عصر ایران - تایتانیک یکی از مشهورترین نام ها در دنیای سفرهای دریایی محسوب می شود. این کشتی اقیانوس‌پیمای لوکس 7.5 میلیون دلاری (بیش از 200 میلیون دلار امروز) یکی از باشکوه‌ترین نمونه ها در زمان خود بود. ساخت کشتی تایتانیک در سوم مارس 1909 آغاز شد و زمانی که پروژه تکمیل شد، با طولی تقریبا به اندازه سه زمین فوتبال و ارتفاع یک ساختمان 17 طبقه، بزرگ‌ترین کشتی در نوع خود بود.
در دهم آوریل 1912، کشتی تایتانیک نخستین سفر خود را از شهر ساوت‌همپتون در انگلیس به سمت نیویورک سیتی در آمریکا آغاز کرد. اما چند روز پس از آغاز این سفر، تایتانیک پس از برخورد با یک کوه یخ طی چند ساعت غرق شد. تقریبا 1500 نفر جان خود را در این تراژدی از دست دادند.
امروز، لاشه تایتانیک در اعماق اقیانوس اطلس آرمیده است، اما هنوز شواهد تصویری از این کشتی چشمگیر وجود دارند. در ادامه و با این عکس های کمیاب نگاهی به یکی از مشهورترین کشتی هایی که تاکنون ساخته شده است، خواهیم داشت.
تعداد 840 اتاق خواب مهمان در کشتی تایتانیک وجود داشت که 416 اتاق در کلاس درجه یک، 162 اتاق در کلاس درجه دو و 262 اتاق در کلاس درجه سه قرار داشتند. این کشتی اقیانوس‌پیما تقریبا 2200 نفر را در نخستین سفر دریایی خود حمل می کرد که 1300 نفر از آنها مسافر بودند.
سوئیت های پارلور، مجلل‌ترین سوئیت های کشتی تایتانیک بودند که دارای شومینه و اتاق های نشیمن خصوصی بودند. فقط چهار سوئیت پارلور در کشتی تایتانیک وجود داشت و قیمت بلیت آنها 4350 دلار (115060 دلار امروز) بود.
بسیاری از امکانات کابین های درجه دو کشتی تایتانیک با امکانات کابین های درجه یک در کشتی های دیگر آن زمان برابری می کرد. هزینه بلیت کابین های کلاس درجه دو تقریبا 60 دلار (تقریبا 1700 دلار امروز) بود.
در اینجا یک کابین کلاس درجه دو دیگر مشاهده می شود که یک تا چهار نفر می توانستند در آن بخوابند. در شرایطی که نسبت به کابین های درجه یک تجملات کمتری داشتند، اما همچنان از امکانات خوبی مانند مبلمان برخوردار بودند که در کابین های کلاس درجه سه خبری از آنها نبود.
یکی از نمادین‌ترین ویژگی های داخل کشتی تایتانیک، پلکان بزرگ و مجلل در بخش کلاس درجه یک بود. این پلکان دارای حکاکی های چوبی پیچیده، یک ساعت مجلل، نرده های فلزی بود و گنبدی شیشه ای بر فراز آن قرار داشت.
با توجه به اندازه کشتی تایتانیک، جای شگفتی نیست که تعداد زیادی پلکان در این کشتی وجود داشت. بیشتر آنها بر اساس کلاس تقسیم شده بودند، در شرایطی که برخی صرفا برای استفاده کارکنان کشتی بودند.
مسافران کلاس درجه یک امکان استفاده از سه آسانسور برقی طلاکاری شده را داشتند. آسانسورها در جلوی پلکان بزرگ کشتی قرار داشتند. همچنین، یک آسانسور در دسترس مسافران کلاس درجه دو قرار داشت.
در طراحی سالن استعمال دخانیات از شیشه های رنگی استفاده شده بود. تکه هایی از قاب پنجره شیشه رنگی هنوز هم پس از گذشت سال ها در محل لاشه کشتی وجود دارد.
کشتی تایتانیک دارای چهار رستوران بود. سالن غذاخوری کلاس درجه یک به مساحت 10 هزار فوت مربع (930 متر مربع) بزرگ‌ترین رستوران بود که 500 نفر می توانستند به طور همزمان در آن حضور داشته باشند.
زیبایی سالن غذاخوری کلاس درجه یک با وعده های غذایی جالب توجه همراهی می شد. ماهی آزاد سرخ شده با سس موسلین، گوشت بره با سس نعناع و دسرهای وانیلی و شکلاتی از جمله خوراکی های موجود در منو غذایی کشتی تایتانیک بودند.
مسافران کلاس درجه یک می توانستند از خدمات کافه وراندا استفاده کنند که با درختان نخل خود محیطی با زمینه گرمسیری داشت.
کافه پاریسی یکی دیگر از گزینه های صرف خوراکی برای مسافران کلاس درجه یک بود. این کافه حس و حال کافه ای در شهر پاریس را داشت و حتی پیشخدمت های فرانسوی در آن حضور داشتند.
پس از صرف غذا، مسافران کلاس درجه یک می توانستند از خدمات سالن استراحت و سیگار کشیدن در کشتی تایتانیک استفاده کنند.
مسافران کلاس درجه سه در کابین هایی کوچک دارای تخت های دو طبقه می خوابیدند و سالن غذاخوری آنها نیز کوچک و ساده بود.
