گردد که به ترتیب شاهد ۱۵ و ۲۴ مورد تیراندازی دسته‌جمعی بودیم.
پایگاه «اوری تاون ریسرچ» در گزارشی با همکاری و بهره‌گیری از تحقیقات «صندوق حمایت از ایمنی هر شهر برای اسلحه» گزارشی آماری در این زمینه منتشر کرده و آورده‌است که از سال ۲۰۰۹ تا به امروز ۲۷۴ مورد تیراندازی در ایالات متحده صورت گرفته که در جریان آن ۱۵۳۶ نفر کشته و ۹۸۳ نفر نیز مجروح شده‌اند.
نوک پیکان اتهامات به سمت قانونگذاران
این گزارش نوک پیکان اتهام را به سمت قوانین ناصحیح برخی ایالات نشانه می‌رود و تاکید می‌کند که ایالت‌هایی با قوانین ضعیف که شمار اسلحه در آن بالاست، میزان تیراندازی‌ها در آنها نیز به مراتب بیشتر از سایر ایالت‌ها است. از این منظر، آمریکا نسبت به دیگر کشورهای توسعه‌یافته افراد روانی، خشونت خانگی و نفرت‌پراکنی ایدئولوژیک را در خود جای نداده بلکه این وقایع ارتباط تنگاتگی با قانونگذاری دارد.
در این گزارش «تیراندازی دسته‌جمعی» در حکم «نوک کوه یخ بحران خشونت با سلاح» قلمداد می‌شود چرا که بیش از ۹۹ درصد از مرگ‌ها ناشی از تیراندازی‌های غیردسته‌جمعی است که افراد جامعه هدف گرفته می‌شوند. بنابراین به دلیل شمار بالای قربانیان در تیراندازی‌های گروهی و پوشش گسترده رسانه‌ای، این قبیل کشتار موجی از انزجار در جامعه به راه می‌اندازد.
نمودار ذیل شمار قربانیان تیراندازی دسته‌جمعی را از سال ۲۰۰۹ تا ۲۰۲۱ یعنی طی ۱۲ سال گذشته نشان می‌دهد؛
کودکان و نوجوانان قربانی خشونت
به نوشته این پایگاه، در بین سال‌های ۲۰۰۹ تا ۲۰۲۰ که ۲۴۰ مورد تیراندازی دسته‌جمعی به قوع پیوست ۱۳۶۳ نفر کشته و ۹۴۷ نفر زخمی شدند به طوری که سالانه شاهد ۲۰ مورد تیراندازی از این نوع در ایالات متحده هستیم. در این میان دست‌کم ۳۶۲ کودک و نوجوان بین قربانیان به چشم می‌خورد. ضمن اینکه ۲۱ افسری مجری قانون کشته و ۳۵ نفر نیز در این بازه زمانی زخمی شدند.
خانه، محل بیشتر تیراندازی‌های جمعی
در حالی که طبق تصورات عموم، انتظار می‌رود تیراندازی‌های دسته‌جمعی در یک محیط عمومی همچون مدرسه اتفاق بیافتد؛ موضوعی که معمولاً بیشتر مورد توجه و پوشش رسانه‌ای قرار می‌گیرد اما عکس آن صادق است و بیشتر آنها در خانه‌های شخصی مردم رخ می‌دهد.
بین سال‌های ۲۰۰۹ تا ۲۰۲۰، حدود ۶۱ درصد از تیراندازی‌های گروهی به طور کامل در خانه‌ها اتفاق افتاده بود و تنها ۹ درصد دیگر بخشی از رخداد در منزل و بخشی در محیط بیرون به وقوع پیوسته‌بود. این در حالی است که در این بازه زمانی، ۳۰ درصد از کشتار جمعی در محیط‌ها و فضاهای عمومی همچون مدارس و مرکز خرید رخ داده‌بود.
راهکار چیست؟
نگارنده در پایان به ارائه راهکار می‌پردازد و معتقد است که تنها از طریق درک ماهیت واقعی تیراندازی‌های جمعی باید در پی یافتن راه‌حل‌های مبتنی بر شواهد بود. بنابراین قانونگذاران باید قوانینی را در زمینه بررسی پیشینه فروش سلاح گرم، حذف موقت سلاح گرم از دست سوء‌استفاده‌کنندگان داخلی، محدودیت در خرید، تملک سلاح‌های جنگی و رگبار تصویب کنند.
