در قرن ۱۳ پیش از میلاد، اونتاش گال پادشاه ایلام باستان، شهری مقدس را بنا کرد و نامش را دوراونتاش گذاشت. دور به معنی منزلگاه و شهر است. زیگورات چغازنبیل به عنوان عبادتگاه در مرکز این شهر قرار گرفت. این عبادتگاه مرتفع ترین قسمت شهر را به خود اختصاص داد.
در حقیقت زیگورات دوراونتاش برای پرستش الهه شوش، اینشوشیناک ساخته شد. شهر شوش که پایتخت قدیم ایلام بود با این شهر مقدس حدود ۳۰ کیلومتر فاصله داشت و کاروانیان با طی مسیری به مدت یک روز، می‌توانستند به دوراونتاش بروند. این امر سبب شد که شهر مقدس دوراونتاش خیلی زود بین مردم محبوبیت پیدا کند.
ژاک دومورگان زمین‌شناس فرانسوی که از سال ۱۲۷۶ تا ۱۲۹۱ هجری شمسی سرپرست تیم باستان‌شناسان در شوش بوده است، روزی گزارش می‌دهد که در ناحیه چغازنبیل نفت وجود دارد و شرکت نفت ایران بر همین اساس تأسیس می شود. بعد از پنجاه سال عده‌ای از مهندسان نفت که در این منطقه مشغول فعالیت بودند آجری پیدا کردند که روی آن چیزهایی نوشته شده بود. آجر توسط کاوشگران و باستان شناسان شوش بررسی شد و پس از آن بود که با کاوش های پی در پی در این منطقه معبد چغازنبیل کشف شد. رومن گیرشمن فرانسوی در زمان پهلوی دوم از این بنای مدفون در خاک، خاکبرداری کرد.
دوراونتاش، دژ اونتاش یا همان چغازنبیلِ خودمان، نخستین بنای ایرانی است که در ٢۶ اکتبر ١٩٧٩ در فهرست میراث بشریت یونسکو ثبت شد.
این نگین تمدن عیلامی به فرمان «اونتاش ناپیریشا» در ستایش «اینشوشیناک» ایزد نگهدارنده شهر شوش در ۱۲۵۰ پیش از میلاد به ارتفاع حدود ۵۰ متر ساخته شد.
