رضا شجیع استاد دانشگاه و نایب رئیس فدراسیون ورزش های همگانی در یادداشتی برای گروه ورزشی خبرگزاری مهر به تحلیل نگاه جدید به ورزشگاه و نیازهای آن برای توسعه و پیشرفت بیشتر پرداخته است.
در این یادداشت آمده است: «چه زمانی خواهیم توانست آثار ملموس برنامه ها و فعالیت هایمان در حوزه «ورزش همگانی» را به عینه و ملموس در سطح جامعه مشاهده کنیم؟ در حالی که سونامی کم تحرکی جامعه را به آرامی در می نوردد؛ و در حالی که صدها رقیب برای ورزش منظم و صدها بهانه برای ورزش نکردن وجود دارد، این سوال همواره وجود دارد که؛ آیا تلاش دست اندرکاران حوزه ورزش همگانی به جایی خواهد رسید؟ در حالی که مدال و سکویی برای ارزیابی غایت موفقیت دست اندرکاران حوزه همگانی وجود ندارد، چگونه می توان از اثربخش بودن فعالیت ها و در مسیر بودن آنان اطمینان حاصل کرد؟
به نظر می رسد حرکت در مسیر توسعه و پیشرفت، بالاخره باید بتواند ما را از نقطه ای به نقطه بهتر برساند و این موضوعی است که لازمه تحقق، اطمینان از وجود یک نگاه جامع و راهبردی در مدیریت ورزش همگانی کشور است.
«ریل گذاری» بهترین مثال برای تشریح این فرایند است؛ بازگشت به گذشته و بررسی عملکرد مدیریتی مدیران ورزش کشور به مانند نگاه به منظره ای است پر از ریل های ناتمام؛ برخی به شرق، برخی به غرب، برخی به جنوب و برخی به شمال. قطارها و راهبرانی که فرصتی برای حرکت به مسیری که نمی دانند کجاست ندارند. یا ریل ناقص و ناتمام است؛ و یا مسیر (هدف) نامشخص و مبهم است؛ و از همه مهمتر اینکه ریل گذاری درست و حسابی و مستحکمی انجام نشده است.
طرح جامع ورزش نمونه ای یک «ریل گذاری» نصف و نیمه بود که کارش را در حد ساخت یک ادبیات مشترک و همه گیر انجام داد. اما پس از تأثیر جزئی بر برنامه چهارم توسعه، به تدریج اثرش را از دست داد و فرایند توسعه ورزش دوباره در همان مسیر مبهم خود قرار گرفت.
خوشبختانه تصویب قانون وزارت ورزش و جوانان و به روز شدن آن پس از ۴۹ سال؛ این امید را ایجاد کرد که ورزش کشور قرار است به لطف این زیرساخت های قانونی جدید، عصر جدید و متفاوتی را تجربه کند.
این «ریل گذاری» که شالوده آن نیازمند زیرساخت های قانونی است؛ برای پیشبرد و انتخاب جهت صحیح، نیازمند یک الگوی علمی است؛ الگویی که خوشبختانه امروز در حوزه ورزش همگانی و بویژه فدراسیون ورزش های همگانی مشاهده می شود. الگویی که با رویکرد بازاریابی اجتماعی، به دنبال حل چالش کم تحرکی و طراحی مداخلات موثر در سه سطح مدیریتی کلان، میانی و خرد است.
گام سوم این فرایند؛ تبدیل الگو به یک ادبیات مشترک و همگانی در سطح مدیریتی است؛ به نظر می رسد حرکت جمعی برای تغییر در سیاست ها و رویه ها نیازمند یک عزم همگانی است و این عزم زمانی ایجاد می شود که پذیرش نسبی در مورد ضرورت تغییر، ادبیات مشترک و مسیر جدید مطرح شده ایجاد شود. خوشبختانه ادبیات مشترک ایران فعال در قالب چهار مولفه؛ جامعه فعال، مردم فعال، محیط فعال و سیستم فعال در حال گسترش است و حساس سازی و ترویج گفتمان هشدار «کم تحرکی ملی»، دو رویکرد محوری است که با جدیت در حال پیگیری است.
گام چهارم اما سخت ترین گام است؛ جدا شدن از اقدامات جزیره ای، یکپارچه سازی ظرفیت ها و به اشتراک گذاری منابع؛ که نیازمند حمایت طلبی، شبکه سازی و حرکت به سمت طراحی و اجرای اقدامات مشترک حوزه ورزش همگانی است. این امر نیازمند الگویی برای همکاری بلندمدت دستگاه هایی است که در این مرحله، همگی اضطرار و پیامدهای ناشی از کم تحرکی را درک کرده و آماده تغییر برنامه های راهبردی و عملیاتی شان بر اساس این رویکرد جدید هستند.
پایان بخش این فرایند؛ تغییر نظام بودجه ریزی و ایجاد پشتوانه مالی پایدار برای حرکت قطارها در یک بازه چندساله است؛ اینچنین است که پس از مدتی می توان تغییرات را به طور ملموس احساس کرد.