بسیاری از امکانات کلاس درجه یک از جمله کابین ها، سالن استعمال دخانیات، رستوران ها و موارد دیگر به گونه ای دکور شده بودند تا شبیه مکان هایی باشند که مسافران عادت به استفاده از آنها دارند. هدف این بود که مسافران کلاس درجه یک تا حد امکان احساس بودن در خانه را داشته باشند.
در اینجا نمایی از گردشگاه فوقانی کشتی که به نام عرشه اِی نیز شناخته می شد، دیده می شود. حتی فضاهای بیرونی نیز بر اساس کلاس از هم جدا شده بودند و عرشه اِی فقط در دسترس مسافران کلاس درجه یک بود.
در اینجا نمونه دیگری از گردشگاه کشتی دیده می شود. سوئیت های پارلور (گران‌ترین اتاق های مهمان تایتانیک) دارای یک عرشه گردشگاه خصوصی بودند.
در کنار تجهیزاتی که ممکن است آشنا به نظر برسند مانند لوازم بدنسازی و دوچرخه های ثابت، باشگاه ورزشی تایتانیک دارای یک اسب الکتریکی نیز بود که در گوشه عقب تصویر دیده می شود.
استخر شنا به صورت انحصاری در اختیار مسافران کلاس درجه یک بود. این استخر تقریبا 30 فوت (9 متر) طول و 20 فوت (6 متر) عرض داشت. هزینه ورودی برای استفاده از استخر برای هر نفر 0.25 دلار (7 دلار امروز) بود.
ساعات کار باشگاه ورزشی تایتانیک که فقط به مسافران کلاس درجه یک اختصاص داشت، بر اساس جنسیت و سن تقسیم می شد. این باشگاه زیر نظر مربی توماس مک کاولی قرار داشت و از ساعت 9 صبح تا ظهر برای فعالیت بانوان، از 1 بعد از ظهر تا 3 بعد از ظهر برای کودکان و از ساعت 2 بعد از ظهر تا 6 بعد از ظهر در اختیار آقایان بود.
اتاق مطالعه و نوشتن تایتانیک از نور طبیعی فراوان برخوردار بود که آن را به مکانی عالی برای نوشتن نامه هنگام سفر در کشتی تبدیل می کرد. حتی یک دفتر پست با پنج کارمند در کشتی تایتانیک وجود داشت که سه نفر از اداره پست آمریکا و دو نفر از پست سلطنتی بریتانیا بودند.
اتاق مطالعه و نوشتن در بخش کلاس درجه یک کشتی تایتانیک قرار داشت و مبل ها و صندلی های راحتی در آن قرار داشتند. مسافران می توانستند کتاب ها را از کتابخانه کشتی که به عنوان سالن استراحت کلاس درجه دو نیز عمل می کرد، خارج کنند.
دسترسی به بخش های کلاس درجه یک مانند این سالن استراحت مستلزم خرید بلیتی حداقل 150 دلاری (3967 دلار امروز) بود. استفاده از بیشتر فضای واقع در بالای کشتی فقط به مسافران کلاس درجه یک محدود می شد.
برای این که مسافران، به ویژه افراد ثروتمند به محیط اطراف دید خوبی داشته باشند، بیش از 2000 پنجره دریچه ای در بدنه کشتی تایتانیک ساخته شده بود.
مسافران کلاس درجه یک طی وعده های غذایی می توانستند به موسیقی زنده گوش داده و از امکاناتی مجلل برخوردار شوند. در این عکس یکی از پیانوهای مجلل تایتانیک که در سالن پذیرایی قرار داشت، دیده می شود.
بسیاری از مناطق مشترک کلاس درجه یک دارای عناصر طراحی ادواردی بودند که یک سبک معماری محبوب بین ثروتمندان در اوایل دهه 1900 بود. ویژگی های کلیدی دکور این دوره شامل ورودی های قوسی شکل و الگوهای طراحی ساده می شد.
حتی سامانه نیروی محرکه بخار تایتانیک با در نظر گرفتن تجملات طراحی شده بود. پروانه های پیشرانه برای جلوگیری از لرزش های غیرضروری با زاویه نصب شده بودند. از این طریق مسافران، به ویژه آنهایی که در کلاس درجه یک قرار داشتند، حرکتی تا حد ممکن نرم را تجربه می کردند.
تایتانیک برای خروج دود و گاز دیگ های بخار عظیم خود فقط به سه دودکش نیاز داشت. اما با توجه به اندازه کشتی، طراحان احساس کردند که چهار دودکش نمای زیباتر و با شکوه‌تری به کشتی می بخشد. از این رو، یک دودکش اضافه برای اهداف زیبایی شناختی و فراهم کردن هوای تازه به اتاق های موتورخانه برای کشتی در نظر گرفته شد.
کاپیتان ادوارد اسمیت (سمت راست) پیش از آن که به عنوان کاپیتان تایتانیک انتخاب شود، چندین دهه تجربه در زمینه سفرهای دریایی داشت. این افسر نیروی دریایی بریتانیا قرار بود پس از نخستین سفر دریایی تایتانیک بازنشسته شود.
فناوری ارتباط بی سیم مورد استفاده در تایتانیک در آن زمان چیز نسبتا جدیدی بود. این فناوری با انتقال کد مورس روی یک فرکانس موج رادیویی باز کار می کرد.
اگر به کشتی تایتانیک علاقمند هستید مطالعه دو مطلب زیر را نیز از دست ندهید:
